Bronisław Minc
Data urodzenia

5 maja 1913

Data śmierci

28 stycznia 2004

Zawód, zajęcie

ekonomista

Narodowość

polska

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”
Grób Bronisława Minca na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Bronisław Minc (ur. 5 maja 1913, zm. 28 stycznia 2004) – polski ekonomista marksistowski, publicysta, brat Hilarego Minca.

Życiorys

Od 1930 do 1931 należał do Komunistycznego Związku Młodzieży Polski, a od 1931 do 1938 do Komunistycznej Partii Polski[1]. W 1938 ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1944 do 1945 był członkiem Związku Patriotów Polskich[1].

W 1946 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[1]. W latach 1946–1952 dyrektor Departamentu Koordynacji w Centralnym Urzędzie Planowania i w Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego. W latach 1948-1984 kierował katedrą w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, wieloletni dziekan wydziału oraz prorektor do spraw nauki tej uczelni. W latach 1953-1968 kierował Zakładem Nauk Ekonomicznych Polskiej Akademii Nauk.

Tytuł doktora nauk ekonomicznych uzyskał w SGPiS w 1950. Od 1953 do 1956 pracował w Instytucie Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPR[1]. W 1955 mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w sześć lat później profesorem zwyczajnym. Od 1984 na emeryturze.

Zainteresowania naukowe Bronisława Minca skupiały się wokół zagadnień ekonomii politycznej, teorii zarządzania gospodarczego, przemian strukturalnych we współczesnej gospodarce, a w ostatnich latach życia także wokół problemów globalnego kapitalizmu.

Autor blisko 300 książek i artykułów opublikowanych w Polsce i za granicą. Pochowany na Wojskowych Powązkach w Warszawie (kwatera C17-5-3)[2].

Odznaczenia i wyróżnienia

Doktor honoris causa Uniwersytetu Clermont-Ferrand we Francji (1967). W 1950 odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy[3]. Był odznaczony także Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 10-lecia Polski Ludowej oraz Odznaką tytułu Zasłużony Nauczyciel PRL[4].

Najważniejsze publikacje

  • Ekonomia polityczna socjalizmu (1961),
  • Problemy i kierunki rozwoju ekonomii politycznej (1965, 2 wyd. 1967),
  • Postęp ekonomiczny (1967),
  • Kapitalizm współczesny (1971),
  • Nowa teoria cen (1972),
  • Systemy ekonomiczne, dwa tomy (1975),
  • Spór o istotne treści marksizmu (1979),
  • Współczesna ekonomia polityczna. Założenia, aksjomaty, twierdzenia (1981),
  • Zreformować reformę (1987),
  • Zniewolenie wolnego rynku (1995),
  • Ekonomia na rozdrożu. O symptomach kryzysu gospodarki i teorii ekonomii (1998),
  • Globalny kapitalizm: o ustroju, w którym żyjemy (2001).

Przypisy

  1. 1 2 3 4 Bogusław Czarny: Wpływ aspirantów Katedry Ekonomii Politycznej w Instytucie Kształcenia Kadr Naukowych w Warszawie na polską ekonomię po II wojnie światowej, „Ekonomia” nr 41/2015, s. 25-57.
  2. ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].
  3. ↑ M.P. z 1950 r. nr 87, poz. 1073.
  4. ↑ Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 853

Bibliografia

  • Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 853


This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.