Młodość

Cornelis Lely urodził się 23 września 1854 roku w Amsterdamie, był siódmym synem Jana Lely’ego, kupca zbożowego i nasiennego, oraz Adriany Marii Elisabeth van Houten^[1] .

Lely po ukończeniu liceum Hogereburgerschool w Amsterdamie podjął studia na politechnice w Delfcie, uzyskując w 1875 roku dyplom inżyniera^[1] . Przez jedenaście lat po ukończeniu studiów Lely podejmował jedynie prace tymczasowe^[1] . W latach 1875–1876 zajmował się niwelacją precyzyjną, następnie pracował przy projekcie śluzy w Spaarndam^[1] . Pod koniec 1876 roku był pracownikiem Kolei Państwowych, a w następnym roku nadzorował roboty publiczne w Zwolle, gdzie powierzono mu budowę śluzy^[1] . Jego szefem był wówczas główny inżynier J. van der Toorn^[1] .

Z polecenia swojego nauczyciela, prof. L. Cohena Stuarta, został zatrudniony przez ministra robót publicznych J. Tak van Poortvlieta (1839–1904) jako konsultant przy opracowywaniu projektu ustawy Kanalenwet zakwestionowanym w parlamencie^[1] . Projekt ustawy został ostatecznie odrzucony, ale Lely wyrobił sobie dobrą opinię^[1] .

22 grudnia 1881 roku ożenił się z Gerardą Jacobą van Rinsum, córką maklera z Amsterdamu, z którą miał trzech synów i jedną córkę^[1] .

W 1879 roku jeden z dawnych szefów Lely’ego, Van der Toorn, został przeniesiony do Hagi, gdzie zajmował się regulowaniem rzek^[1] . Lely wyjechał razem z nim, po czym powierzono mu projekt kanału Amsterdam-Tiel^[1] . Z powodu braku środków projektu nie zrealizowano^[2] . Lely odszedł na własną prośbę w 1881 roku i do 1883 roku zajmował się nadzorem niwelacji w Lejdzie^[1] . Następnie pracował jako inżynier w regionalnej radzie wodnej Waterschap De Schipbeek w Deventer, skąd z braku pieniędzy na realizację jego planów został zwolniony w 1885 roku^[1] . Lely wraz z rodziną musieli skorzystać ze wsparcia finansowego ojca^[2] . Po bezskutecznych poszukiwaniach pracy Lely ostatecznie zdecydował się w 1886 roku przyjąć posadę adiunkta w Delfce^[1] .

Działalność polityczna

Od 1887 roku Lely był szefem komitetu ds. badań technicznych przy Radzie Zuiderzee, który zajmował się projektem zamknięcia i osuszenia zatoki Zuiderzee^[2] . Kontrakt Lely’ego kończył się, a on sam nosił się ok. 1890 roku z zamiarem wyjazdu do Brazylii^[2] . Latem 1891 roku otrzymał niespodziewaną propozycję objęcia stanowiska ministra gospodarki wodnej, handlu i przemysłu^[2] . Lely sprawował urząd ministra w latach 1891–1894^[1] . Jako minister powołał państwową komisję mającą za zadanie zbadać, czy projekt dotyczący Zuiderzee powinien być zrealizowany, a sam został jej przewodniczącym^[1] . W swoim sprawozdaniu końcowym komisja opowiedziała się za realizacją projektu^[1] . Niecały miesiąc potem upadł gabinet Van Tienhovena, a nowy rząd nie podejmował żadnych decyzji w sprawie projektu^[2] .

W 1894 roku został wybrany na posła do Tweede Kamer – kandydował, by móc nadal wywierać wpływ na plany dotyczące osuszenia Zuiderzee^[1] . W 1895 roku powołano go na członka Królewskiej Akademii Nauk (niderl. Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen) na Wydziale Fizyki^[1] .

W 1897 roku ponownie objął stanowisko ministra gospodarki wodnej, handlu i przemysłu^[1] . Podczas tej drugiej kadencji przyjęto w 1900 roku ustawę o wypadkach (niderl. Ongevallenwet), w 1901 roku ustawę o górnictwie (niderl. Mijnwet) oraz podjęto budowę nowego portu rybackiego w Scheveningen (1899)^[1] . Kosztorys zamknięcia i osuszenia Zuiderzee był dyskutowany w parlamencie w 1901 roku^[1] . W związku ze sprzeciwem ministra finansów inwestycja została ograniczona do budowy zapory Afsluitdijk oraz dwóch mniejszych, zachodnich polderów^[1] .

Po wyborach w 1901 roku Lely został członkiem Tweede Kamer, lecz nie znalazł się w rządzie, a jego projekt został wycofany^[1] . W 1902 roku został gubernatorem Surinamu i sprawował tę funkcję do 1905 roku^[1] . W latach 1905–1910 zasiadał ponownie w Tweede Kamer, a w latach 1910–1913 w Eerste Kamer^[1] . W 1905 roku politechnika w Delfcie nadała mu tytuł doktora honoris causa^[1] .

W latach 1908–1913 Lely sprawował również funkcję starosty (niderl. wethouder ) w Hadze^[1] . W latach 1906–1913 był przewodniczącym Rady Powierniczej Królewskiego Holenderskiego Instytutu Meteorologicznego^[1] .

W 1913 roku nowy premier Pieter Cort van der Linden (1846–1935) powierzył Lely’emu ministerstwo gospodarki wodnej^[1] . Lely objął stanowisko pod warunkiem realizacji planów osuszenie Zuiderzee^[1] . Parlament przyjął jego projekt ustawy w sprawie zamknięcia i osuszenia Zuiderzee w 1918 roku^[1] .

Ostatnie lata

Lely był do śmierci przewodniczącym Rady Zuiderzee, która doradzała w przygotowaniu i realizacji prac w Zuiderzee^[1] . W latach 1918–1922 ponownie zasiadał w Tweede Kamer^[1] .

Zmarł 22 stycznia 1929 roku w Hadze^[1] .