Carol Sherriff

Państwo	Australia
Data i miejsce urodzenia	20 października 1946 Sydney
Status profesjonalny	1968
Zakończenie kariery	1977
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	4
Najwyżej w rankingu	46 (1967)
Australian Open	2R (1966)
Roland Garros	2R (1965, 1968)
Wimbledon	2R (1965–1968)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	7
Australian Open	QF (1966, 1971, 1976)
Roland Garros	SF (1965)
Wimbledon	QF (1969)

Carol Sherriff (z domu Sherriff, po pierwszym mężu Carol Zeeman, a po drugim Carol Campling; ur. 20 października 1946 w Sydney) – australijska tenisistka, półfinalistka French Championships 1965 w grze podwójnej. Pochodzi z tenisowej rodziny, którą zapoczątkował jej ojciec Ross Sherriff (ur. 1919, zm. 11 kwietnia 2007), a kontynuowało starsze rodzeństwo: brat Frederick Sherriff (ur. 1943) i siostra Gail Sherriff Chanfreau (ur. 1945)^[1]. Cała czwórka wystąpiła podczas singlowych zawodów w wielkoszlemowym Australian Championships 1964.

Kariera tenisowa

Carol Sherriff zaczęła pojawiać się w seniorskich rozgrywkach już jako nastolatka, na początku lat 60. w Australii. Pierwszy raz w turnieju wielkoszlemowym wystąpiła w Australii w 1962 roku (miała wówczas niewiele ponad 15 lat), gdzie przegrała w pierwszej rundzie. W październiku 1963 roku wystąpiła w grze mieszanej w australijskim Strathfield w parze ze swoim ojcem Rossem Sherriffem. Odpadli w ćwierćfinale. W grze pojedynczej przegrała w drugiej rundzie. W marcu 1964 roku w Tamworth, u boku starszej siostry Gail Sherriff, doszła aż do finału gry podwójnej. W decydującym meczu uległy Robyn Ebbern i Madonnie Schacht 4:6, 2:6.

W styczniu 1965 roku w Hobart uległa w półfinale singla swojej siostrze 3:6, 8:6, 0:1 (krecz). W grze mieszanej w parze z Johnem Newcombe’em przegrali w finale z małżeństwem Rosie Darmon–Pierre Darmon 4:6, 4:6. Pierwszy turniej wygrała trzy miesiące później w Nicei w grze podwójnej. Wspólnie z siostrą pokonały Julie Heldman i Helgę Schultze 6:3, 6:8, 6:4. Podczas wielkoszlemowego French Championships w singlu odpadła w drugiej rundzie. W grze podwójnej w parze z siostrą Gail spisały się znacznie lepiej – w debiucie osiągnęły fazę półfinałową. W ćwierćfinale wyeliminowały ubiegłoroczne finalistki Normę Baylon i Helgę Schultze 6:2, 10:8. W meczu o wejście do finału uległy jednak Françoise Durr i Jeanine Lieffrig 2:6, 3:6. W sierpniu 1965 roku wygrała swój pierwszy turniej w grze pojedynczej. Miało to miejsce w małych zawodach rozgrywanych we francuskim Arcachon.

Rok 1966 rozpoczęła od ćwierćfinałów w grze podwójnej i mieszanej podczas Australian Championships. Wynik ten powtórzyła w deblu na French Championships. W dniu 22 czerwca 1966 roku Carol Sherriff zmierzyła się ze swoją siostrą Gail Sherriff w drugiej rundzie Wimbledonu^[2]. Wydarzenie to odbiło się szerokim echem w świecie tenisowym, gdyż był to pierwszy siostrzany pojedynek na kortach Wimbledonu od roku 1884, kiedy Maud Watson pokonała Lillian^[3]. Następny taki pojedynek odbył się dopiero w 2000 roku między Venus a Sereną Williams. Pierwszego seta po zaciętym boju zapisała na swoim koncie Carol 10:8, ale ostatecznie mecz wygrała starsza z sióstr Sherriff 8:10, 6:3, 6:3.

W maju 1967 podczas French Championships przegrała indywidualnie w pierwszej rundzie z Evą Lundquist 7:5, 2:6, 3:6. W deblu wystąpiła z nową partnerką – Olgą Morozową, lecz również nie wygrały żadnego meczu. Miesiąc później na Wimbledonie wygrała w pierwszej rundzie z Therese MacKay 6:1, 6:4, ale odpadła w następnej po porażce z Mary-Ann Eisel 3:6, 3:6. W sierpniu 1967 roku awansowała do ćwierćfinału w Kitzbühel, w którym przegrała z Helgą Niessen 1:6, 1:6. Tydzień później zaszła rundę dalej podczas zawodów w Bejrucie – porażka z Vlastą Vopičkovą 3:6, 8:10.

Podczas Australian Championships 1968 przegrała w pierwszej rundzie singla z rozstawioną z numerem drugim Rosie Casals 2:6, 1:6. Amerykanka w trzeciej rundzie wyeliminowała również jej starszą siostrę Gail (1:6, 0:6). Młode Australijki stanęły po przeciwnych stronach siatki w drugiej rundzie turnieju deblowego. Carol w parze z Heather McKechnie, a Gail z Margaret Smith Court. Lepsza okazała się starsza i bardziej doświadczona Gail, wygrywając 6:1, 6:1. W ostatnim miesiącu przed rozpoczęciem Ery Open tenisa (oficjalnie przyjmuje się 22 kwietnia 1968 roku) wspólnie z siostrą wygrała trzy duże turnieje w grze podwójnej na Riwierze Francuskiej – w Menton, Nicei i Monte Carlo.

W pierwszym wielkoszlemowym turnieju w nowej epoce tenisa, French Open 1968 w singlu odpadła w drugiej rundzie, ale w deblu wraz z siostrą doszły do ćwierćfinału. W meczu o najlepszą czwórkę turnieju przegrały z Françoise Durr i Ann Haydon-Jones 5:7, 4:6. U boku siostry wygrała tego lata jeszcze kolejne dwa tytuły – w Casablance i Knokke-Heist. Szczególnie ten drugi triumf w Belgii był znaczący, gdyż w finale pokonały Helgę Schultze i Judy Tegart 4:6, 6:4, 6:4.

Później osiągnęła jeszcze dwa ćwierćfinały deblowe podczas Wimbledonu w 1969 roku oraz Australian Open w 1971, a następnie zniknęła z rozgrywek wielkoszlemowych. Pojawiała się okazjonalnie w mniejszych turniejach w Australii i RPA aż do roku 1976, kiedy to powróciła do rozgrywek. Podczas Australian Open w grze podwójnej wystąpiła w parze z Margaret Smith Court. Mimo tak znakomitego towarzystwa osiągnęła tylko fazę ćwierćfinałową, w której australijski duet uległ drugiej parze turnieju Lesley Turner Bowrey–Renáta Tomanová 6:3, 1:6, 0:6.

Ostatni raz wystąpiła w styczniu 1977 roku podczas Australian Open, gdzie przeszła trzystopniowe kwalifikacje, odpadając w pierwszej rundzie turnieju głównego. W grze podwójnej odpadła na tym samym etapie.

Po zakończeniu kariery seniorskiej z powodzeniem kontynuuje występy w rozgrywkach seniorek. Sezon 2017 zakończyła na piątym miejscu w kategorii 70+, a najwyżej była sklasyfikowana na drugim miejscu w lipcu 2001 roku w kategorii 55+.

Życie prywatne

W marcu 1970 roku wyszła za mąż za swojego partnera w grze mieszanej Colina Zeemana. Później po raz drugi wyszła za mąż za Chrisa Camplinga^[4]. W ich domu w Denistone w kwietniu 2007 roku odbyły się uroczystości pogrzebowe Rossa Sherriff^[5].

Historia występów wielkoszlemowych

Legenda

     W, wygrany turniej

     F, przegrana w finale

     SF, przegrana w półfinale

     QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

      A, brak startu

     NH, turniej się nie odbył

Turniej Australian Open odbył się dwukrotnie w 1977 roku (styczeń i grudzień), za to nie został rozegrany w 1986.

     Początek Ery Open

Finały turniejów WTA^[6]

Gra pojedyncza 7 (4–3)

Przed Erą Open 3 (2–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	22 sierpnia 1965	Arcachon	Ceglana	J. Benoussan	9:11, 7:5, 6:4
Zwyciężczyni	2.	3 października 1965	Pau	Ceglana	Irene de Lansalut	5:7, 6:3, 6:3
Finalistka	1.	18 października 1965	Tel Aviv	Ceglana	Dorothy Head Knode	6:3, 2:6, 3:6

W Erze Open 4 (2–2)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Finalistka	1.	29 lipca 1968	Évian-les-Bains	Ceglana	Fay Moore	2:6, 7:5, 1:6
Zwyciężczyni	1.	7 września 1968	Liege	Ceglana	Judith Salomé	6:2, 6:0
Finalistka	2.	6 października 1969	Fairfield	Ceglana	Jan Lehane O’Neill	4:6, 4:6
Zwyciężczyni	2.	październik 1970	Fairfield	Ceglana	Jill Blackman Emmerson	8:6, 6:1

Gra podwójna 15 (7–8)

Przed Erą Open 9 (5–4)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Finalistka	1.	2 marca 1964	Tamworth	Ceglana	Gail Sherriff	Robyn Ebbern Madonna Schacht	4:6, 2:6
Finalistka	2.	18 października 1964	Strathfield	Trawiasta	Elizabeth Fenton	Jill Blackman Helen Gourlay	0:6, 0:6
Finalistka	3.	2 stycznia 1965	Adelaide	Trawiasta	Gail Sherriff	Robyn Ebbern Billie Jean Moffitt	1:6, 2:6
Zwyciężczyni	1.	11 kwietnia 1965	Nicea	Ceglana	Gail Sherriff	Julie Heldman Helga Schultze	6:3, 6:8, 6:4
Zwyciężczyni	2.	25 kwietnia 1965	Aix-en-Provence	Ceglana	Gail Sherriff	Jill Blackman Christiane Mercelis	7:5, 4:6, 6:3
Finalistka	4.	3 maja 1965	Paryż	Ceglana	Gail Sherriff	Jill Blackman Janine Lieffrig	4:6, 3:6
Zwyciężczyni	3.	1 kwietnia 1968	Menton	Ceglana	Gail Sherriff	Lidy Venneboer Tine Zwaan	6:2, 8:6
Zwyciężczyni	4.	7 kwietnia 1968	Nicea	Ceglana	Gail Sherriff	Roberta Beltrame Helen Gourlay	3:6, 7:5, 7:5
Zwyciężczyni	5.	14 kwietnia 1968	Monte Carlo	Ceglana	Gail Sherriff	Roberta Beltrame Francesca Gordigiani	8:6, 7:5

W Erze Open 6 (2–4)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	16 czerwca 1968	Casablanca	Ceglana	Gail Sherriff	Virginia Caceres Helen Gourlay	6:2, krecz
Zwyciężczyni	2.	18 sierpnia 1968	Knokke-Heist	Ceglana	Gail Sherriff	Helga Schultze Judy Tegart	4:6, 6:4, 6:4
Finalistka	1.	4 stycznia 1969	Port Elizabeth	Twarda	Pat Walkden	Winnie Shaw Virginia Wade	5:7, 4:6
Finalistka	2.	11 stycznia 1969	Bloemfontein	Twarda	Pat Walkden	Winnie Shaw Virginia Wade	2:6, 2:6
Finalistka	3.	6 października 1969	Fairfield	Ceglana	Jan Lehane O’Neill	Karen Krantzcke Margaret Starr	3:6, 7:9
Finalistka	4.	4 października 1976	Sydney	Trawiasta	Kaye Hallam	Jan Lehane O’Neill Lesley Turner Bowrey	6:4, 2:6, 1:6

Gra mieszana 3 (1–2)

Przed Erą Open 2 (1–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalistka	1.	15 listopada 1964	Hobart	Trawiasta	John Newcombe	Rosie Darmon Pierre Darmon	4:6, 4:6
Zwyciężczyni	1.	3 października 1965	Pau	Ceglana	Colin Zeeman	Irene de Lansalut Aguirre	5:7, 6:3, 6:3

W Erze Open 1 (0–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalistka	1.	29 lipca 1968	Évian-les-Bains	Ceglana	Rauty Krog	Fay Moore Barclay	4:6, 2:6

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2020-11-13]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2020-11-13]  (ang.).
• Sylwetka na stronie archivesdutennisfeminin.over-blog.com
• Sylwetka na ITF Seniors Tennis
• Sylwetka na stronie db4tennis.com