Dario Mangiarotti
Ilustracja
Dario Mangiarotti (pierwszy z lewej)
Data i miejsce urodzenia

18 grudnia 1915
Mediolan

Data i miejsce śmierci

9 kwietnia 2010
Lavagna

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy
Igrzyska olimpijskie
złotoHelsinki 1952szermierka
(szpada druż.)
srebroLondyn 1948szermierka
(szpada druż.)
srebroHelsinki 1952szermierka
(szpada ind.)
Mistrzostwa świata
złotoKair 1949szpada ind.
złotoKair 1949szpada druż.
złotoMonte Carlo 1950szpada druż.
złotoBruksela 1953szpada druż.
srebroSztokholm 1951floret druż.
brązLizbona 1947szpada druż.
brązMonte Carlo 1950szpada ind.
Reprezentacja  Włochy
Mistrzostwa świata
złotoParyż 1937szpada druż.
brązPieszczany 1938szpada druż.

Dario Mangiarotti (ur. 18 grudnia 1915 w Mediolanie, zm. 9 kwietnia 2010 w Lavagna) – włoski szpadzista, wielokrotny medalista igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata.

Na igrzyskach olimpijskich w Londynie w 1948 roku wspólnie z Carlo Agostonim, Edoardo Mangiarottim, Luigim Cantone, Marco Antonio Mandruzzato i Fiorenzo Marinim zdobył srebro w szpadzie drużynowej[1]. Indywidualnie nie startował. Na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach olimpijskich w Helsinkach Włosi w składzie: Edoardo Mangiarotti, Dario Mangiarotti, Giuseppe Delfino, Carlo Pavesi, Franco Bertinetti i Roberto Battaglia zwyciężyli w szpadzie drużynowej[2]. W rywalizacji indywidualnej wywalczył srebrny medal. W rundzie finałowej wygrał sześć z dziewięciu pojedynków i uplasował się między Edoardo Mangiarottim i Szwajcarem Oswaldem Zappellim[3].

Podczas mistrzostw świata w Paryżu w 1937 roku razem z kolegami z reprezentacji zdobył złoty medal w szpadzie drużynowej. W tej samej konkurencji zdobywał też złote medale na mistrzostwach świata w Kairze (1949) i mistrzostwach świata w Monte Carlo (1950) i mistrzostwach świata w Brukseli (1953), srebrny na mistrzostwach świata w Sztokholmie (1951) oraz brązowe na mistrzostwach świata w Pieszczanach (1938) i mistrzostwach świata w Lizbonie (1947). Zdobył ponadto dwa medale w zawodach indywidualnych: złoty na MŚ 1949 i brązowy MŚ 1950 (za Francuzem Michelem Pécheux) i MŚ 1958 (za Duńczykiem Mogensem Lüchowem i Szwedem Carlem Forssellem)[4].

Po zakończeniu kariery był działaczem i trenerem[5]. W latach 1949-1972 pisał także felietony dla La Gazzetta dello Sport[6].

Szermierzami byli również jego ojciec, Giuseppe Mangiarotti[7], bracia Edoardo[8] i Mario[9] oraz bratanica, Carola Mangiarotti[10].

Przypisy

  1. ↑ Olympedia – 1948 Summer Olympics, Fencing, Épée, Team, Men. olympedia.org. [dostęp 2023-11-02].
  2. ↑ Olympedia – 1952 Summer Olympics, Fencing, Épée, Team, Men. olympedia.org. [dostęp 2023-11-02].
  3. ↑ Olympedia – 1952 Summer Olympics, Fencing, Épée, Individual, Men. olympedia.org. [dostęp 2023-10-23].
  4. ↑ Fechten – Weltmeisterschaften (Herren – Degen) [online], sport-komplett.de [dostęp 2023-11-02] (niem.).
  5. ↑ Si è spento Dario Mangiarotti leggenda della scherma italiana. ecodibergamo.it. [dostęp 2023-11-02]. (wł.).
  6. ↑ MANGIAROTTI, Dario e Edoardo. treccani.it. [dostęp 2023-11-02]. (wł.).
  7. ↑ Olympedia – Giuseppe Mangiarotti. olympedia.org. [dostęp 2023-11-02]. (ang.).
  8. ↑ Olympedia – Edoardo Mangiarotti. olympedia.org. [dostęp 2023-11-02]. (ang.).
  9. ↑ Olympedia – Mario Mangiarotti. olympedia.org. [dostęp 2023-11-02]. (ang.).
  10. ↑ Olympedia – Carola Mangiarotti. olympedia.org. [dostęp 2023-11-02]. (ang.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.