Dyrekcjonalność – przeznaczenie słownika dwujęzycznego dla użytkowników jednego języka lub dwóch języków[1].

Monodyrekcjonalny słownik dwujęzyczny (bilingwalny) przeznaczony jest głównie dla użytkowników jednego języka. W przypadku słowników relacji polsko-niemieckiej przeznaczonych głównie dla Polaków uczących się języka niemieckiego informacje gramatyczne (np. o formach fleksyjnych) czy fonetyczne znajdują się przy hasłach lub ekwiwalentach niemieckich. Skróty odnoszące się do kwalifikatorów i inne objaśnienia (glosy) są sformułowane w języku polskim[2][3].

Bidyrekcjonalny słownik dwujęzyczny jest przeznaczony w równym stopniu dla użytkowników języka wyjściowego i języka docelowego. Ilość informacji gramatycznych i fonetycznych jest analogiczna dla haseł i ekwiwalentów w obydwu językach[4].

Przypisy

  1. ↑ Agnieszka Frączek/Ryszard Lipczuk: Krótki leksykon wybranych pojęć leksykograficznych, [w:] Słowniki polsko–niemieckie i niemiecko–polskie. Historia i teraźniejszość. Wołczkowo: Oficyna In Plus, 2004, s. 11. ISBN 83-89402-06-8.
  2. ↑ Agnieszka Frączek/Ryszard Lipczuk: Krótki leksykon wybranych pojęć leksykograficznych, [w:] Słowniki polsko–niemieckie i niemiecko–polskie. Historia i teraźniejszość. Wołczkowo: Oficyna In Plus, 2004, s. 18.
  3. ↑ Ryszard Lipczuk: Słowniki mono- czy bidyrekcjonalne?, [w:] (red.) Kazimiera Myczko, Barbara Skowronek, Władysław Zabrocki, Perspektywy glottodydaktyki i językoznawstwa. Tom jubileuszowy z okazji 70. urodzin Profesora Waldemara Pfeiffera. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2008, s. 437–438. ISBN 978-83-232-1932-3.
  4. ↑ Agnieszka Frączek/Ryszard Lipczuk: Krótki leksykon wybranych pojęć leksykograficznych, [w:] Słowniki polsko–niemieckie i niemiecko–polskie. Historia i teraźniejszość, 2004, s. 10.

Bibliografia

  • Agnieszka Frączek: Dokładny słownik języka polskiego i niemieckiego (1897–1908) na tle słowników współczesnych, [w:] Studia Niemcoznawcze (Warszawa), t. XXVIII, 2004, s. 881–893.
  • Agnieszka Frączek/Ryszard Lipczuk: Krótki leksykon wybranych pojęć leksykograficznych, [w:] Słowniki polsko–niemieckie i niemiecko–polskie. Historia i teraźniejszość. Wołczkowo: Oficyna In Plus, 2004, s. 9–21. ISBN 83-89402-06-8.
  • Ryszard Lipczuk: Słowniki mono- czy bidyrekcjonalne?, [w:] (red.) Kazimiera Myczko, Barbara Skowronek, Władysław Zabrocki, Perspektywy glottodydaktyki i językoznawstwa. Tom jubileuszowy z okazji 70. urodzin Profesora Waldemara Pfeiffera. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2008, s. 437–445. ISBN 978-83-232-1932-3.
  • Ryszard Lipczuk: Słownik Langenscheidt Partner – jego makro- i mikrostruktura, dyrekcjonalność, [w:} (red.) Piotr Chruszczewski, Stanisław Prędota, Prace Komisji Nauk Filologicznych we Wrocławiu II. Wrocław: Polska Akademia Nauk. Oddział we Wrocławiu, 2010, s. 63–75. ISBN 978-83-917-386-6-5.
  • Ryszard Lipczuk: Direktionalität in polnisch – deutschen Wörterbüchern, [w:] (red.) Lech Zieliński, Klaus-Dieter Ludwig, Ryszard Lipczuk, Deutsche und polnische Lexikographie nach 1945 im Spannungsfeld der Kulturgeschichte = Danziger Beiträge zur Germanistik 34. Frankfurt a. M.: Peter Lang, 2011, s. 269–282. ISBN 978-3-631-61377-1.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.