Bronisław Stasicki

Proboszcz
Data i miejsce urodzenia	1836 Sądowa Wisznia
Data i miejsce śmierci	10 kwietnia 1908 Sanok
Miejsce pochówku	Cmentarz Centralny w Sanoku
Proboszcz parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Jaćmierzu
Okres sprawowania	1874–1898
Proboszcz Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku
Okres sprawowania	1899–1908
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	10 kwietnia 1859
Odznaczenia

Bronisław Stasicki (ur. 1836 w Sądowej Wiszni, zm. 10 kwietnia 1908 w Sanoku) – polski duchowny rzymskokatolicki, wieloletni proboszcz i dziekan, honorowy kanonik kapituły przemyskiej. Radny powiatowy i miejski, działacz społeczny.

Życiorys

Bronisław Stasicki^{[uwaga 1]} urodził się w 1836 w Sądowej Wiszni^[1][2]. W 1854 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum w Przemyślu^[3].

Kształcił się w Seminarium Duchownym w Przemyślu, gdzie 10 kwietnia 1859 otrzymał sakrament święceń kapłańskich^[4]. Około 1860 był kooperatorem w Dydni^[5], około 1861 był księdzem w Słocinie^[6]. Od 1864 był wikarym w Sanoku^[7][8][9][1], w tym czasie pracował jako katecheta w Szkole Głównej dla Chłopców (Kreis Hauptschule für Knaben) w Sanoku^[10][11]. Podczas tegoż pierwszego okresu posługiwania w Sanoku był inicjatorem założenia kasy pożyczkowej dla rzemieślników katolików^[1]. Od 1867 był proboszczem w Klimkówce^[12][1]. Od czerwca 1874 do maja 1898 przez okres prawie ćwierćwiecza był proboszczem parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Jaćmierzu^[12][1][13]. Jednocześnie w latach 80. do około 1888 pełnił funkcję wicedziekanana sanockiego^[14][15], a od około 1889 był dziekanem sanockim do końca życia^[16]. Od 15 kwietnia 1899^[1] do 1908 sprawował urząd proboszcza parafii Przemienienia Pańskiego^[17][12][18]. Za czasu jego urzędowania w kościele pod tym wezwaniem dokonano wyposażenia wnętrz świątyni oraz A. Domański wykonał w latach 1906-1907 polichromie w myśl projektu Antoniego Popiela^[19][2]. Za czasów jego urzędowania dobudowano do gmachu kościoła dwie wieże^[20], zainstalowano zegar, dzwony, w latach 1906-1907 została wykonana polichromia secesyjna^[21]. Miasto Sanok przekazało na ten cel kamienie z miejskiego kamieniołomu, 60 dębów z miejskiego lasu i przeznaczyło dotację na zakup zegara na wieży kościelnej^[22]. Od około 1904 figurował jako duszpasterz rzymskokatolicki przy C. K. Sądzie Obwodowym w Sanoku^[23]. Równolegle do swojej posługi w Sanoku, w listopadzie 1906 został mianowany administratorem ex currendo (dochodzący) parafii św. Mikołaja w pobliskich Niebieszczanach^[24].

Został członkiem Rady c. k. powiatu sanockiego, wybrany z grupy gmin miejskich, był zastępcą członka wydziału powiatowego od około 1877^[25], następnie wybrany z grupy gmin miejskich w 1884^[26] od tego czasu był zastępcą członka wydziału powiatowego^{[27][28][29][30]}, w 1888 ponownie wybrany^[31][32], następnie znów wybrany z grupy gmin miejskich w trakcie kadencji tj. około 1899^[33][34][35], po czym w grudniu 1901 został wybrany zastępcą prezesa (marszałka) wydziału powiatowego (jako następca zmarłego 1 listopada 1901 ks. Teofila Kałużniackiego)^[36] do około 1903^[37]. W sierpniu 1900 wszedł w skład komitetu mieszczańskiego w Sanoku, zajmującego się wyborami do Sejmu Krajowego Galicji^[38]. W 1907 został wybrany radnym Rady Miejskiej w Sanoku^[39], a podczas pierwszego posiedzenia Rady 26 sierpnia 1907 był najstarszym wiekiem radnym^[40].

Był członkiem oddziału sanocko-lisko-krośnieńskiego C. K. Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego^[41]. 10 października 1906 założył w Sanoku oddział Związku Katolicko-Społecznego^[42]. Był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”^[43][44]. Jako delegat Rady powiatowej od około 1888 zasiadał w C. K. Radzie Szkolnej Okręgowej^[45]. Wszedł w skład komitetu założycielskiego Bursy Włościańskiej im. Tadeusza Kościuszki dla dzieci chłopskich uczących się w szkołach ludowych, powstałej w ramach Okręgu Towarzystwa Szkoły Ludowej w Sanoku^[46]. Został członkiem założonej 11 stycznia 1903 w Sanoku pierwszej filii lwowskiego Towarzystwa Chowu Drobiu, Gołębi i Królików^[47]. 4 lutego 1904 został wybrany członkiem wydziału Kasy Oszczędności Miasta Sanoka^[48], a 15 marca 1904 zasiadł w komisji kontrolującej Kasy Oszczędności w Sanoku^[49] (w wydziale zasiadał do końca życia^[50]). Zasiadał we władzach wydziału Bursy Jubileuszowej im. Cesarza Franciszka Józefa w Sanoku, 28 września 1904 został wybrany członkiem sądu honorowego^[51], 28 września 1905 i 17 października 1907 zastępcą prezesa^[52][53]. Był założycielem i dyrektorem Towarzystwa św. Wincentego à Paulo w Sanoku^[1][54][55].

W 1898 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Franciszka Józefa^[15][56]. 14 maja 1907 został mianowany przez cesarza honorowym kanonikiem kapituły przemyskiej^{[57][58][59][60][1]}.

Nagrobek-sarkofag Bronisława Stasickiego po renowacji w 2020

Po ataku jaskry zapalnej wiosną 1904 przeszedł operację we Lwowie, wykonaną przez doktora okulistyki Emanuela Macheka^[61]. Urząd proboszcza w Sanoku pełnił do śmierci. Zmarł 10 kwietnia 1908 w Sanoku na apopleksję w wieku 72 lat i w 49 roku kapłaństwa^{[12][1][13][62][uwaga 2]}. Został pochowany 13 kwietnia 1908 na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku po mszy św. celebrowanej przez dziekana rymanowskiego ks. Antoniego Koleńskiego i przy udziale biskupa przemyskiego Józefa Sebastiana Pelczara^{[12][13][63][64]}. Pamięć proboszcza uczczono na posiedzeniu Rady Miejskiej 13 kwietnia 1908^[65] (mandat po nim objął ks. Ludwik Stanisławczyk^[66][67]). 27 października 1910 został poświęcony nowy pomnik nagrobny ks. Bronisława Stasickiego^[68]. Nagrobek w formie sarkofagu z akroterionami^[69] został wykonany przez rzeźbiarza Ferdynanda Majerskiego^{[70][uwaga 3]}. Obiekt został wpisany do rejestru zabytków i podlega ochronie prawnej^[71].

Staraniem Stowarzyszenia Opieki nad Starymi Cmentarzami w Sanoku w 2020 wykonano prace restauracyjne zabytkowego nagrobka ks. Bronisława Stasickiego^[72]. W 110 rocznicę poświęcenia tego pomnika nagrobnego w dniu 27 października 2020 w kościele Przemienienia Pańskiego w Sanoku odprawiono mszę św. w intencji ks. Bronisława Stasickiego^[73].

Uwagi

Przypisy