Drogosław (Nowa Ruda)
Część miasta Nowej Rudy
Ilustracja
Dwór Stillfriedów w Drogosławiu
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Powiat

kłodzki

Miasto

Nowa Ruda

W granicach Nowej Rudy

2 października 1954[1]

SIMC

0984290

Populacja 
• liczba ludności


3819[2]

Położenie na mapie Nowej Rudy
Mapa konturowa Nowej Rudy, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Drogosław (Nowa Ruda)”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Drogosław (Nowa Ruda)”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Drogosław (Nowa Ruda)”
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego
Mapa konturowa powiatu kłodzkiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Drogosław (Nowa Ruda)”
Ziemia50°36′03″N 16°30′20″E/50,600950 16,505583
Galeria: kościół i wnętrze
Kościół św. Barbary w Drogosławiu
Kościół Barbary w Nowej Rudzie
Kościół Barbary w Nowej Rudzie
Kościół Barbary. Obraz na ołtarzu z panoramą Drogosławia
Napis na kamieniu węgielnym
Kościół Barbary w Nowej Rudzie
Kościół Barbary. Nuty z pieczątką parafii w Kunzendorf

Drogosław (niem. Kunzendorf[3]) – część miasta Nowa Ruda w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim.

Podział administracyjny

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.

Historia

Drogosław jest najstarszą częścią Nowej Rudy (rozwinął się najwcześniej ze względów przemysłowych), stąd też czasami nazywany był Stara Rudą[4]. Przed wojną Drogosław był samodzielną wsią[4]. W latach powojennych cały czas rozrastające się miasto Nowa Ruda całkowicie wchłonęło Zacisze i Drogosław[4].

Zabytki

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są obiekty[5]:

  • zespół dworski, ul. Stara Droga 31, z XVII-XIX w.:
  • Dwór Stillfriedów w Drogosławiu – przy ul. Stara Droga 31 w jako renesansowy zbudowano około 1600 roku przez rodzinę Stillfriedów. Dwór został zbudowany jako niewielki o zwartej bryle i reprezentował architekturę rezydencjonalną końca XVI wieku. Prawdopodobnie modernizowany był w XVIII i XIX wieku. Piętrowy dwór nakryty jest czterospadowym dachem, założony na prostokącie z dostawioną werandą. Zamieszkały był na stałe do lat 60. XVII wieku, potem tylko okresowo. Na nowo stał się siedzibą stałą od 1835 do 1945 r. Obok dworu istniał ogród, przekształcony w romantyczny i ozdobny. Zachowały się okazałe zabudowania gospodarcze z XIX w.
  • kościół parafialny pw. św. Barbary wg projektu arch. Ludwiga Schneidera[6], ul. Jana Pawła II, z lat 1910–1911
  • obiekty na terenie dawnej kopalni „Piast”:

Inne zabytki:

  • stare domy z XIX i XX wieku oraz krzyże przydrożne i kapliczki z tego samego okresu[4].

Przemysł

W chwili obecnej Drogosław jest administracyjną dzielnicą Nowej Rudy o charakterze przemysłowym (południowa część) i willowym (północna część). Znajduje się tu nieczynne wyrobisko pola „Piast” Kopalni Węgla Kamiennego Nowa Ruda, zlikwidowane w konsekwencji transformacji gospodarczej. Niegdyś istniały tu zakłady: elektroniczne (Diora), odzieżowe (Nowar); niestety upadły one w latach 90. Na terenie dzielnicy znajduje się Podstrefa Wałbrzyskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej Invest Park, w której w 2007 roku otwarto Zakład Produkcji Automatyki Sieciowej ZPAS-NET. Częściowo na terenie dzielnicy znajduje się pokopalniana hałda.

Komunikacja

Głównym ciągiem komunikacyjnym dzielnicy jest droga wojewódzka nr 381 (Wałbrzych–Kłodzko), wokół której znajduje się większość zabudowy mieszkaniowej. Drogą o drugorzędnym znaczeniu jest droga lokalna relacji: Nowa Ruda – Drogosław – Jugów – Walim. Na terenie dzielnicy zlokalizowany jest przystanek kolejowy Nowa Ruda Przedmieście oraz Nowa Ruda-Zdrojowisko.

Edukacja, urzędy, instytucje

W Drogosławiu siedzibę swoją mają: Miejski Zespół Szkół nr 1, Urząd Pocztowy Nowa Ruda 5, Przychodnia Evita (publiczna i prywatna), filia Banku Spółdzielczego, filia Zakładu Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej, Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych.

Atrakcje Turystyczne

  • Muzeum Górnictwa
  • Muzeum Minerałów
  • Żelazny wiadukt kolejowy – najdłuższy na trasie Wałbrzych-Kłodzko. Długość 185 m, wysokość 30 m.

Szlaki turystyczne

szlak turystyczny żółty droga Szklary-Samborowice – Jagielno – Przeworno – Gromnik – Biały Kościół – Nieszkowice – Żelowice – Ostra Góra – Niemcza – Gilów – Piława Dolna – Owiesno – Góra Parkowa – Bielawa – Zimna Polana – Kalenica – Bielawska Polana – Zdrojowisko – Drogosław – Nowa Ruda – Tłumaczów – Radków – Pasterka – Karłów – Skalne Grzyby – Batorów – Duszniki-Zdrój – Szczytna – Zamek Leśna – Polanica-Zdrój – Bystrzyca Kłodzka – Igliczna – Międzygórze – Przełęcz Puchacza[7]

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu z dnia 3 grudnia 1954 r., Nr. 9, Poz. 71
  2. ↑ Według danych zamieszczonych w dniu: 22.03.2007 r. przez Biuletyn Informacji Publicznej Urzędu Miejskiego w Nowej Rudzie
  3. ↑ Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262)
  4. 1 2 3 4 Marek Staffa: Słownik geografii turystycznej Sudetów. T. 11: Góry Sowie, Wzgórza Włodzickie. Wrocław: I-Bis, 1994, s. 109, 112. ISBN 83-85773-12-6.
  5. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 79-80. [dostęp 2012-08-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 marca 2017)].
  6. ↑ Jan Sakwerda. Schneider Ludwig, w: Artyści Ziemi Kłodzkiej i z Ziemią Kłodzką związani w latach 1800-1945. Leksykon, Tom 2. (L-Z), Wrocław 2004: Wydawnictwo WTN, ISBN 978-83-7374-035-8, s. 39.
  7. ↑ Informacje zawarte na stronie PTTK Strzelin; dostęp: 3.08.2015

Bibliografia

  • Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 11: Góry Sowie, Wzgórza Włodzickie. Wrocław: Wyd: I-Bis 1995, ISBN 83-85773-12-6.
  • Behan Andrzej, Nowa Ruda: przewodnik historyczno-turystyczny, Wydawnictwo Maria, Nowa Ruda 2006, s. 263, ISBN 83-60478-08-2
  • Nowa Ruda. Przewodnik, zespół redakcyjny, FOZN, Nowa Ruda 2006.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.