Cerkiew św. Onufrego
Церква святого Онуфрія
61-216-0001[1]
cerkiew parafialna
Ilustracja
Widok ogólny
Państwo

 Ukraina

Obwód

 tarnopolski

Miejscowość

Husiatyn

Wyznanie

katolickie

Kościół

greckokatolicki

Wezwanie

św. Onufry

Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego
Mapa konturowa obwodu tarnopolskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Cerkiew św. Onufrego”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej znajduje się punkt z opisem „Cerkiew św. Onufrego”
Ziemia49°04′17,42″N 26°12′31,75″E/49,071506 26,208819

Cerkiew św. Onufrego w Husiatynie – zabytkowa greckokatolicka cerkiew parafialna w osiedlu typu miejskiego Husiatynie, siedzibie rejonu husiatyńskiego w obwodzie tarnopolskim na Ukrainie. Należy do rodzaju tak zwanych cerkwi 3-konchowych.

Historia, opis

Świątynia została zbudowana jako cerkiew prawosławna w ostatnim dziesięcioleciu XVI w. lub na początku wieku XVII. Pierwotnie była to cerkiew obronna z dwukondygnacyjną wieżą, jednak górny poziom tej ostatniej z wyraźnymi elementami obronnymi nie zachował się. Podczas okupacji tureckiej w latach 1672—1699 pełniła funkcję meczetu.

14 lipca 1893 cerkiew spłonęła podczas pożaru w Husiatynie[2].

Nawa budynku jest prostokątna, przylegają do niej absydy, do których z kolei przylegają dodatkowe pomieszczenia. Cerkiew nie posiada prawie żadnej dekoracji zewnętrznej, jej okna, bez obramowań, zlokalizowane są w połowie wysokości ścian. Nawa świątynna przykryta jest sklepieniem kolebkowym. Wszystkie komponenty bryły budynku łączą się ze sobą wewnątrz poprzez arkadowe przejścia. Nad nawą znajduje się kopuła z sygnaturką zlokalizowana na ośmiobocznym bębnie. Architektura cerkwi nosi wyraźne cechy wschodniochrześciańskiego budownictwa sakralnego Wołynia i Mołdawii[3].

W 2015 na cerkwi zbudowano cztery kopułki oraz od frontu portyk z jońskimi kolumnami[4].

Według legendy w cerkwi został ochrzczony Seweryn Nalewajko[5].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Państwowy Rejestr Zabytków Nieruchomych Ukrainy
  2. ↑ Pożar Husiatyna. „Kurjer Lwowski”. 199, s. 1–2, 4, 20 lipca 1893.
  3. ↑ J. Tokarski: Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Ukrainie. T. 2. Burchard Edition, 2001, s. 69. ISBN 83-87654-11-6.
  4. ↑ Dmytro Antoniuk, Husiatyn po raz kolejny [online], kuriergalicyjski.com [dostęp 2017-08-08] (pol.).
  5. ↑ Історична довідка. [dostęp 2017-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-15)].

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.