Debriefing (dosł. sprawozdanie lub wysłuchanie, ang. Critical Incident Stress Debriefing) – forma grupowego wsparcia psychologicznego dla zespołów ratunkowych po zdarzeniach traumatycznych[1].

Metoda została opracowana w końcu lat 80. XX wieku w Stanach Zjednoczonych przez Jeffreya T. Mitchella. Była jedną z technik wsparcia dla zespołów ratunkowych po zdarzeniach traumatycznych[1].

Debriefing jest formą spotkania w grupie i dyskusji (z mocnym komponentem rekonstrukcji faktów[1]) o przeżytym traumatycznym zdarzeniu. Ma siedem etapów: wprowadzenie, faza faktów, faza myśli, faza reakcji, faza symptomów, faza nauczania oraz zakończenie. Celem stosowania metody jest zmniejszenie negatywnych konsekwencji traumatycznego zdarzenia. Spotkanie debriefingowe trwa z reguły około trzech godzin i jest prowadzone od 24 do 72 godzin po danym zdarzeniu. Jedynie w przypadku masowych katastrof (takich jak np. lotnicze, kolejowe, czy naturalne) debriefing prowadzony jest w kilka tygodni po wystąpieniu katastrofy[1].

W latach 1980–2004 ta metoda była coraz bardziej popularna, z powodu prostoty oraz oparcia na stosunkowo nieskomplikowanej procedurze, co umożliwiało jej stosowanie przez personel o niewielkich nawet kwalifikacjach i małym doświadczeniu interwencyjnym. Ponadto, dla dużych firm była metodą na uniknięcie pozwów odszkodowawczych. Badania jednak mówią o niepowodzeniach debriefingu w zapobieganiu długofalowym konsekwencjom ekspozycji na zdarzenia traumatyczne, a także o braku dostosowania metody do faktycznych potrzeb osób poszkodowanych[1].

Meta-analiza skutków debriefingu psychologicznego, przeprowadzona przez Alexandra Mcfarlane i innych z University of Adelaide[2] wykazała brak istotnej skuteczności debriefingu w prewencji objawów PTSD po wydarzeniu traumatycznym. W konkluzjach dla klinicystów autorzy odradzają używanie tej metody.

Od 2012 roku Światowa Organizacja Zdrowia nie zaleca stosowania debriefingu[3]. Od 2017 roku Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne klasyfikuje debriefing psychologiczny jako „No Research Support/Treatment is Potentially Harmful”[4].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 Paweł Urbaś, Kontrowersje wokół debriefingu: przegląd badań, w: Studia Psychologica, nr 5/2004, s. 334-336
  2. ↑ Rozdział 4: Psychological debriefing for adults, [w:] Alexander McFarlane, Edna Foa, T. Keane, M. Friedman "Effective treatments for PTSD: Practice guidelines from the International Society for Traumatic Stress Studies", New York: The Guilford Press, 2008, ISBN 978-1-60623-001-5.
  3. ↑ zalecenia WHO z roku 2012
  4. ↑ Society of Clinical Psychology: Division 12 of The American Psychological Association., Psychological Debriefing for Post-Traumatic Stress Disorder [online].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.