Orido Manabu i jego Toyota Supra podczas pokazów w Atlancie w 2005 roku

Steve Moore driftujący swoim Nissanem Silvią (S14) wokół Lydden Hill jako King of Europe Round 3 w 2014 roku

Drift^[1], także: drifting^[2] – technika jazdy samochodem w kontrolowanym poślizgu świadomie zainicjowanym przez kierowcę^[1]. Jednocześnie jest to nazwa dyscypliny sportu motorowego uchodzącej za najbardziej widowiskowy i jednocześnie najprężniej rozwijający się sport motorowy na świecie^[2].

Historia i informacje ogólne

Drift jako dyscyplina sportu swoimi korzeniami sięga przełomu lat 60. i 70. XX wieku, kiedy na krętych, górskich drogach w okolicach Nagano w Japonii zaczęły się odbywać nielegalne wyścigi samochodowe, które przyciągały rzesze fanów tłumnie gromadzących się przy górskich trasach, aby podziwiać widowiskową jazdę^[2]. W wyścigach tych brał udział Kunimitsu Takahashi, który w latach 70. XX wieku odniósł szereg zwycięstw, efektownie pokonując zakręty w głębokim poślizgu stanowiącym najlepszy sposób na najszybsze pokonywanie ostrych zakrętów bez znacznej utraty prędkości^[1][2]. Takahashi uchodzi przez to za pierwszego rozpoznawalnego kierowcę, który świadomie używał techniki driftu. Jego styl jazdy spotkał się z dużym uznaniem widzów, przez co Takahashi został okrzyknięty „Ojcem driftu”, zaś ową technikę jazdy szybko zaadaptowano w świecie street racingu^[1].

W 1977 roku w nielegalnych górskich wyścigach swoją przygodę z motoryzacją zaczynał późniejszy znany japoński kierowca wyścigowy Keiichi Tsuchiya. Z powodu braku możliwości rozwojowych zarezerwowanych dla kierowców pochodzących z bogatych rodzin związanych ze sportami motorowymi, Tsuchiya doskonalił swoje umiejętności na krętych górskich drogach Japonii i szybko stał się legendą wyścigowego podziemia^[1]. Już jako kierowca wyścigowy z licencją w latach 80. XX wieku kontynuował swoją karierę nielegalnego kierowcy ścigającego się na publicznych górskich drogach. Tsuchiya był świetnym kierowcą i gdy tylko startował w wyścigu było niemal pewne, że wygra^[1]. Ponieważ stawało się to coraz bardziej nudne dla publiczności, zaczął driftować w czasie wyścigów dając niesamowite widowisko zgromadzonym w pobliżu trasy wyścigu ludziom^[1]. Jak wspominał po latach w wywiadzie udzielonym Jeremy’emu Clarksonowi:

Z powodu widowiskowej jazdy Keiichi Tsuchiya zyskał przydomek Drift King (pol. „Król driftu”). W 1987 roku powstał film Pluspy prezentujący umiejętności Tsuchiyi za kierownicą Toyoty AE86 na publicznej górskiej drodze^[1]. Film ten był pierwszym tego rodzaju dziełem i zainspirował wielu ludzi do zajęcia się driftem^[1]. W międzyczasie nielegalne zawody driftingowe przeniosły się na tereny japońskich metropolii, jako że górskie obszary nie były zbyt wygodnym miejscem dla kibiców. Czas przestał mieć znaczenie, a ważniejsza stała się reakcja publiczności – zwyciężał kierowca, którego jazda była najbardziej efektowna i widowiskowa^[2]. W 1987 roku na torze Tsukuba odbyły się pierwsze legalne zawody driftingowe, które stały się początkiem największej, rozgrywanej do dziś wyścigowej serii driftingowej D1 Grand Prix. W późniejszych latach drifting zdobył popularność w Stanach Zjednoczonych i Australii^[2].

Obecnie japońska seria D1 Grand Prix posiada również edycje w Malezji i Nowej Zelandii. Dawniej seria ta była rozgrywana także w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii (później została tam przemianowana na European Drift Championship, obecnie już nie istnieje). W Stanach Zjednoczonych aktualnie największą serią jest Formula Drift, która również ma swój odłam Formula Drift Asia, rozgrywany na torach w Azji Południowo-Wschodniej i Australii.

W Polsce pierwsze oficjalne zawody driftingowe odbyły się w 2004 roku, zaś od 2006 roku organizowane są regularne, kilkurundowe serie^[2]. Pierwsze zawody zostały zorganizowane przez podlegające Polskiemu Związkowi Motorowemu Stowarzyszenie Polska Federacja Driftingu (PFD)^[3] pod nazwą TDC (Toyo Drift Cup). Od tamtej pory PFD co roku organizuje cykl zawodów driftingowych. W 2008 roku powstała kolejna organizacja, która najpierw organizowała zawody BMW Drift Day, potem JDA (Japan Drift Attack), a w 2010 roku całą serie pod nazwą Drift Open. W 2010 jako organizator kolejnej serii pojawiło się również, znane z zawodów na 1/4 mili, „SSS” (Stowarzyszenie Sprintu Samochodowego).

Samochodami używanymi w driftingu są głównie tylnonapędowe coupé, przeważnie produkcji japońskiej takie jak: Nissan Silvia, Nissan 200SX (s13, s14, s15), Nissan Skyline (wersje tylnonapędowe takie jak GTS-t), Toyota AE86, Toyota Supra, ale także Mazda RX-7, Mazda MX-5 (Miata), Toyota Soarer. Ostatnio popularność zyskują także samochody amerykańskie, a w zawodach europejskich także samochody produkcji europejskiej, głównie BMW, czasem Ford Sierra czy też Opel Omega.

Mistrzami Polski w driftingu są: Przemysław Jańczak (2005, 2006, 2009), Bartosz Stolarski (2007, 2013, 2014), Bartłomiej Owczarek (2008), Maciej Bochenek (2010, 2012), Paweł Trela (2011, 2016), Jakub Przygoński (2015, 2017, 2018).

W latach 2016 i 2017 tytuł Drift Kings Queen zdobyła Karolina Pilarczyk^[4].

Techniki driftu

• Linking − polega na przeniesieniu większej części masy auta na przednią część pojazdu za pomocą krótkich, lecz energicznych naciśnięć pedału hamulca w momencie, gdy rozpoczyna się zakręt. Wtedy koła tylnej osi tracą przyczepność i rozpoczyna się poślizg samochodu.
• Clutch Kick − tzw. „strzał sprzęgłem”, polegający na chwilowym naciśnięciu pedału sprzęgła, zredukowaniu biegu i bardzo szybkim, energicznym puszczeniu go w trakcie przejeżdżania przez zakręt. Powoduje to gwałtowną utratę przyczepności kół.
• Lift Off Drift (Race Drift, Kensei Drift) − wykonuje się ją przy wejściu w zakręt puszczając na krótko pedał gazu, efektem czego jest powstanie niewielkiej nadsterowności powodującej poślizg, który kontroluje się operowaniem pedałem gazu i kontrowaniem kierownicą. Technika ta używana jest przy większych prędkościach w łagodniejszych zakrętach.
• Feint Drift − przed zakrętem wykonuje się skręt w kierunku przeciwnym do kierunku zakrętu, a następnie gwałtownie skręca się kierownicą we właściwą stronę rozpoczynając w ten sposób poślizg.
• Dirt Drop Drift (Ground Drift) − polega na wyjechaniu tylną osią poza tor, gdzie przyczepność opon jest dużo mniejsza, co staje się przyczyną poślizgu.
• E-Brake Drift (Emergency Brake Drift, Side Brake Drift) − najbardziej znana technika, polega na zaciągnięciu hamulca ręcznego przy wciśniętym sprzęgle, w momencie wchodzenia w zakręt.
• Backward Entry Drift - podobna technika driftu jak E-Brake Drift różniąca się tym iż hamulec ręczny został zaciągnięty wcześniej i na dłużej aby wejść maksymalnie bokiem, prawie tyłem, w zakręt i energicznym wciskaniu pedału gazu aby koła odzyskały przyczepność.
• Jump Drift − tzw. „podskok”, wykonuje się go na zakręcie przejeżdżając przez tarkę tylnym kołem, które w tym momencie podskakuje i można dzięki temu uzyskać chwilowy brak przyczepności oraz nadsterowność samochodu.
• Long Slide Drift − jest to długo trwający drift, rozpoczyna się go za pomocą np. hamulca ręcznego dużo wcześniej przed zakrętem. Wymagana jest do tego duża prędkość samochodu.
• Power Over − technika polegająca na mocnym naciśnięciu pedału gazu w momencie wchodzenia w zakręt. Wskutek buksowania kół samochód traci przyczepność i przechodzi w poślizg kontrolowany. Dodatkowym efektem wizualnym jest duża ilość dymu z opon. Technikę tę można wykonać tylko jeśli auto dysponuje wysoką mocą silnika (zob. muscle car).
• Manji Drift − technika polegająca na driftowaniu zazwyczaj na prostym odcinku drogi od jednej krawędzi drogi do drugiej.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Film Pluspy w serwisie YouTube