Chlamydomonas reinhardtii
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Typ

Protista

Gromada

zielenice

Klasa

zielenice właściwe

Rząd

Chlamydomonadales

Rodzina

zawłotniowate

Rodzaj

zawłotnia

Gatunek

Chlamydomonas reinhardtii

Nazwa systematyczna
Chlamydomonas reinhardtii P.A.Dang.

Chlamydomonas reinhardtii – jednokomórkowa, owalna zielenica o średnicy 10 μm, pływająca przy pomocy dwóch wici.

Występowanie i budowa podobna do innych gatunków zielenic rodzaju zawłotnia (Chlamydomonas). Występuje pospolicie w wodach słodkich, wilgotnych glebach.

Chlamydomonas reinhardtii posiada jeden, miseczkowaty, zajmujący ponad 50% objętości komórki chloroplast, który zawiera widoczny w obrazie mikroskopowym pirenoid[1][2]. Energię w świetle zdobywa poprzez fotosyntezę. W ciemności wykorzystuje octan jako źródło energii i węgla.

W nietypowych środowiskach, ubogich w siarkę oraz tlen, ale bogatych w miedź, jej chloroplast może przełączyć szlak fotofosforylacji i wytwarzać wodór. Prowadzone są prace nad selekcją warunków i modyfikacją genetyczną by zwiększyć wytwarzanie wodoru w celu przemysłowej produkcji biowodoru. Glony są obiecującymi organizmami do produkcji trzeciej generacji biopaliw jednak bezpośrednia produkcja wodoru przez biofotolizę[3] jest ciekawym rozwiązaniem bowiem pozwala omijać problemy z dokarmianiem CO2 glonów w fotoreaktorze.

Szczep CC-125 wild-type (mt+) c137[4] wyizolowany w 1945 r. z próbek gleby pobranych z pola ziemniaczanego w pobliżu Amherst, Massachusetts, USA jest jednym z modelowych organizmów badań biologicznych[5][6].

Genetyka

W C. reinhardtii cyklu rozwojowym dominuje stadium haplofitowe. Jądrowy genom zawiera 1.6 Mb DNA w 17 chromosomach. 1.2 Mb sekwencja genomu została opublikowana w 2007 r.[7]

W plastydzie zawiera 203395 par zasad (bp) chloroplastowego DNA (chlDNA)[8].

Przypisy

  1. ↑ James G. Umen, Bradley J.S.C. Olson, Chapter Six - Genomics of Volvocine Algae, Gwenaël Piganeau (red.), „Genomic Insights into the Biology of Algae”, 64, Academic Press, 2012, s. 185–243, DOI: 10.1016/b978-0-12-391499-6.00006-2, PMID: 25883411, PMCID: PMC4396658 [dostęp 2020-12-05] (ang.).
  2. ↑ PID - Chlamydomonas Appearance [online], megasun.bch.umontreal.ca [dostęp 2020-12-05].
  3. ↑ http://www.life.uiuc.edu/govindjee/Part3/33_Melis.pdf
  4. ↑ CC-125 wild type mt+ [137c] [online], Chlamydomonas Resource Center [dostęp 2020-12-05] (ang.).
  5. ↑ Severin Sasso i inni, From molecular manipulation of domesticated Chlamydomonas reinhardtii to survival in nature, Stuart RF King, Peter A Rodgers (red.), „eLife”, 7, 2018, e39233, DOI: 10.7554/eLife.39233, ISSN 2050-084X, PMID: 30382941, PMCID: PMC6211829 [dostęp 2020-12-05].
  6. ↑ Patrice A. Salomé, Sabeeha S. Merchant, A Series of Fortunate Events: Introducing Chlamydomonas as a Reference Organism, „The Plant Cell”, 31 (8), 2019, s. 1682–1707, DOI: 10.1105/tpc.18.00952, ISSN 1040-4651, PMID: 31189738, PMCID: PMC6713297 [dostęp 2020-12-05] (ang.).
  7. ↑ Merchant SS., Prochnik SE., Vallon O., Harris EH., Karpowicz SJ., Witman GB., Terry A., Salamov A., Fritz-Laylin LK., Maréchal-Drouard L., Marshall WF., Qu LH., Nelson DR., Sanderfoot AA., Spalding MH., Kapitonov VV., Ren Q., Ferris P., Lindquist E., Shapiro H., Lucas SM., Grimwood J., Schmutz J., Cardol P., Cerutti H., Chanfreau G., Chen CL., Cognat V., Croft MT., Dent R., Dutcher S., Fernández E., Fukuzawa H., González-Ballester D., González-Halphen D., Hallmann A., Hanikenne M., Hippler M., Inwood W., Jabbari K., Kalanon M., Kuras R., Lefebvre PA., Lemaire SD., Lobanov AV., Lohr M., Manuell A., Meier I., Mets L., Mittag M., Mittelmeier T., Moroney JV., Moseley J., Napoli C., Nedelcu AM., Niyogi K., Novoselov SV., Paulsen IT., Pazour G., Purton S., Ral JP., Riaño-Pachón DM., Riekhof W., Rymarquis L., Schroda M., Stern D., Umen J., Willows R., Wilson N., Zimmer SL., Allmer J., Balk J., Bisova K., Chen CJ., Elias M., Gendler K., Hauser C., Lamb MR., Ledford H., Long JC., Minagawa J., Page MD., Pan J., Pootakham W., Roje S., Rose A., Stahlberg E., Terauchi AM., Yang P., Ball S., Bowler C., Dieckmann CL., Gladyshev VN., Green P., Jorgensen R., Mayfield S., Mueller-Roeber B., Rajamani S., Sayre RT., Brokstein P., Dubchak I., Goodstein D., Hornick L., Huang YW., Jhaveri J., Luo Y., Martínez D., Ngau WC., Otillar B., Poliakov A., Porter A., Szajkowski L., Werner G., Zhou K., Grigoriev IV., Rokhsar DS., Grossman AR. The Chlamydomonas genome reveals the evolution of key animal and plant functions.. „Science”. 318 (5848), s. 245-50, 2007-10-12. DOI: 10.1126/science.1143609. PMID: 17932292. PMCID: PMC2875087.
  8. ↑ Jude E. Maul i inni, The Chlamydomonas reinhardtii Plastid Chromosome: Islands of Genes in a Sea of Repeats, „Plant Cell”, 14 (11), 2002, DOI: 10.1105/tpc.006155, PMID: 12417694, PMCID: PMC153795 [dostęp 2017-11-22] (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.