Chōka (jap. 長歌 chōka, nagauta; ‘długa pieśń’) – jedna z form poezji japońskiej (waka), zawierająca zazwyczaj elementy liryczne i epickie.

Składała się z na przemian ułożonych wierszy pięcio- i siedmiosylabowych, zakończonych jednym wierszem siedmiosylabowym oraz jednym lub kilkoma wierszami refleksyjnymi hanka. Tematyka utworów była bardzo różnorodna, mogła dotyczyć wydarzeń historycznych, przyrody, refleksji na tematy uczuciowe itp. Zróżnicowana była też ich długość – znane nam utwory mają rozpiętość od 7 do 149 wersów. Gatunek ukształtował się w VIII w., zaniknął w wieku X.

Chōka tworzyli m.in.:

  • Takahashi no Mushimaro (zm. ok. 750) – ceniony za wiersze o zdarzeniach legendarnych, przypisuje mu się autorstwo Hitachi fudoki (Opisy obyczajów i ziem krainy Hitachi);
  • Yamanoue no Okura (660–733?) – jeden z najbardziej wykształconych poetów Man'yōshū, jego poezja jest oryginalna, ale cechuje ją pesymizm wynikający z trudnych doświadczeń osobistych;
  • Kakinomoto no Hitomaro (ok. 660 – ok. 710)[1].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Mikołaj Melanowicz: Historia literatury japońskiej. Warszawa: PWN, 2012, s. 46, 47, 48. ISBN 978-83-01-17214-5.

Bibliografia

  • Mikołaj Melanowicz: Chōka. W: Słownik rodzajów i gatunków literackich. Kraków: Universitas, 2006. ISBN 83-242-0474-1.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.