Młodość

Urodził się w rodzinie żydowskiej^[3]. Był synem Szymona Markusa Ko(h)na (1863^[3]) i Bejli (Berty) z d. Szymańskiej (ur. ok. 1865, zmarłej prawdopodobnie przed 1901^[3]). Miał czworo rodzeństwa: Jerzego Bronisława Wandycza, urodzonego jako Izaak Kon (1888–1928), z zawodu lekarza, Amalię (ur. 1889), Michała Wandycza, ur. jako Michał Kon (1893–1942), w II Rzeczypospolitej urzędnika ministerialnego i brata przyrodniego Seweryna Wandycza, urodzonego jako Seweryn Kon (1901–1929), z zawodu prawnika^[4].

We wczesnej młodości przeniósł się z rodziną do Zgierza, tam rozpoczął naukę w szkole handlowej^[5]. Podczas rewolucji 1905 roku w Królestwie Polskim brał udział w strajku szkolnym^[6]. Następnie kontynuował naukę w Łodzi i I Szkole Realnej w Krakowie^[7]. Maturę zdał jako ekstern w 1910^[8]. W latach 1911–1914 studiował na Wydziale Chemii Politechniki w Pradze^[9]. Podczas studiów zaangażował się w działalność niepodległościową. W 1912 uczestniczył w powstaniu tajnego oddziału Związku Walki Czynnej, przekształconego następnie w jawny Związek Strzelecki, był członkiem sekcji zagranicznej Polskiej Partii Socjalistycznej – Frakcja Rewolucyjna, działał w Unii Stowarzyszeń Polskiej Młodzieży Niepodległościowej^[10]. Od 1912 używał pseudonimu „Wandycz”^[11].

I wojna światowa

Po wybuchu I wojny światowej znalazł się w Łodzi. Tam 17 lub 18 października 1914 wstąpił do I Brygady Legionów Polskich, znalazł się w kompanii dowodzonej przez Leopolda Lisa-Kulę, od listopadzie wchodzącej w skład VI batalionu 1 Pułku Piechoty Legionów^[12]. Od tego czasu używał już nazwiska „Wandycz”^[13]. W listopadzie 1914 brał udział w bitwie pod Krzywopłotami^[14], w grudniu tegoż roku w bitwie pod Łowczówkiem, gdzie został lekko ranny^[15]. W sierpniu 1915 i ponownie od października do grudnia 1915 przebywał w szpitalu. Od stycznia do kwietnia 2016 był przydzielony do batalionu uzupełniającego w Kozienicach, od maja do lipca 1916 do Kompanii Uzupełnień nr 1 (Stacji Zbornej) w Krakowie^[16]. Powrócił na front 15 lipca 1916^[17]. 19 października 1916 przyjął chrzest^[18]. Pod koniec października 1916 ponownie został przydzielony do Kompanii Uzupełnień nr 1. Na front już nie powrócił^[18], a od września 1917 był urlopowany^[19]. Służbę w legionach zakończył w stopniu sierżanta^[20]. W 1918 związał się z krakowskim pismem Kultura Polski, gdzie zajmował się sprawami czeskimi i stosunkami polsko-czeskimi^[21]. W roku akademickim 1917/1918 kontynuował także w Pradze studia chemiczne^[22]. Z ramienia Ligi Niezawisłości Polski starał się nawiązać kontakty z czeskimi politykami^[23].

Okres międzywojenny

W maju 1919 zmienił formalnie nazwisko na „Wandycz”^[24]. 2 października 1919 poślubił Stefanię Dunikowską (1880–1941), wdowę po Tadeuszu Grzegorzu Marsie^[25], matkę Anny Marii Mars i Witolda Marsa^[26]. Z małżeństwa tego w 1923 urodził się syn Piotr Wandycz, później znany historyk^[26].

W grudniu 1918 udał się razem ze Stanisławem Gutowskim w nieformalnej misji dyplomatycznej do Pragi, wraz listem Józefa Piłsudskiego do Tomáša Masaryka^[27]. Próby znalezienia pokojowego rozwiązania sporów granicznych z Czechosłowacją zakończyły się jednak niepowodzeniem^[28]. W II semestrze roku akademickiego 1918/1919 i pierwszym semestrze roku akademickiego 1919/1920 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim. W tym czasie opublikował dwie broszury naukowe: Drożdże. Wyrób i zastosowanie oraz Technologia mydła w zarysie. Ostatecznie dyplom inżyniera uzyskał w 1920 na Politechnice Lwowskiej^[29]. Z dniem 1 czerwca 1919 został wcielony do wojska w stopniu podporucznika piechoty, ale nie brał udziału w walkach^[30]. Od 1920 pracował jako chemik w przemyśle naftowym i gazowym, kolejno jako kierownik laboratorium i inżynier ruchu w gazowni w Krakowie (1920–1922)^[31], w rafineriach w Gliniku Mariampolskim i Jedliczu (1922–1924)^[31] oraz Dziedzicach (1924–1926)^[32]. Od 1926 był wicedyrektorem Państwowej Fabryki Olejów Mineralnych Polmin w Drohobyczu^[32]. Równocześnie działał w Związku Legionistów Polskich i od 1928 był prezesem jego oddziału drohobyckiego. Został także wiceprezesem rady Powiatowej Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem^[33]. W 1931 przeprowadził się rodziną do Lwowa, tam pełnił funkcję wicedyrektora w centrali „Polminu”^[34].

W 1933 został dyrektorem Polskiego Eksportu Naftowego^[35], nowo powołanego kartelu handlu zagranicznego, mającego monopol na eksport i import ropy naftowej^[36]. W wyborach samorządowych 1934 wybrany radnym Rady Miasta Lwowa z ramienia listy nr 1 (prorządowej)^[37] (w tej roli nie był jednak zbyt aktywny^[38]). Był członkiem Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie^[39]. Od listopada 1937 należał do liderów Komitetu Organizacyjnego Klubu Demokratycznego we Lwowie^[40]. Działał także społecznie, był komendantem oddziału Koła b. Żołnierzy VI Batalionu I Brygady Legionów Polskich we Lwowie^[41], członkiem Obywatelskiego Komitetu Zimowej Pomocy Bezrobotnym i Wojewódzkiego Komitetu Pomocy Ofiarom Powodzi^[42].

II wojna światowa

Po wybuchu II wojny światowej pozostał na czele Polskiego Eksportu Naftowego, przemianowanego na Wojenny Związek Naftowy^[43]. 17 września 1939 znalazł się z rodzina w Rumunii^[44]. Tam zajmował się odzyskaniem należących do Polski cystern oraz zakupionej przed wybuchem wojny^[45]. W 1940 wyjechał z rodziną do Francji. Po klęsce tego kraju nie zdołał go opuścić i do 1942 mieszkał w Grenoble, gdzie od listopada 1940 do lutego 1942 pracował jako kierownik działu finansowego delegatury Polskiego Czerwonego Krzyża^[46]. 3 stycznia 1942 zmarła mu żona^[47]. We wrześniu 1942 przedostał się przez Hiszpanię i Portugalię do Wielkiej Brytanii^[48]. Od 1 lutego 1943 pracował jako kierownik Referatu Energetycznego w Ministerstwie Przemysłu, Handlu i Żeglugi Rządu RP na uchodźstwie^[49]. od 4 listopada 1944 przebywał w USA, gdzie z ramienia rządu polskiego miał negocjować kwestie pomocy gospodarczej dla Polski^[50]. Jego misja zakończyła się w lipcu 1945 wraz cofnięciem przez USA uznania rządu na uchodźstwie^[51].

Okres powojenny

Po zakończeniu wojny pracował w firmach przemysłowo-eksportowych: amerykańskiej filii Ateliers de Constructions Electriques de Charleroi w Nowym Jorku (do 1956), Panamerican Trade Development Corporation w Nowym Jorku (1956–1961) oraz Westrade w Coral Gables (1961–1964)^[52]. W 1949 ożenił się z Irena Waydą (1902–1995)^[53]. Od 1957 przyjeżdżał regularnie do Polski^[54].

W latach 1951–1956 był dyrektorem wykonawczym Instytutu Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku i równocześnie członkiem Rady tego instytutu^[55]. W latach 1957–1962 był członkiem zarządu Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Polskich w Stanach Zjednoczonych „Polonia Technica” (w tym jego prezesem w kadencji 1961–1962)^[56]. Po przejściu na emeryturę, w 1964 został sekretarzem generalnym Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce^[57], w tej roli wskazał w 1964 i 1965 kandydatów w dwóch pierwszych edycjach Nagrody Fundacji Alfreda Jurzykowskiego^[58]. Po śmierci Jana Wszelakiego dodatkowo pełnił funkcję p.o. dyrektora generalnego, a od 1966 był dyrektorem PINA z wyboru^[57]. W 1966 zorganizował wraz z PINA Kongres Naukowców i Uczonych Polskich w Ameryce^[59]. Zrezygnował z funkcji dyrektora z uwagi na wiek i stan zdrowia w 1969^[60]. W marcu 1970 wszedł ponownie w skład Rady Instytutu Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku^[61]. W tym samym roku został z ramienia PINA przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego Drugiego Kongres Naukowców i Uczonych Polskich w Ameryce, który odbył się 1971^[62].

Zmarł 12 maja 1974 w wyniku postępującej atrofii mięśni w szpitalu w Parkway Hospital w Nowym Jorku^[2].

Został pochowany na Maple Grove Cemetery w Nowym Jorku^[63].