Bylaczenie (kaszub. bëlaczenié[1]) – zjawisko fonetyczne dialektu północnokaszubskiego[2][3], polegające na stwardnieniu spółgłoski [w] ⟨ł⟩ w [l] ⟨l⟩[4][3]. Występuje ono w gwarach bylackich – puckiej, chałupskiej i oksywskiej, a także częściowo w słowińskiej, co tłumaczono wpływem języka niemieckiego[5]. Według Zdzisława Stiebera to późny germanizm fonetyczny[1], zaś według Karola Dejny to archaizm[1]. Zjawisko to w 1856 roku opisał Aleksandr Fiodorowicz Hilferding[1]. Nie występuje w normatywnym języku kaszubskim[1][4].

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 Dialektologia Polska [online], dialektologia.uw.edu.pl [dostęp 2024-04-22] (pol.).
  2. ↑ Dialektologia Polska [online], dialektologia.uw.edu.pl [dostęp 2024-04-22] (pol.).
  3. 1 2 Nasze Kaszuby [online], pl/modules/artykuly/print.php?articleid=137 [dostęp 2024-04-22].
  4. 1 2 Kaszëbskô mòwa. Projekt: emancypacja | Artykuł | Culture.pl [online], culture.pl [dostęp 2024-04-22] (pol.).
  5. ↑ Edward Breza, Jerzy Treder, Gramatyka kaszubska. Zarys popularny, Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie, Gdańsk, 1981, str. 31–32
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.