Donald James Martino^[1][2] (ur. 16 maja 1931 w Plainfield w stanie New Jersey^[1][2], zm. 8 grudnia 2005 na Antigui^[3]) – amerykański kompozytor.

Życiorys

W młodości uczył się gry na klarnecie, oboju i saksofonie^[2]. W latach 1948–1952 studiował kompozycję u Ernsta Bacona na Syracuse University, uzyskując stopień Bachelor of Arts^[1][2]. Następnie podjął studia u Rogera Sessionsa i Miltona Babbitta na Princeton University, które ukończył w 1954 roku z tytułem Master of Arts^[1][2]. W latach 1954–1956 jako stypendysta Programu Fulbrighta przebywał we Florencji, gdzie był uczniem Luigiego Dallapiccoli^[1][2]. Wykładał na Princeton University (1958–1959), Yale University (1959–1969), New England Conservatory of Music w Bostonie (1969–1981) i Brandeis University (1981–1983)^[1][2]. W 1983 roku został wykładowcą Harvard University^[1][2]. Trzykrotny laureat stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima (1967, 1973, 1982)^[2].

Członek American Academy of Arts and Letters i National Institute of Arts and Letters (1981) oraz American Academy of Arts and Sciences (1987)^[2]. W 1974 roku otrzymał Nagrodę Pulitzera za utwór Notturno^[1][2].

Zmarł w wyniku ataku hipoglikemii podczas pobytu na Karaibach^[3].

Twórczość

W swojej twórczości posługiwał się techniką dodekafoniczną, opierając się na schemacie kombinatoryjnego serializmu opracowanego przez Miltona Babbitta^[1]. Stosując elementy punktualizmu i linearyzmu oraz bloki dźwiękowe osiągał oryginalne efekty sonorystyczne^[1]. Sięgał też po klasyczne formy muzyczne, posługując się techniką koncertującą^[1].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych^[1][2])

Przypisy