| Kardynał prezbiter | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1464 |
| Data i miejsce śmierci |
14 lipca 1514 |
| Miejsce pochówku | ?↗ |
| Arcybiskup Yorku | |
| Okres sprawowania |
1508-1514 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
grudzień 1507 |
| Kreacja kardynalska |
10 marca 1511 |
| Kościół tytularny | |
Christopher Bainbridge (ur. ok. 1464 w Hilton, zm. 14 lipca 1514 w Rzymie[1]) – angielski kardynał.
Życiorys
Był siostrzeńcem arcybiskupa Thomasa Langtona[1]. Studiował w Ferrarze, na Uniwersytecie Bolońskim, gdzie uzyskał doktorat z prawa cywilnego w 1492 i na Queen's College w Oxfordzie, gdzie uzyskał doktorat z nauk prawnych w 1495[1]. Po ukończeniu studiów pracował jako skarbnik w diecezji londyńskiej, archidiakon w Surrey (1500-1502) i dziekan katedry w York w 1503[1].
27 sierpnia 1507 został wybrany biskupem Durham i w grudniu tego roku przyjął sakrę[2]. 22 września 1508 został przeniesiony, by objąć arcybiskupstwo Yorku[2]. Od września 1509 był legatem papieskim w Anglii, gdzie jego zadaniem było negocjować z królem udział w rozmowach pomiędzy Stolicą Apostolską a Francją[1]. Dzięki staraniom Bainbridge'a, Henryk VIII dołączył do Ligi Świętej jako sojusznik Juliusza II i wraz z Wenecją i Szwajcarią usiłował wygnać Francuzów z Włoch[1]. 10 marca 1511 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny SS. Marcellino e Pietro[2]. Od tego czasu Bainbridge nigdy już nie powrócił do Yorku[1]. Wkrótce potem papież ponownie mianował go legatem, który wraz z wojskami weneckimi oblegał, okupowaną przez Francuzów, Ferrarę i udało mu się ją podbić[1]. Wziął udział w soborze laterańskim V i był gorliwym przeciwnikiem panowania francuskiego w Państwie Kościelnym[1]. Zmarł w wyniku otrucia przez sługę Rainaldo da Modena, który potem popełnił samobójstwo[1].