 | |
| Historia | |
| Stocznia |
Bazan |
|---|---|
| Położenie stępki | |
| Wodowanie | |
 Tajlandia
| |
| Wejście do służby | |
| Los okrętu |
w służbie |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa:10 000 t |
| Długość |
całkowita: 182,6 m |
| Szerokość |
pokładu: 30,5 m |
| Zanurzenie |
6,2 m |
| Napęd | |
| siłownia w układzie CODOG o mocy 55 000 KM napędzająca 2 śruby | |
| Prędkość |
26,0 węzłów |
| Zasięg |
10 000 Mm przy prędkości 12 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| trzy wyrzutnie 6-prowadnicowe Matra Sadral dla pocisków przeciwlotniczych typu Mistral | |
| Wyposażenie lotnicze | |
| 6 samolotów AV-8S, 6 śmigłowców S-70B-7 Seahawk lub MH-60S Knighthawk, śmigłowce CH-47 Chinook | |
| Załoga |
1 070 |
Chakri Naruebet – tajlandzki lekki lotniskowiec (nr burtowy 911) zbudowany w hiszpańskiej stoczni. Okręt w czasie pokoju jest przeznaczony głównie do udzielania pomocy ofiarom klęsk żywiołowych. Jednostkę nazwano imieniem najstarszej księżniczki, córki króla Tajlandii dla uhonorowania panującej w Tajlandii od 1782 dynastii Chakri.
Historia
Na początku lat 90. Królewska Marynarka Wojenna Tajlandii postanowiła wzmocnić swoją flotę o śmigłowcowiec desantowy. Początkowo zamówienie na opracowanie nowej jednostki zostało złożone w niemieckiej stoczni Bremer Vulcan. Projektowana jednostka miała wyporność 6000 t, jednak wraz z postępem prac projektowych wzrosła ona do 9800 t. Okręt miał zabierać 10 dużych śmigłowców i kutry desantowe na żurawikach[1]. W lipcu 1991 doszło jednak do zerwania wartego 220 milionów dolarów kontraktu. Oficjalnym powodem były opóźnienia w wydaniu licencji eksportowej przez stronę niemiecką[1].
Następnie jako wykonawcę wybrano hiszpańską stocznię Bazan, która zaoferowała projekt będący daleko zmodernizowaną wersją lekkiego lotniskowca "Principe de Asturias", wywodzącego się z projektu amerykańskiego. Zmianie uległ między innymi napęd, z jednośrubowego na dwuśrubowy[2]. 17 marca 1992 podpisano na szczeblu międzyrządowym kontrakt na budowę okrętu na równowartość ok. 257 milionów dolarów[1]. Budowa została rozpoczęta w październiku 1993 roku[1]. Oficjalnie stępkę pod budowę „Chakri Naruebet” położono 12 lipca 1994 roku[3]. Wodowanie okrętu odbyło się 20 stycznia 1996 roku, a od listopada do stycznia kolejnego roku prowadzono próby morskie[3]. Od kwietnia 1997 roku na okręcie trenowała w bazie Rota załoga i grupa lotnicza[3]. Wejście do służby miało miejsce 27 marca 1997 roku, a okręt przybył do Tajlandii 10 sierpnia 1997 roku[3].
Okręt został przekazany do eksploatacji bez uzbrojenia i większości wyposażenia elektronicznego, w które miał być stopniowo wyposażany w czasie swojej eksploatacji. Zgodnie z danymi stoczni koszt w pełni wyposażonej jednostki wyniósł by około 365 milionów dolarów. Kryzys gospodarczy, który nawiedził Azję w 1998, spowodował czasowe wyłączenie okrętu z eksploatacji. "Chakri Naruebet" wziął udział w akcji ratunkowej po katastrofalnym tsunami w 2004.
Na wyposażeniu okrętu znalazły się oprócz śmigłowców samoloty pionowego i krótkiego startu i lądowania (V/STOL) AV-8S Matador (hiszpańska odmiana Harriera), których 9 sztuk (w tym jeden w wersji dwumiejscowej szkolnej) Tajlandia zakupiła równocześnie od Hiszpanii[2]. Samoloty Harrier wycofano jednak z użycia w 2006 roku i lotniskowiec odtąd był używany z sześcioma posiadanymi przez Tajlandię wielozadaniowymi śmigłowcami S-70B7 Seahawk, mogącymi przenosić torpedy przeciw okrętom podwodnym[4].
Przypisy
- 1 2 3 4 Śmigielski 1997 ↓, s. 13.
- 1 2 Śmigielski 1997 ↓, s. 14.
- 1 2 3 4 Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 825
- ↑ Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 825, 832.
Bibliografia
Linki zewnętrzne
- www.okretywojenne.za.pl. [dostęp 2010-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-04-28)]. (pol.).
- www.naval-technology.com. [dostęp 2010-09-25]. (ang.).