Bucorvus abyssinicus[1] | |||
(Boddaert, 1783) | |||
Samiec | |||
Samica | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
dzioboróg abisyński | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
Dzioboróg abisyński[4], dzioborożec abisyński (Bucorvus abyssinicus) – gatunek dużego ptaka z rodziny dzioborożców (Bucerotidae) występującego w środkowej Afryce w okolicach na południe od Sahelu. Jest narażony na wyginięcie. Nie wyróżnia się podgatunków[2][5].
Morfologia
Długość ciała wynosi 90–100 cm, masa ciała u samca około 4 kg[2]. Większość upierzenia ma kolor czarny. Na głowie występuje kostny „kask” pokryty keratyną, a mający swój początek w górnej szczęce. Lotki I rzędu wyróżniają się białym kolorem. U samców wokół oka występuje połać niebieskiej skóry, zaś na gardle skóra niebiesko-czerwona. Samice mają jedynie niebieskie płaty nagiej skóry[6].
Zasięg występowania
Dzioboróg abisyński występuje w południowej Mauretanii, Senegalu i Gwinei i dalej na wschód po Erytreę, Etiopię, północno-zachodnią Somalię, północno-zachodnią Kenię (według innego źródła północno-wschodnią[6]) i Ugandę[2].
Ekologia
Środowiskiem życia gatunku są sawanna, półpustynne zakrzewienia i obszary kamieniste. Preferuje krótką roślinność, która ułatwia żerowanie. Zamieszkuje suchsze obszary niż drugi z dzioborogów – kafryjski (B. leadbeateri)[6]. Żeruje na bezkręgowcach i małych kręgowcach, pokarm jest urozmaicony. Zjada m.in. żółwie, jaszczurki, pająki, chrząszcze i gąsienice[2]. W niewoli może żyć 40 lat[6].
Lęgi
Okres lęgowy różni się w zależności od miejsca. W zachodniej Afryce trwa od czerwca do sierpnia, w Nigerii i Ugandzie – w styczniu, a ptaki z Kenii wyprowadzają swe lęgi w listopadzie. Gniazduje w dziuplach, jednak toleruje również zagłębienia między skałami lub w strukturach pochodzenia antropogenicznego. Wyściółkę stanowią suche liście. Samica składa jedno lub dwa jaja. Po 37–41 dniach klują się pisklęta; ważą wtedy około 70 g. Młode klują się niesynchronicznie. Młodsze pisklę zwykle ginie po około 4 dniach w wyniku wygłodzenia, kiedy drugie pisklę waży już blisko 350 g. Po 21–23 dniach samica opuszcza gniazdo i pomaga samcowi w karmieniu pisklęcia. Po blisko 80–90 dniach życia młode jest już w pełni opierzone[6].
Status
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2018 roku klasyfikuje dzioboroga abisyńskiego jako gatunek narażony na wyginięcie (VU – Vulnerable); wcześniej, od 1988 roku miał on status najmniejszej troski (LC – Least Concern). BirdLife International uznaje globalny trend liczebności populacji za spadkowy. Główne zagrożenia dla gatunku to utrata i degradacja siedlisk oraz polowania[3].
Przypisy
- ↑ Bucorvus abyssinicus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- 1 2 3 4 5 Kemp, A.C. & Boesman, P.: Northern Ground-hornbill (Bucorvus abyssinicus). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2016. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-05)].
- 1 2 Bucorvus abyssinicus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Bucerotidae Rafinesque, 1815 – dzioborożce - Hornbills (wersja: 2015-10-31). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-05-05].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Mousebirds, Cuckoo Roller, trogons, hoopoes, hornbills. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-05-05]. (ang.).
- 1 2 3 4 5 Brianne Krause: Bucorvus abyssinicus: Information. [w:] Animal Diversity Web [on-line]. University of Michigan, 2009. [dostęp 2016-01-01].
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).