Centuria pospolita
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

goryczkowce

Rodzina

goryczkowate

Rodzaj

centuria

Gatunek

centuria pospolita

Nazwa systematyczna
Centaurium erythraea Rafn
Danm. Holst. Fl. 2:75. 1800
Synonimy
  • Centaurium minus auct.
  • Centaurium umbellatum Gilib.
  • Erythraea centaurium auct[3].
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Centuria pospolita, centuria zwyczajna, tysiącznik (Centaurium erythraea Rafn) – gatunek rośliny z rodziny goryczkowatych. Występuje na terenie Europy, Afryki i Azji, na pozostałych kontynentach introdukowana. W Polsce dość rzadka, objęta ochroną.

Rozmieszczenie geograficzne

Występuje w niemal całej Europie (od Wielkiej Brytanii i Szwecji na północy po Hiszpanię i Grecję na południu, od Portugalii i Irlandii na zachodzie po Ukrainę na wschodzie), w Afryce Północnej (Algieria, Libia, Maroko, Tunezja), w Azji Zachodniej i Środkowej, na Kaukazie i Ałtaju[3]. W Polsce występuje na całym terytorium, ale dość rzadko. Status gatunku we florze Polski: gatunek rodzimy[5].

Gatunek uprawiany i naturalizowany w wielu miejscach na świecie, w tym w Ameryce Północnej (Kanada, USA), w Ameryce Południowej (Jamajka, Kostaryka, Ekwador, Peru, Argentyna), w Australii i Nowej Zelandii oraz na Azorach, Wyspach Kanaryjskich, wyspach Midway i Hawajach[3].

Pochodzenie nazwy

Polska nazwa centuria wywodzi się od legendy, według której centaur Chiron wyleczył swoje rany zadane mu przez Herkulesa właśnie tą rośliną[6]. Według innych źródeł nazwa rośliny jest tłumaczeniem słów centum aurum oznaczających 100 sztuk złota. Miałoby to oznaczać, jak wielką wartość dawniej przypisywano tej roślinie[7]. Niektórzy wywodzą nazwę od łacińskiego słowa centum, ale oznacza ono nie tysiąc, lecz sto, nie wydaje się więc to prawidłowe, gdyż w Polsce dla tej rośliny używana była nazwa tysiącznik[6].

Morfologia

Łodyga[8]
Pusta i walcowata. Jasnozielona do ciemnobrunatnej, podłużnie prążkowana, rozgałęziona tylko w górnej części.
Liście[8]
Ulistnienie nakrzyżległe. Liście są całe, siedzące, o owalnej lub lancetowatej blaszce, długości do około 3 cm. Obie powierzchnie liści są bezwłose, zielone do brunatnawozielonych.
Kwiaty
Różowe kwiaty skupione po kilka w pęczkach w szczytowe gęste podbaldachy. W każdym podbaldachu są 2 podkwiatki. Korona kwiatu jest talerzykowata, a jej łatki mają przynajmniej 5 mm długości. Kielich ma długość do 0,75 długości rurki korony.
Owoc
Walcowata, żółta torebka o długości ok. 1 cm. Otwiera się dwoma klapami i zawiera liczne, czarne nasiona.

Biologia i ekologia

Roślina jednoroczna lub dwuletnia, hemikryptofit. Kwitnie od lipca do października, zapylana jest przez owady, które zbierają z niej pyłek (roślina nie wydziela nektaru). Rośnie na łąkach, miedzach, widnych polanach i nasłonecznionych stokach wzgórz. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl. Epilobietea angustifolii[9]. Cała roślina jest w smaku wybitnie gorzka.

Zastosowanie

Herba Centaurii

Roślina lecznicza

Surowiec zielarski
Ziele centurii (Centaurii herba) – całe lub połamane, wysuszone kwitnące części nadziemne[8]. Zawiera m.in.: substancje gorzkie (gencjopykryna, erytauryna, amarogentyna), alkaloid gencjaninę, flawonoidy, kwasy organiczne, olejki eteryczne, sole mineralne (duża zawartość magnezu)[7].
Działanie i zastosowanie[6]
Ze względu na dużą zawartość goryczy, ziele centurii pobudza wytwarzanie soków trawiennych żołądka i żółci. Znajduje zastosowanie w leczeniu zaburzeń trawienia: brak apetytu, niedokwasota, bóle i wzdęcia brzucha, odbijanie się, upośledzone wydzielanie żółci. Używa się w postaci naparu (1 łyżeczka ziela na 1 szklankę, dziennie 1–2 łyżki przed jedzeniem i bez cukru). Większe ilości ziela powodują szkodliwe działanie uboczne, z tego też względu zazwyczaj centuria jest używana w mieszance z innymi ziołami. W średniowieczu centuria była jednym ze składników słynnej mieszanki leczniczej – teriaku, składającego się z kilkudziesięciu ziół i używanego jako odtrutka na wszelkiego rodzaju schorzenia[7].

Roślina przyprawowa

Jest używana do aromatyzowania gorzkich wódek, nalewek i niektórych win (wermuty)[6]. Receptura różnego rodzaju win i nalewek z dodatkiem centurii jest dobrze opracowana i sprawdzona, znajduje się w użyciu już od średniowiecza[6].

Roślina kosmetyczna

Używa się jej do produkcji kosmetyków dla cery wrażliwej i zwiotczałej[7]. Jest też jednym ze składników płynu do dezynfekcji skóry i ust.

Zmienność

W Polsce występuje podgatunek Centaurium erythraea Rafn subsp. erythraea (syn. C. minus Moench, C. umbellatum Gilib)[10].

Centuria pospolita tworzy mieszańce z: centurią nadbrzeżną (Centaurium littorale) i centurią nadobną (Centaurium pulchellum)[5].

Zagrożenia i ochrona

Roślina po raz pierwszy została objęta w Polsce ochroną gatunkową w 1957 roku (jako Centaurium umbellatum)[11]. Do 2004 roku podlegała ochronie częściowej, a w latach 2004–2014 ochronie ścisłej[12]. Od 2014 roku ponownie znajduje się pod częściową ochroną gatunkową[13]. Wszystkie gatunki centurii są prawnie chronione. Dla potrzeb przemysłu farmakologicznego pozyskuje się ją z upraw.

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2011-11-30] (ang.).
  3. 1 2 3 Centaurium erythraea Rafn. [w:] Germplasm Resources Information Network (GRIN) [on-line]. [dostęp 2014-11-17]. (ang.).
  4. ↑ Centaurium erythraea, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  5. 1 2 Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
  6. 1 2 3 4 5 Anna Mazerant: Mała księga ziół. Warszawa: Inst. Wyd. Zw. Zawodowych, 1990. ISBN 83-202-0810-6.
  7. 1 2 3 4 Teresa Wielgosz: Wielka księga ziół polskich. Poznań: Publicat S.A., 2008. ISBN 978-83-245-9538-9.
  8. 1 2 3 Farmakopea Polska X, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2014, s. 4276, ISBN 978-83-63724-47-4.
  9. ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
  10. ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
  11. ↑ Rozporządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 28 lutego 1957 r. w sprawie wprowadzenia gatunkowej ochrony roślin (Dz.U. z 1957 r. nr 15, poz. 78).
  12. ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących roślin objętych ochroną (Dz.U. z 2004 r. nr 168, poz. 1764).
  13. ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin (Dz.U. z 2014 r. poz. 1409).

Bibliografia

  • Jakub Mowszowicz: Flora jesienna. Przewodnik do oznaczania dziko rosnących jesiennych pospolitych roślin zielnych. Warszawa: WSiP, 1986. ISBN 83-02-00607-6.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.