Dōshō (jap. 道昭; ur. 629, zm. 700) – japoński mnich buddyjski.

W 653 r. udał się do Chin, aby studiować u słynnego buddyjskiego uczonego i nauczyciela jogaczary (skt. yogācāra, chin. faxiang), Xuanzanga (600-664), który polecił jego uwadze południową szkołę chan.

Dōshō praktykował medytację u mistrza Songyue Hui’ana^[1] (580–707), ucznia Czwartego Patriarchy Dayi Daoxina (579–651). Poznał także osobiście Daoxina.

Po powrocie nauczał Dharmy szkoły faxiang i tym samym jest uważany za założyciela jej japońskiego odpowiednika hossō. Był mnichem w klasztorze Gangō w Narze, w którym rozpoczął także nauczanie medytacji chan (jap. zen). Japończycy jeszcze nie byli wówczas gotowi do przyjęcia chanu i Dōshō nie stworzył żadnej linii przekazu Dharmy.

Stał się także słynny z działalności w sprawach praktycznych, życiowych. Kopał studnie, budował mosty, organizował przeprawy promowe na rzekach. Pod koniec życia powrócił do praktyki zen.

Zmarł w pozycji medytacyjnej. Jego ciało zostało poddane kremacji – pierwszy zapisany przypadek w Japonii.

Jest uważany za pierwszego, wybitnego mnicha buddyjskiego w dziejach Japonii.

Przypisy

Bibliografia

• Robert E. Morrell. Early Kamakura Buddhism. Asian Humanisties Press. Berkeley, 1987 ISBN 0-89581-849-3
• Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: A History. Japan. Macmillan Publishing Company. Nowy Jork, 1988 ISBN 0-02-908270-6
• Red. Yusen Kashiwahara i Koyu Sonoda. Sharpers of Japanese Buddhism. Kōsei Publishing Co. Tokio, 1994 ISBN 4-333-01630-4