Cieszynianka wiosenna
Malowana ilustracja z atlasu botanicznego przedstawia roślinę w całości. Z kłącza wyrastają cztery liście i cztery kwiaty. na dole konturem narysowane są przekroje kwiatu i nasiona.
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

selerowce

Rodzina

selerowate

Rodzaj

żankiel

Gatunek

cieszynianka wiosenna

Nazwa systematyczna
Sanicula epipactis (Scop.) E.H.L.Krause
J.Sturm, Deutschl. Fl. Abbild., ed. 2, 12: 17 (1904)[3]
Synonimy
  • Astrantia epipactis Scop.
  • Dondia epipactis (Scop.) Spreng.
  • Dondisia epipactis (Scop.) Rchb.
  • Hacquetia epipactis (Scop.) DC.[3]
Kępa kwiatów cieszynianki wiosennej w otoczeniu innych roślin. Na zdjęciu trudno odróżnić kwiaty od liści - jedne i drugie są zielone, zbliżone wielkością.
Cieszynianka wiosenna

Cieszynianka wiosenna[4] (Sanicula epipactis (Scop.) E. H. L. Krause[5]) – gatunek rośliny z rodziny selerowatych (Apiaceae). Tradycyjnie zaliczany był do monotypowego rodzaju cieszynianka Hacquetia, ale okazał się zagnieżdżony w obrębie rodzaju żankiel Sanicula i od początków XXI wieku jest już zaliczany do niego.

Rozmieszczenie geograficzne

Występuje w dwu izolowanych od siebie regionach. Główny ośrodek jej występowania obejmuje północno-wschodnie Włochy, Słowenię, Chorwację i południowo-wschodnie Alpy austriackie, drugi, mniejszy występuje w Karpatach Zachodnich. Związane są z nim rozproszone i izolowane stanowiska na przyległym niżu[6].

W Polsce najliczniej występuje na Pogórzu Cieszyńskim, rzadziej na Pogórzu Śląskim, a w Beskidzie Śląskim tylko na pojedynczych stanowiskach. Poza tym gatunek ten podawano z rozproszonych stanowisk na przyległych wyżynach (Śląskiej i Lubelskiej), płaskowyżach (Rybnicki i Głubczycki) oraz w dolinie górnej Odry; część z tych stanowisk już nie istnieje[6].

Morfologia

Pokrój
Roślina do 25 cm wysokości[7]. Tworzy przyziemną rozetkę liści wyrastających z przyziemnego, pełzającego kłącza, które u starszych okazów często jest rozgałęzione, składające się z segmentów o długości do 4 mm[6].
Liście
Trój- lub pięciokrotnie dłoniastozłożone, odziomkowe, na długich ogonkach, o łatkach dodatkowo klapowanych i ząbkowanych[7].
Kwiaty
W rodzinie selerowatych wyróżnia się nietypowym kwiatostanem – pojedynczym baldachem o skróconych promieniach[7], w efekcie tworzącym główkę, podpartą pięcioma efektownymi podsadkami (bracteae) sprawiającymi wrażenie okwiatu. Składa się z 20–25 drobnych kwiatów. Są wśród nich dwa typy kwiatów. W środku znajdują się liczbowo przeważające kwiaty obupłciowe, na obwodzie krótkoszypułkowe kwiaty męskie[6]. Działki kielicha są wyraźnie widoczne[7]. Płatki korony odwrotnie sercowate, żółte, o długości do 1,5 mm[6]. Pręcików 5. Zalążnia dolna, dwukomorowa, w każdej z komór z pojedynczym zalążkiem. Szyjki słupka dwie[7].
Owoce
Rozłupnie do 3 mm długości, rozpadające się na wyraźnie żebrowane w górnej części rozłupki[6].

Biologia i ekologia

Rozwój
Bylina, hemikryptofit. Kłącze wrasta skośnie w górną, próchniczną warstwę gleby na głębokość 2–5 cm i może w niej rozrastać się przez kilkanaście lat. Wyrastają z niego parami lub po kilka mięsiste korzenie wrastające na głębokość do 40 cm. Kwitnie od marca do maja, owocuje w maju, czerwcu[6].
Siedlisko
Rośnie w lasach grądowych i w łęgach, preferuje żyzne i wilgotne gleby wapienne. Jest gatunkiem tolerancyjnym wobec pH podłoża, natomiast rośnie najlepiej przy umiarkowanym ocienieniu[8]. W obrębie zasięgu rośnie głównie w lasach górskich[7]. W Polsce występuje tylko w niższych partiach, nie wykraczając (z wyjątkiem kilku stanowisk) poza piętro pogórza. Najwyżej położone jej stanowisko (605 m n.p.m.) znajduje się w Koniakowie[6].
Genetyka
Liczba chromosomów 2n = 16[6].

Systematyka, taksonomia i nazewnictwo

Gatunek należy do rodzaju żankiel Sanicula, w obrębie którego jest blisko spokrewniony z żankielem zwyczajnym S. europaea (cieszynianka jest bliżej z nim spokrewniona niż większość innych gatunków z rodzaju żankiel). Rodzaj Sanicula jest w analizach filogenetycznych dobrze potwierdzony jako takson monofiletyczny tylko w sytuacji, gdy cieszynianka jest do niego włączona. Cieszynianka była wyodrębniana jako osobny, monotypowy rodzaj Hacquetia na podstawie takich cech morfologicznych jak brak kolców na owocach i obecność bardzo okazałych podsadek. Żadna z tych cech nie jest jednak nietypowa dla rodzaju Sanicula – kolce na owocach zanikają w trzech liniach rozwojowych w obrębie tego rodzaju, a silnie rozwinięte podsadki występują także u Sanicula orthacantha i S. hacquetoides. Analizy molekularne wyraźnie potwierdzają zagnieżdżenie tego gatunku w rodzaju Sanicula[9].

Nazwa łacińska tradycyjnie stosowana do końca XX wieku pochodzi od nazwiska podróżnika i przyrodnika Baltazara Hacqueta. Pierwsza nazwa polska (hacquetia lub hakwetia) była zwykłym spolszczeniem nazwy łacińskiej. Później spopularyzowana nazwa polska łączy się z popularną na Śląsku Cieszyńskim legendą, że nasiona cieszynianki przyniósł tu w czasie wojny trzydziestoletniej szwedzki żołnierz: ciężko ranny, przed śmiercią prosił, by woreczek z ziemią, który mu zawiesiła u szyi matka, wysypać na jego grobie. Pierwsze rośliny nowego gatunku miały zakwitnąć właśnie na jego mogile. W rzeczywistości polską nazwę – cieszynianka wiosenna – zaproponował dla tego gatunku dopiero w 1924 r. profesor cieszyńskiej Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego Kazimierz Simm – dla zaznaczenia, że w okolicach Cieszyna ten gatunek rośliny występuje w Polsce najliczniej.

Zagrożenia i ochrona

W Polsce podlega ścisłej ochronie. W celu ochrony stworzono w Cieszynie rezerwaty przyrody „Lasek Miejski nad Puńcówką” i „Lasek Miejski nad Olzą”. Poza tym w Cieszynie cieszyniankę spotkać można w rezerwacie „Kopce”. Chroni się ją także w Skoczowie – w rezerwacie „Skarpa wiślicka” i w Zamarskach na terenie lasu „Lutnia”. Najbardziej na wschód wysunięte, wyspowe stanowiska cieszynianki wiosennej, są chronione w rezerwacie „Cieszynianka” w Mogilanach koło Krakowa i w sąsiadującym Radziszowie w rezerwacie „Kozie Kąty”. Jej obecność stwierdzona została również w województwie lubelskim, w okolicy Świdnika i Krasnegostawu, w rezerwacie przyrody „Wodny Dół”.

Roślina umieszczona na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski (2006) w grupie gatunków narażonych na wyginięcie na izolowanych stanowiskach, poza głównym obszarem występowania (kategoria zagrożenia [V])[10]. W wydaniu z 2016 roku otrzymała kategorię NT (bliski zagrożenia)[11].

Zastosowanie

Bywa uprawiana jako roślina ozdobna, przeważnie w ogrodach skalnych[12] i o charakterze leśnym[7]. Powinna mieć przepuszczalne, żwirowate podłoże na częściowo zacienionym stanowisku. Nie można dopuścić do zasuszenia gleby; podłoże musi być stale wilgotne, w czasie całego okresu wegetacji należy podlewać, jeśli nie ma deszczu[12]. Rozmnaża się przez wysiew nasion zaraz po ich dojrzeniu lub przez podział roślin, którego należy dokonać pod koniec zimy, przed pojawieniem się pąków kwiatowych[12].

Znaczenie w kulturze i symbolice

Statuetka Srebrnej Cieszynianki w otoczeniu Cieszynianki wiosennej

Od 1997 r. Związek Komunalny Ziemi Cieszyńskiej osoby szczególnie zasłużone dla tutejszych gmin i lokalnej społeczności honoruje Laurami Ziemi Cieszyńskiej: „Srebrną Cieszynianką” oraz „Złotą Cieszynianką” (od 2001 r. – „Honorową Złotą Cieszynianką”). Laury te mają charakter statuetek przedstawiających kwiat cieszynianki, wykonanych według projektu cieszyńskiego plastyka Henryka Jasińskiego, który zaprojektował przestrzenny model statuetki oraz jej graficzny wizerunek.

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-05-01] (ang.).
  3. 1 2 Sanicula epipactis (Scop.) E.H.L.Krause. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2022-01-25].
  4. ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
  5. ↑ Kadereit J. W., Albach D. C., Ehrendorfer F., Galbany-Casals M. i inni. Which changes are needed to render all genera of the German flora monophyletic?. „Willdenowia”. 46, s. 39 – 91, 2016. DOI: 10.3372/wi.46.46105.
  6. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
  7. 1 2 3 4 5 6 7 Roger Philips, Martyn Rix: The Botanical Garden. Vol. 2. Perennials and annuals. London: Macmillan, 2002, s. 303. ISBN 0-333-74890-5.
  8. ↑ Joanna Malara: Uwarunkowania ekologiczne występowania Hacquetia epipactis (Scop.) DC. w Polsce. W: Planta in vivo, in vitro et in silico. Szczepkowski A., Obidziński A. (red.). Warszawa: LV Zjazd Polskiego Towarzystwa Botanicznego, 2010, s. 54.
  9. ↑ Carolina I.Calviño, Stephen R.Downie. Circumscription and phylogeny of Apiaceae subfamily Saniculoideae based on chloroplast DNA sequences. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 44, 1, s. 175-191, 2007. DOI: 10.1016/j.ympev.2007.01.002.
  10. ↑ Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
  11. ↑ Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.
  12. 1 2 3 Geoffrey Burnie i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.