Domenico Ghirlandaio
Ilustracja
Autoportret, fragment obrazu
Data i miejsce urodzenia

1449
Florencja

Data śmierci

11 stycznia 1494

Narodowość

włoska

Dziedzina sztuki

malarstwo

Epoka

renesans

Strona internetowa

Domenico Ghirlandaio, właściwie Domenico di Tommaso Bigordi (ur. 1449 we Florencji, zm. 11 stycznia 1494 we Florencji), włoski malarz z okresu quattrocento, przedstawiciel szkoły florenckiej.

Dominik Ghirlandaio urodził się w rodzinie Tomasza, znanego florenckiego złotnika, którego przydomek Ghirlandaio, znaczył twórca girland, ozdoby kobiecej głowy, którą wymyślił. Za namową ojca, uczył się złotnictwa, które porzucił na rzecz malarstwa i nauki u Alessio Baldovinettiego i Andrei del Verrocchio. Współpracował ze swymi młodszymi braćmi, Benedetto i Davide. Warsztat Ghirladaio był najbardziej znanym i najlepiej prosperującym warsztatem malarskim we Florencji, który zyskiwał wiele intratnych zleceń. Jego najważniejsze dzieła to freski chóru kościoła Santa Maria Novella, freski w Pizie, San Gimignano i w rzymskiej Kaplicy Sykstyńskiej, obraz Starzec i chłopiec.

Jego najsłynniejszym uczniem był Michał Anioł, a jego syn Ridolfo Ghirlandaio był znanym malarzem włoskiego renesansu.

Styl Domenica Ghirlandaia cechowała prostota, klarowność, czasem dekoracyjny linearyzm. W kompozycji scen wielofiguralnych nawiązywał do dzieł Filippa Lippiego. Inspirował się także twórczością artystów flamandzkich. W obrazach o tematyce religijnej starał się, podobnie jak jego poprzednicy (Masaccio, Gozzoli), przemycić fragmenty życia współczesnego w ubiorze postaci, przedstawianych wnętrzach czy też w samych postaciach nadając im rysy twarzy współczesnych Florentczyków. Przykładem mogą być freski w kościele Santa Trinita, na których pojawiają się członkowie rodu Sassettich.

Ghirlandaio malował także izolowane portrety. Jednym z najbardziej znanych jest wizerunek Giovanny degli Albizzi Tornabuoni (Madryt). Zastosowane tu zostało tradycyjne dla florenckich portretów arystokratycznych ujęcie profilowe. Artysta uwiecznił ową damę również w scenie Nawiedzenia w Santa Maria Novella w takiej samej pozie i ubiorze (widać ją po prawej stronie sceny).

Dzieła

nr tytuł, zleceniodawca
i miejsce przeznaczenia		 czas powstania technika i wymiary miejsce przechowywania ilustracja
Freski
1.Freski dla kaplicy Sassettich
Zmartwychwstanie chłopca (fragment) 1483-1486freskkościół Santa Trinità, Florencja
Zatwierdzenie reguły franciszkańskiej
Stygmaty św. Franciszka
2.Freski w prezbiterium kościoła Santa Maria Novella, fundatorzy: Tornabuoni
Narodziny Maryi 1486-90freskkościół Santa Maria Novella, Florencja
Prezentacja Maryi w świątyni
Nawiedzenie św. Elżbiety
Narodziny Jana Chrzciciela
Chrzest Chrystusa
Zachariasz w świątyni
Ołtarze
4.Ołtarz Matki Boskiej
dla kościoła Santa Maria Novella		 1480
5.Pokłon pasterzy
dla kaplicy Sassettich		 1485 tempera na desce, 167 × 167 cm kościół Santa Trinità, Florencja
6.Pokłon trzech króli
dla kościoła przy Ospedale degli Innocenti		 1488
Portrety
7.Portret Giovanny Tornabuoni[1] 1489-90 tempera na desce, 77 × 49 cm Muzeum Thyssen-Bornemisza, Madryt
8.Starzec i chłopiec[2] ok. 1490 tempera na desce, 62 × 46 cm Luwr, Paryż
9.Adoracja Dzieciątka ok. 1490 tempera na desce, 52 × 42 cm Zamek Królewski na Wawelu, Kraków

Bibliografia

  • Zygmunt Waźbiński, Malarstwo quattrocenta, Wyd. Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1972.
  • Giorgio Vasari, Żywoty najsławniejszych malarzy, rzeźbiarzy i architektów PIW, Warszawa 1980.

Przypisy

  1. ↑ Informacje o obrazie ze strony Muzeum Thyssen-Bornemisza www.museothyssen.org
  2. ↑ Informacje o obrazie ze strony Muzeum Luwr www.louvre.fr

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.