Daniel Gélin
Ilustracja
Gélin na festiwalu w Cannes (1996)
Imię i nazwisko

Daniel Yves Alfred Gélin

Data i miejsce urodzenia

19 maja 1921
Angers, Maine i Loara, Francja

Data i miejsce śmierci

29 listopada 2002
Paryż, Francja

Zawód

aktor, reżyser, scenarzysta

Współmałżonek

Danièle Delorme
(1945–1954; rozwód)
Sylvie Hirsh
(1955–1968; rozwód)
Lydie Zaks
(1973–2002; jego śmierć)

Lata aktywności

1939-2000

Daniel Gélin, właśc. Daniel Yves Alfred Gélin[1] (ur. 19 maja 1921[2] w Angers[3], zm. 29 listopada 2002[4] w Paryżu[5]) – francuski aktor, scenarzysta i reżyser filmowy i teatralny.

Życiorys

Wczesne lata

Urodził się w Angers, w regionie Kraju Loary, w departamencie Main-et-Loire jako syn Yvonne (z domu Le Méner) i Alfreda Ernesta Josepha Gélina. W wieku 16 lat opuścił rodzinny dom, aby wziąć sztuki dramatyczne zajęcia pod kierunkiem Louisa Jouveta. Studiował w Conservatoire National Supérieur D'Art Dramatique.

Kariera

W 1939 roku, kiedy był jeszcze nastolatkiem zaczął pojawiać się w filmach francuskich. Grywał w filmach takich reżyserów, jak: Max Ophüls, Louis Malle, Jean Cocteau, Alfred Hitchcock, czy Claude Lelouch[6]. Po długiej przerwie w czasie II wojny światowej, stał się jednym z czołowych aktorów kina francuskiego[7].

Od 1949 roku otrzymywał już główne role i udało mu się zdobyć serca publiczności w takich filmach, jak: Spotkania lipcowe (Rendez-vous de juillet, 1949), Dom Pani Tellier (Le plaisir, 1952) z Jeanem Gabinem, Danielle Darrieux i Simone Simon, Napoleon (Napoléon, 1955) z Sachą Guitry, Człowiek, który wiedział za dużo (The Man Who Knew Too Much, 1956), Testament Orfeusza (Le testament d’Orphée, ou ne me demandez pas pourquoi!, 1960) i wiele innych. Grywał często bohaterów wrażliwych, inteligentnych i eleganckich. Wyreżyserował film Les Dents Longues (1953).

Był również poetą, który zdobył pewne uznanie dla swojej twórczości: Mon jardin et moi (1984), Guide du jardinage facile en ville (1993) i Le jardin facile (1998)[8].

Życie prywatne

W latach 1945–1954 był żonaty z aktorką i producentką Danièle Delorme, z którą miał syna Xaviera (ur. 21 czerwca 1946, zm. 2 lipca 1999 na raka w wieku 53. lat). Z nieformalnego związku z rumuńską modelką Marie-Christine Schneider, która prowadziła księgarnię w Paryżu[9], miał córkę Marię Schneider (ur. 27 marca 1952 w Paryżu, zm. 3 lutego 2011 w Paryżu), aktorkę znaną przede wszystkim z roli Jeanne w filmie Bertolucciego Ostatnie tango w Paryżu (1972) z Marlonem Brando. Nigdy nie uznał Schneider jako swojej córki.

W latach 1955–1968 był żonaty z Sylvie Hirsh, z którą miał syna Manuela (ur. 31 lipca 1958) i córkę Bénédicte (ur. 22 maja 1962 w Boulogne-Billancourt). Jego syn Pascal (ur. 1956) zmarł w wieku 14 miesięcy, kiedy w 1957 roku przypadkowo połknął tabletkę. W 1973 poślubił Lydie Zaks[10], z którą miał córkę Laurę.

29 listopada 2002 zmarł w wieku 81 lat w paryskim szpitalu. Przyczyną zgonu była niewydolność nerek.

Filmografia

Przypisy

  1. ↑ Daniel Gélin. Listal. [dostęp 2016-12-07]. (ang.).
  2. ↑ Daniel Gélin. SensaCine.com. [dostęp 2016-12-06]. (hiszp.).
  3. ↑ Daniel Gélin. CinEmotions.com. [dostęp 2016-12-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-20)]. (fr.).
  4. ↑ Daniel Gélin. FDb.cz. [dostęp 2016-12-07]. (cz.).
  5. ↑ Daniel Gélin. AlloCiné. [dostęp 2016-12-07]. (fr.).
  6. ↑ Daniel Gélin. MYmovies.it. [dostęp 2016-12-07]. (wł.).
  7. ↑ Daniel Gélin. Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-12-06]. (ang.).
  8. ↑ Daniel Gélin (1921-2002). L'encinematheque. [dostęp 2016-12-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-20)]. (fr.).
  9. ↑ Judy Klemesrud (1973-02-04): Maria Says Her 'Tango' Is Not; Movies. The New York Times. [dostęp 2016-12-06]. (ang.).
  10. ↑ André Lafargue (2002-11-30): Daniel Gélin, une vie à bâtons rompus. Le Parisien. [dostęp 2016-12-06]. (fr.).

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.