Okres współpracy z wytwórnią Clan

W 1961 roku napisał balladę w stylu folk, „La storia di Frankie Ballan”. Nagrał kolejny singiel, który zwrócił uwagę Detto Mariano. Ten po wysłuchaniu zarekomendował nagranie Adrianowi Celentano, który w marcu 1962 roku założył własną wytwórnię fonograficzną Clan i poszukiwał dla niej nowych głosów. Celentano po początkowych wahaniach zgodził się i za pośrednictwem brata Alessandra zaprosił młodego piosenkarza do Mediolanu, angażując go do swojej wytwórni. Kilku członków Clan (w tym Ricky Gianco i Guidone) postanowiło zmienić nowemu członkowi pseudonim z Agaton na Don Backy. Z debiutancką piosenką „La storia di Frankie Ballan” Don Backy wziął udział w konkursie Cantagiro zajmując ostatecznie 7. miejsce. W nowej wytwórni nagrał kolejne single: „Fuggiasco” i „L'ombra nel sole” (1962) oraz „Ho rimasto” i „Amico” (1963). W 1963 roku wystąpił razem z Celentano (w roli dwóch braci zakonnych) w filmie muzycznym Il Monaco di Monza w reżyserii Sergio Corbucciego. Pisał także teksty do piosenek innych członków wytwórni Clan: „Tu vedrai” (dla Ricky Gianco) i „Stand by Me”, która pod włoskim „Pregherò” stała się hitem Celentano. W kolejnych latach wystąpił w kilku filmach oraz ponownie w konkursie Cantagiro^[2]. W 1967 roku odniósł największy jak dotąd sukces prezentując na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo w parze z Johnnym Dorellim piosenkę „L'immensità”. Reżyser Oscar De Fina nakręcił wkrótce film muzyczny pod tym samym tytułem, w którym obok Don Backy’ego wystąpili także Giunj Marchesi, Elio Crovetto, Caterina Caselli, Nicola Di Bari, Riki Maiocchi, Piero Mazzarella i Liliana Petralia, która później została jego żoną^[2]. Piosenka „L'immensità” w jego autorskim wykonaniu dotarła w styczniu do 5. miejsca na włoskiej liście przebojów Hit Parade Italia, wykonaniu Johnny’ego Dorellego – do 2. miejsca (kwiecień 1967), zaś w wykonaniu Miny – do 14. (w tym samym miesiącu)^[3]. Don Backy w tym samym roku wystąpił jeszcze w dwóch filmach: Siedmiu braci Cervi Gianniego Pucciniego i Bandyci w Mediolanie Carlo Lizzaniego. Wystąpił również na Festiwalu Piosenki Neapolitańskiej z piosenką „E facimmoce”. W 1967 roku zadebiutował też jako pisarz publikując powieść Io che miro il tondo^[2].

W 1968 roku miał uczestniczyć w Festiwalu w San Remo w parze z Milvą z autorską piosenką „Canzone”, ale Ornella Vanoni wyraziła zamiar wykonania na Festiwalu innej jego piosenki, „Casa bianca”. Don Backy nie zgodził się, ponieważ ówczesny regulamin konkursu zabraniał kompozytorowi zgłoszenia więcej niż jednej piosenki. Wytwórnia Clan uciekła się do wybiegu, polegającego na zmianie nazwisk autorów „Canzone”; usunięto nazwisko Don Backy’ego jako kompozytora umieszczając nazwisko Detto Mariano, a jego samego pozostawiając jedynie jako autora tekstu. Sprawa wywołała konflikt; Don Backy pozwał Celentano o niezapłacone jego zdaniem tantiemy autorskie, a ten z kolei nie wyraził zgody na udział Don Backy’ego w Festiwalu i piosenkę „Canzone” wykonał osobiście, w parze z Milvą. „Casa bianca”, wykonana przez Ornellę Vanoni i Marisę Sannię) zajęła 2. miejsce^[2].

Don Backy podczas konkursu Canzonissima

W efekcie konfliktu Don Backy opuścił Clan, a jego spór z Celentano znalazł ciąg dalszy w sądzie: Celentano oskarżył go o zerwanie umowy, a Don Backy kolei pozwał Celentano o niezapłacone tantiemy z tytułu praw autorskich za okres 7 lat^[2].

Własna wytwórnia

Don Backy założył własną wytwórnię, którą nazwał ironicznie Amico^{[uwaga 1]} (z wyraźnym odniesieniem do Celentano). Jako pierwszy singiel wydał „Cancone” (na stronie A) i „Casa bianca” (na stronie B). Wytwórnia Clan wydała natomiast inną wersję piosenki, nagraną wcześniej przez Don Backy’ego; łącznie więc istniały wówczas 4 wersje utworu (wliczając wersje Celentano i Milvy), co tylko podbiło wyniki sprzedaży utworu^[4]. „Canzone” w marcu 1968 roku dotarła do 1. miejsca na włoskiej liście przebojów Hit Parade Italia^[5]. W 1969 roku artysta wystąpił w konkursie Canzonissima, oraz na Festiwalu w San Remo, gdzie w parze z Milvą zaprezentował piosenkę „Un sorriso” (zajmując 3. miejsce). Wystąpił też w kilku filmach: Satyricon (reżyseria Gian Luigi przez Polidoro), Quarta parete (Adriano Bolzoni) i Barbagia (Carlo Lizzani), do którego skomponował również muzykę^[2].