Młodość

Urodził się 27 sierpnia 1925 roku w Sarajewie w rodzinie Żydów sefardyjskich. Kiedy miał siedem lat, zmarła jego matka i wychowywał się u dwóch babć. Miał sporadyczny kontakt z ojcem. W celu podjęcia nauki wyjechał do Zagrzebia, z którego już nie wrócił do Sarajewa. W Zagrzebiu dołączył do lewicowej syjonistycznej organizacji młodzieżowej Ha-Szomer ha-Ca’ir. Po wybuchu II wojny światowej podjął ze znajomymi decyzję o wyjeździe do Palestyny^[1].

Działalność w Palmachu

Pod koniec 1940 roku, zanim Niemcy zaatakowały Jugosławię, wyjechali do Palestyny. Wraz ze znajomymi zamieszkał w kibucu Sza’ar ha-Amakim, gdzie podjął pracę i dalszą naukę. Po pewnym czasie został oddelegowany przez Ha-Szomer ha-Ca’ir do kibucu En Szemer. Jako ochotnik chciał wziąć udział w działaniach zbrojnych w Europie, ale nie otrzymał zgody władz kibucu na zaciąg. W 1946 roku postanowił wstąpić do Palmachu, za co został wydalony z kibucu. W 1947 roku ukończył w kibucu Dalijja kurs dla dowódców i został oddelegowany do kibucu Chulata. Zaangażował się w działania eskortowe żydowskich nielegalnych imigrantów przybywających z francuskiego mandatu Syrii oraz zabezpieczał przekraczanie granicy palestyńsko-syryjskiej przez oficerów wywiadu Palmachu^[1].

Wojna o niepodległość Izraela

Wraz z wybuchem wojny o niepodległość Izraela został żołnierzem Brygady Harel. W jej szeregach brał udział w operacjach „Ha-Har” (poszerzenie korytarza łączącego wybrzeże z Jerozolimą), „Horew” (wyparcie wojsk egipskich z południa Izraela oraz Strefy Gazy), „Jewusi” (przejęcie kontroli nad arabskimi dzielnicami Jerozolimy) i „Nachszon” (przełamanie arabskiego oblężenia Jerozolimy)^[1][2][3]. Jego zdolności przywódcze i waleczność zostały pozytywnie ocenione przez Jicchaka Sade oraz Josefa Tabenkina^[1].

Lata 1949–1956

Po zakończeniu wojny o niepodległość zdecydował się pozostać w armii i zaangażował się w budowanie struktur bezpieczeństwa państwa. W stopniu majora został wysłany na pierwszy kurs dla dowódców batalionu. Po jego zakończeniu, do 1952 roku, kierował tym kursem^[1][3].

W latach 1952–1954 był oficerem sztabowym w Dowództwie Centralnym. Następnie został szefem Departamentu Taktyki w Sztabie Generalnym. W trakcie sprawowania tej funkcji brał czynny udział w izraelskich akcjach odwetowych za ataki fedainów z terytorium Egiptu^[1][2].

W 1956 został mianowany komendantem Szkoły Korpusu Piechoty. Jednocześnie wraz z wybuchem kryzysu sueskiego powierzono mu dowodzenie 12 Rezerwową Brygadą Piechoty Zmechanizowanej, która walczyła na północnym wybrzeżu Synaju, a po konflikcie odpowiadała za utrzymanie porządku w Strefie Gazy^[2][3].

Kariera w Korpusie Pancernym

W 1957 roku podjął decyzję o przenosinach do Korpusu Pancernego. Rok później otrzymał dowództwo nad 7 Brygadą Pancerną, uważaną za najważniejszą formację pancerną w armii^[1]. W latach 1959–1961 był zastępcą dowódcy Korpusu Pancernego^[2][3]. W 1961 roku został awansowany na stopień pułkownika^[1]. Od 1961 do 1964 roku był dowódcą Korpusu Pancernego. W tym czasie nakazał dopracowanie teorii walki izraelskich sił pancernych, w szczególności walki w warunkach nocnych oraz przebijanie się przez umocnione pozycje przeciwnika^[2][3]. Chciał, aby izraelski Korpus Pancerny mógł skutecznie przeciwstawić się radzieckiej taktyce walki wojsk pancernych, wdrażanej w państwach arabskich^[1].

Szef Dowództwa Północnego (1964–1969)

W 1964 roku został mianowany przez Jicchaka Rabina szefem Dowództwa Północnego. Na początku swojej kadencji koordynował prace nad izraelskimi działaniami wobec syryjskich prób budowy zapór na Jordanie w ramach tzw. bitwy o wodę^[1][3].

Na początku wojny sześciodniowej (1967), pod naciskiem mieszkańców miejscowości z okolic Jeziora Tyberiadzkiego, opowiadał się za rozszerzeniem działań zbrojnych na Syrię, czemu sprzeciwiał się premier Lewi Eszkol. Jednak 9 czerwca siły podległe Dowództwu Północnemu rozpoczęły działania zbrojne na Wzgórzach Golan i kontynuowały je do momentu, kiedy Organizacja Narodów Zjednoczonych i Związek Radziecki wywarły presję na Izrael, aby ten zakończył konflikt^[4].

Po zakończeniu wojny brał udział w planowaniu izraelskich operacji w głębi terytorium egipskiego w trakcie wojny na wyczerpanie^[2]. Był przeciwnikiem wycofania armii z Synaju^[5].

Szef Sztabu Generalnego (1972–1974)

W 1972 roku w randze generała dywizji został szefem Sztabu Generalnego. Jego kadencja zbiegła się z walką Izraela z organizacjami palestyńskimi. Najbardziej znaną operacją przeprowadzoną w trakcie jego kadencji była operacja „Źródło Młodości” w Bejrucie^[3]. Nadzorował osobiście przebieg operacji „Argaz”. Wraz z gen. Mordechajem Gurem przerwał pierwsze podejście do porwania syryjskich oficerów. Został wówczas osobiście skrytykowany przez ppłka Ehuda Baraka^[6].

Przed wybuchem wojny Jom Kipur (1973) należał do obozu, który popierał stanowisko wywiadu wojskowego – Amanu, że państwa arabskie są zbyt słabe, aby rozpocząć wojnę. W momencie ataku armii egipskiej na Synaju wszedł w spór z ministrem obrony Mosze Dajanem, który uważał, że ogłoszenie pełnej mobilizacji nie było konieczne^[7]. W trakcie konfliktu kierował działaniami armii na froncie egipskim i syryjskim^[3]. Jego dwie decyzje sprawiły, że mimo początkowych trudności Izrael zdołał wyhamować natarcie państw arabskich i przeszedł do kontrataku. Po pierwsze, przeniósł rezerwy dywizyjne z frontu jordańskiego w okolice Wzgórz Golan, co ograniczyło ofensywę Syryjczyków. Po drugie, wbrew swoim podkomendnym postanowił, że to Egipcjanie powinni pierwsi zaatakować w głąb Synaju, a nie Izraelczycy. Dzięki temu armia izraelska była w stanie wyhamować uderzenie i w wyniku kolejnych starć przekroczyć Kanał Sueski^[8].

Grób gen. Dawida Elazara. Znajduje się na nim informacja o imionach jego rodziców (Zahawa i Szlomo).

1 kwietnia 1974 roku opublikowano raport Komisji Agranata, która badała przyczyny, które miały wpływ na rozmiary strat podczas wojny w 1973 roku. Raport wskazał, że Elazar ponosił osobistą odpowiedzialność za błędną ocenę sytuacji polityczno-wojskowej przed wybuchem wojny oraz niewystarczający poziom gotowości armii. Członkowie komisji wzięli pod uwagę dotychczasowe zasługi Elazara dla państwa i zalecili jedynie usunięcie go ze stanowiska szefa Sztabu Generalnego^[9][10][11].

W 1974 roku postanowił zakończyć karierę w wojsku^[2].

Zmarł 15 kwietnia 1976 roku w wyniku ataku serca. Został pochowany w Jerozolimie^[8].