Dąbrówka Ruska
część miasta
Państwo

 Polska

Województwo

podkarpackie

Powiat

sanocki

Miasto

Sanok

SIMC

0953562

Położenie na mapie Sanoka
Mapa konturowa Sanoka, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Dąbrówka Ruska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Dąbrówka Ruska”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Dąbrówka Ruska”
Położenie na mapie powiatu sanockiego
Mapa konturowa powiatu sanockiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Dąbrówka Ruska”
Ziemia49°34′06″N 22°10′04″E/49,568333 22,167778

Dąbrówka Ruska (w latach 1977–1981 Dąbrówka) – część miasta Sanok, dawniej wieś.

Była położona w obecnym województwie podkarpackim, w powiecie sanockim, w gminie Sanok przy drodze krajowej nr 28. W teraźniejszości stanowi zachodnią część dzielnicy Dąbrówka miasta Sanoka.

Historia

Wieś wspomniana po raz pierwszy w dokumencie z 1426 jako inter villa Prossek et Dombrowka. W 1515 odnotowana jako Dąbrowka, w 1565 jako Dambrowa Ruska wyesz, Dąbrówka Ruska 1665, Dąbrówka Ruthenica 1745. Wieś była położona między wsiami królewskimi Prusiek i wsią Dąbrówka Niemiecka.

Wieś królewska Dąbrówka położona na przełomie XVI i XVII wieku w ziemi sanockiej województwa ruskiego[1], w drugiej połowie XVII wieku należała do starostwa sanockiego[2].

Nazwa wsi powstała w oparciu o lasy dębowe (dąbrowy), istniejące dawniej na tym obszarze[3]. Ostatnie z tych drzew zostały wycięte na początku XX wieku[3].

Dąbrówka Ruska leżała przy trakcie z Sanoka w kierunku na Rymanów, wzdłuż tegoż gościńca i biegnącej do niej równolegle linii kolejowej[4]. Topograficznie umiejscowiona na północnym zboczu leżącym w południowej części wsi oraz u południowych stóp wzgórza Glinice po stronie północnej[4]. Długość wsi przed 1939 mierzyła 2 km[5]. Pomiędzy Dąbrówką Ruską a Sanokiem była wieś Dąbrówka Polska.

Jako udzielny pan we wsi władał ród Tchorznickich[3]. Jego przedstawiciele nadawali mieszkańców nazwiska[3]. W XIX wieku do końca życia właścicielem posiadłości tabularnej w Dąbrówce Polskiej i Ruskiej był Jan Tchorznicki (zm. 1868)[6][7][8].

W 1880 wieś liczyła 77 domów i ok. 500 mieszkańców (400 Rusinów i 100 Polaków), którzy należeli do parafii obu obrządków. Były w niej obszary dworskie i włościańskie.

Do 1877 istniała cerkiew drewniana, jako filia cerkwi sanockiej, która została rozebrana, a na jej miejsce wybudowana nowa murowana cerkiew św. Dymitra. Poniżej cerkwi leżała plebania (rozebrana pod koniec XIX wieku)[4]. Ponadto funkcjonowała szkoła, której wpierw drewniana siedziba powstała w 1877, a potem murowana wybudowana w 1906, w której w 1914 dobudowano salę[4]. Przy skrzyżowaniu głównej arterii i drogi w stronę Bukowska powstała stacja kolejowa Sanok Dąbrówka[4]. Ponadto przed 1939 we wsi istniała jedna kapliczka murowana z figurą Matki Boskiej prawdopodobnie z XIX wieku, z zakończeniem na szczycie w postaci słońca[9].

Pod koniec XIX wieku właścicielami wsi byli potomkowie Jana Tchorznickiego (jego żoną była Kornelia, z domu Stankiewicz[10], zm. 1885[11]). Na przełomie XIX i XX wieku właścicielem tego terenu był Aleksander Mniszek-Tchorznicki[12][13]. W 1905 Józefa Rylska posiadała we wsi obszar 12 ha (w pobliskiej Dąbrówce Polskiej 126,7 ha)[14]. W sierpniu 1905 Józefa Rylska zbyła Dąbrówkę Polską i Dąbrówkę Ruską na rzecz Marii Strzelbickiej[15][16] (kwota zakupu wyniosła 50 tys. koron[17]). Po śmierci właścicielki dobra odziedziczyły jej dzieci jako małoletni spadkobiercy, zaś jej mąż Mieczysław został zarządcą tychże dóbr[17]. Według stanu z 1911 roku 16 ha stanowił dwór, 10 ha należało do gminy, a 351 ha do włościan[18]. Na terenie byłej wsi Dąbrówka Polska istnieje zachowany zespół pałacowo-parkowy Rylskich i Tchorznickich.

Według stanu z 1936 ludność wsi według narodowości przedstawiała się następująco: 125 Polaków, 623 Rusinów i Ukraińców, 17 Żydów[19]. Rusini we wsi określali samych siebie mianem Starorusinów[5]. Dokładne rozróżnienie Rusinów od Ukraińców nie było wówczas możliwe, jako że chodziło o osobiste deklaracje przynależności, które np. często pojawiały się w obu przypadku w ramach jednej rodziny[5]. Przed 1939 większe skupiska ludności zamieszkiwały wschodnią i zachodnią część wsi, natomiast mniej osiedlało się w środkowym rejonie[4]. W tym czasie istniały drogi polne zwyczajowo zwane: Cygańska, Wywóz, Cesarska (nazwana od historycznego przejazdu cesarza – zob. podróż Franciszka Józefa I po Galicji i Bukowinie w 1851), Poprzecznica, Namłyńce[20].

Przed 1939 we wsi istniały straż pożarna oraz czytelnie Towarzystwa Szkoły Ludowej (polska) i Proswity (ukraińska)[21].

15 października 1948 wsie Dąbrówka Polska i Dąbrówka Ruska zostały połączone w jedną wieś Dąbrówkę[22][23]. Uchwałą Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej z 1 stycznia 1962 roku wieś przyłączono do miasta Sanoka i od tego czasu stanowi dzielnicę Dąbrówka[24].

W 1959 na obszarze wsi została ujawniona XVII-wieczna chałupa z tzw. tragarzem na którym wyryto inskrypcję A. D. 1681[25]. W 1961 został przeniesiny do Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku[26][27].

W Dąbrówce Ruskiej urodzili się:

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Atlas historyczny Rzeczypospolitej Polskiej wydany z zasiłkiem Akademii Umiejętności w Krakowie, [T. 1] , Epoka przełomu z wieku XVI-ego na XVII-sty. Dział II-gi. „Ziemie Ruskie” Rzeczypospolitej, Dział opracowany przez Aleksandra Jabłonowskiego [...], k. 2.
  2. ↑ Lustracja województwa ruskiego 1661–1665. Cz. 1, Ziemia Przemyska i Sanocka, wydali Kazimierz Arłamowski i Wanda Kaput, Wrocław-Warszawa-Kraków 1970, s. 243.
  3. 1 2 3 4 Kwestionariusze ↓, s. 5.
  4. 1 2 3 4 5 6 Kwestionariusze ↓, s. 2.
  5. 1 2 3 Kwestionariusze ↓, s. 1.
  6. ↑ Hipolit Stupnicki: Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 42, 192.
  7. ↑ Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w Królestwie Galicyi i Lodomeryi wraz z Wielkiem Księstwem Krakowskiem. Lwów: 1868, s. 41, 193.
  8. ↑ Monarchya austriacka. Sprawy krajowe. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 167 z 23 lipca 1852.
  9. ↑ Kwestionariusze ↓, s. 11-12.
  10. ↑ Historia rodziny Mniszek Tchorznickich. dir.icm.edu.pl. [dostęp 2014-11-03].
  11. ↑ Kronika. „Echo z nad Sanu”. Nr 23, s. 3, 4 października 1885.
  12. ↑ Alojzy Zielecki, Życie gospodarcze, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 405.
  13. ↑ Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1998, s. 164, 215. ISBN 83-909787-0-9.
  14. ↑ Alojzy Zielecki, Życie gospodarcze, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 405.
  15. ↑ Kronika. Zmiany własności. „Gazeta Lwowska”. Nr 194, s. 4, 26 sierpnia 1905.
  16. ↑ Według Mieczysława Strzelbickiego doszło do tego jeszcze w 1904. Nieprostujące sprostowanie. „Gazeta Sanocka”. Nr 220, s. 4, 5 kwietnia 1908.
  17. 1 2 Nieprostujące sprostowanie. „Gazeta Sanocka”. Nr 220, s. 4, 5 kwietnia 1908.
  18. ↑ Skorowidz powiatu sanockiego wydany na podstawie dat zebranych w roku 1911. Sanok: 1911, s. 5.
  19. ↑ Kwestionariusze ↓, s. 1, 2.
  20. ↑ Kwestionariusze ↓, s. 4.
  21. ↑ Kwestionariusze ↓, s. 14.
  22. ↑ Rzeszowski Dziennik Wojewódzki. R.5, nr 8 (15 października 1948) = 27, poz. 95
  23. ↑ Ks. Antoni Szypuła. 25 lat Parafii Rzymsko-katolickiej w Sanoku-Dąbrówce (fragmenty). „Tygodnik Sanocki”. Nr 22, s. 10, 16 października 1991.
  24. ↑ Dz.U. z 1961 r. nr 46, poz. 249
  25. ↑ Cecylia Błońska. Młodość w pogoni... za starym zapieckiem. „Nowiny”. Nr 196, s. 6, 15 i 16 sierpnia 1959.
  26. ↑ Najstarszy dom wiejski. „Nowiny”. Nr 94, s. 4, 21 kwietnia 1961.
  27. ↑ Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku. „Nowiny”. Nr 274, s. 5, 18 i 19 listopada 1961.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.