Czarnieccy (Czarneccy) herbu Łodzia – polski ród szlachecki wywodzący się ze wsi Czarnca w Małopolsce[1].
Historia
Początki rodu sięgają XIV wieku. Pierwszym znanym przedstawicielem rodu był Hieronim który pozostawił po sobie dziedzica, również noszącego imię Hieronim. Hieronim II żył na przełomie XV i XVI wieku i miał syna o imieniu Feliks. Wnukiem Feliksa był Krzysztof (ok. 1564-1636). To jego syn Stefan (1599-1665), ze względu na zasługi w obronie ojczyzny okazał się najsłynniejszym przedstawicielem całego rodu. Wspomina się o nim w treści hymnu narodowego. Stefan Czarniecki był w 1665 r. hetmanem polnym koronnym, wojewodą kijowskim od 1664, wojewodą ruskim od 1657, regimentarzem od 1656, kasztelanem kijowskim od 1652, starostą tykocińskim od 1659[2][3].
Przedstawiciele rodu
- Krzysztof Czarniecki – starosta chęciński i żywiecki.
- Stefan Czarniecki – hetman, syn Krzysztofa.
- Piotr Czarniecki – bohater obrony Częstochowy podczas potopu szwedzkiego, brat Stefana.
- Jan Czarniecki – miecznik krakowski od 1662, podstarości i sędzia grodzki krakowski od 1682.
- Paweł Czarniecki – rotmistrz i pułkownik królewski od 1633 Kawaler maltański od 1662.
- Stefan Stanisław Czarniecki – starosta kaniowski od 1666, pisarz polny koronny od 1672.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Kasper Niesiecki, Powiększony dodatkami z poźniejszych autorów rękopismów, dowodów, urzędowych i wydany przez Jana Nep. Bobrowicza, Jan Nepomucen Bobrowicz, t. III, Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1839, s. 186-197 [dostęp 2021-05-22] .
- ↑ Adam Boniecki, Herbarz polski: wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich., t. 3, cz. 1, Warszawa: Warszawskie Towarzystwo Akcyjne S. Orgelbranda S[yn]ów), 1900, s. 293–296 .
- ↑ Leszek Podhorodecki, Sławni hetmani Rzeczypospolitej, Warszawa 1994, s. 409 .
Bibliografia
- Adam Boniecki: Herbarz polski: wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich. Cz. 1. T. 3. Warszawa: Warszawskie Towarzystwo Akcyjne S. Orgelbranda S[yn]ów), 1900, s. 293–296.
- Leszek Podhorodecki: Sławni hetmani Rzeczypospolitej. Warszawa, 1994, s. 409.