| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Ogólne informacje | |||||||||||||||
Wzór sumaryczny |
CH3POF2 | ||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Masa molowa |
100,00 g/mol | ||||||||||||||
Wygląd |
ciecz o ostrym, gryzącym zapachu[1] | ||||||||||||||
Identyfikacja | |||||||||||||||
Numer CAS | |||||||||||||||
PubChem | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) |
Difluorek metylofosfonowy (DF) – organiczny związek chemiczny z grupy fosfonianów. Używany głównie jako prekursor do otrzymywania fosforoorganicznych bojowych środków trujących, takich jak sarin, soman lub VX. Może być stosowany w amunicji binarnej, np. w amerykańskim pocisku artyleryjskim M687, który oprócz DF zawiera także alkohol izopropylowy. W pocisku tym pod wpływem nagłego przyspieszenia, ścianki oddzielające prekursory ulegają zniszczeniu, a szybkie obroty powodują ich zmieszanie skutkując powstaniem sarinu o czystości ok. 70%[2]. DF może także występować w mieszaninie z sarinem jako pozostałość po jego produkcji[4].
- lotność: 147,926 mg/m³ (19,5 °C)[1]
- ciśnienie pary nasyconej: 36 mm Hg (20 °C)[1]
W reakcjach z alkoholami powstają substancje o właściwościach paralityczno-drgawkowych. Sam DF także jest trujący i żrący. Z powodu dużej lotności, największe zagrożenie stwarza inhalacja tego związku. Pary mają gryzący, ostry zapach i powodują poważne oraz bolesne podrażnienia oczu, nosa, gardła i płuc[1].
DF jest, w rozumieniu Konwencji o zakazie broni chemicznej, bezpośrednim prekursorem (część B Wykazu 1) niektórych substancji zawartych w części A Wykazu 1[5][6].
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 Steven L. Hoenig , Compendium of Chemical Warfare Agents, New York: Springer, 2007, ISBN 978-0-387-34626-7 (ang.).
- 1 2 Eric Croddy , Clarisa Perez-Armendariz , John Hart , Broń chemiczna i biologiczna, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 2003, s. 33, 55, ISBN 83-204-2817-3 .
- 1 2 3 Physical Constants of Organic Compounds, [w:] David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
- ↑ Sylvia S. Talmage i inni, The Fate of Chemical Warfare Agents in the Environment, [w:] Chemical Warfare Agents. Toxicology and Treatment, Timothy C. Marrs (red.), Robert L. Maynard (red.), Frederick R. Sidell (red.), wyd. 2, John Wiley & Sons, 2007, s. 109, ISBN 978-0-470-01359-5 (ang.).
- ↑ Konwencja o zakazie broni chemicznej (CWC), [w:] Leszek Konopski , Historia broni chemicznej, Warszawa: Bellona, 2009, s. 214, 219, ISBN 978-83-11-11643-6 .
- ↑ Chemical Weapons Convention. Schedule 1. Międzynarodowa Organizacja ds. Zakazu Broni Chemicznej. [dostęp 2011-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-07)]. (ang.).
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.