Claudio Arrau (1974) | |
Imię i nazwisko |
Claudio Arrau León |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód |
muzyk |
Wydawnictwo | |
Odznaczenia | |
Strona internetowa |
Claudio Arrau León (ur. 6 lutego 1903 w Chillán, zm. 9 czerwca 1991 w Mürzzuschlag)[1] – chilijski pianista i pedagog.
Życiorys
Był cudownym dzieckiem. W 1913 podjął formalne studia muzyczne w Konserwatorium Sterna w Berlinie (Stern'sches Konservatorium) pod kierunkiem Martina Krausego, ucznia Ferenca Liszta. Po odebraniu dyplomu w 1918 odbył pierwsze tournée po Europie. Powrócił do Ameryki w 1921, dając szereg koncertów w Argentynie i Chile. Debiutował w Londynie w 1922 roku, a w 1923 w Nowym Jorku. Dwa lata później otrzymał propozycję podjęcia pracy w berlińskim konserwatorium jako nauczyciel gry na fortepianie, na którą odpowiedział pozytywnie. Przypieczętowaniem świeżo zdobytej sławy była pierwsza nagroda na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym w Genewie w 1927 roku, w którym w jury zasiadali między innymi Artur Rubinstein i Alfred Cortot. W 1940 opuścił Niemcy i reemigrował do Santiago. Założył tam prywatną szkołę dla pianistów, której był dyrektorem. Jednak rok później zrzekł się tej funkcji i wyjechał do Nowego Jorku, gdzie osiedlił się na stałe.
Rodzina
W 1937 poślubił niemiecką mezzosopranistkę, Ruth Schneider, z którą miał troje dzieci: córkę – Carmen (1938–2006) oraz synów – Maria (1940–1988) i Christophera (ur. 1959).
Muzyka
W swoim repertuarze miał utwory fortepianowe z różnych epok, ale ceniony jest głównie jako interpretator muzyki romantycznej, zwłaszcza utworów Fryderyka Chopina, Ferenca Liszta, Johannesa Brahmsa i Roberta Schumanna[2]. Niejednokrotnie wykonywał też wszystkie 32 sonaty Ludwiga van Beethovena na swoich cyklicznych recitalach m.in. w Meksyku, Paryżu, Londynie i Nowym Jorku[3]. Jego grę cechowała techniczna doskonałość, subtelne zróżnicowanie brzmienia, płynność prowadzenia frazy i wyrafinowane wykończenie każdego szczegółu[4]. Dokonał wielu nagrań w firmach fonograficznych jak: EMI, RCA, Decca, Philips Classics i inne[5].
Przypisy
- ↑ arrausite.free.fr - Claudio Arrau (fr.) [dostęp 2012-01-25]
- ↑ Biografia. Naxos (ang.)
- ↑ Claudio Arrau, Pianist, Is Dead at 88. New York Times, s.2, 10.06.1991 (ang.)
- ↑ Cladio Arrau. fr.medici.tv. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-25)].. Medici (fr.)
- ↑ Dyskografia w bazie AllMusic (ang.)
Bibliografia
- Tadeusz Hass, Claudio Arrau [w:] Encyklopedia Muzyczna PWM, Kraków 1979
- arrausite.free.fr - Claudio Arrau
- ISNI: 0000000121358851
- VIAF: 61730908
- LCCN: n81084040
- GND: 118504428
- NDL: 00620285
- LIBRIS: 0xbdffrj13scgnn
- BnF: 13890903b
- SUDOC: 028011740
- SBN: CFIV054348
- NLA: 36542470
- NKC: jn20000700078
- BNE: XX850047
- NTA: 069476438
- BIBSYS: 98055249
- CiNii: DA01500723
- PLWABN: 9810574314605606
- NUKAT: n2004086564
- J9U: 987007436433305171
- LNB: 000056735
- NSK: 000671909
- CONOR: 33520739
- BNC: 000037483
- BLBNB: 000550904
- KRNLK: KAC2020J5032
- LIH: LNB:LVf;=Be