Bolesław Zaleski
Ilustracja
Mjr Bolesław Zaleski, okres służby w Legionach Polskich
tytularny generał brygady tytularny generał brygady
Data i miejsce urodzenia

13 stycznia 1866
Borszczów

Data i miejsce śmierci

20 lutego 1933
Muncewicze

Przebieg służby
Lata służby

1891–1923

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

28 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca piechoty dywizyjnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Bolesław Zaleski (ur. 13 stycznia 1866 w Borszczowie, zm. 20 lutego 1933 w Muncewiczach) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 13 stycznia 1866 w Borszczowie, mieście powiatowym ówczesnego Królestwa Galicji i Lodomerii[1]. W latach 1877–1884 uczęszczał do Gimnazjum w Kołomyi, następnie kształcił się w korpusie kadetów w Trydencie i odbył obowiązkową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej Armii, w charakterze jednorocznego ochotnika[2]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1894 w korpusie oficerów rezerwy piechoty i przydzielony do Galicyjsko-Bukowińskiego Pułku Piechoty Nr 24 we Lwowie[3][4][5]. W 1895 został powołany do zawodowej służby wojskowej w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1895 i wcielony do Styryjskiego Pułku Piechoty Nr 87 w Trieście[6]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 maja 1899[7][8]. W 1900 został przeniesiony do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 90 w Rzeszowie[9]. Pełnił w nim służbę przez kolejnych pięć lat[10]. Wyrokiem Sądu Garnizonowego w Przemyślu nr 9410 G.G. z 20 lutego 1905 został wykluczony z korpusu oficerskiego[11].

W sierpniu 1914 na czele Polskich Drużyn Strzeleckich ze Lwowa wstąpił do Legionu Wschodniego. W trzeciej dekadzie września 1914, po rozwiązaniu Legionu Wschodniego, wstąpił w szeregi 3 pułku piechoty Legionów Polskich. Objął dowództwo 13. kompanii IV batalionu[12]. Na jej czele walczył 12 października 1914 w bitwie pod Rafajłową[12]. W końcu tego miesiąca objął dowództwo IV baonu 3 pp[12].

Dowodził 15 pułkiem piechoty „Wilków”[13], a od lipca 1921 XVII Brygadą Piechoty.

12 stycznia 1921 Naczelny Wódz „w uwzględnieniu nienagannego prowadzenia się i wybitnych zasług bojowych, zarówno w wojnie światowej, jako też obecnej przywrócił” mu „w drodze łaski” stopień oficerski, którego utrata orzeczona została wspomnianym wyżej wyrokiem Sądu Garnizonowego w Przemyślu[11]. 16 lutego 1921 został zatwierdzony w stopniu pułkownika z dniem 1 kwietnia 1920, w „grupie byłych Legionów Polskich”[14]. W październiku został wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 28 Dywizji Piechoty w Warszawie[1]. Z dniem 31 października 1923 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu tytularnego generała brygady, z powodu przekroczonego wieku 57 lat[15][16]. Zmarł 20 lutego 1933 w majątku Muncewicze, w powiecie wołożyńskim[1]. Pochowany na cmentarzu parafialnym w miejscowości Bakszty.

31 maja 2012 poseł Włodzimierz Karpiński wystąpił do ministra spraw zagranicznych z zapytaniem w sprawie sprowadzenia do Polski szczątków generała brygady Bolesława Zaleskiego. 2 lipca 2012 odpowiedź na zapytanie udzieliła podsekretarz stanu w MSZ Grażyna Bernatowicz. Odpowiedź kończy zdanie „Ministerstwo Obrony Narodowej poinformowało, że w przypadku decyzji rodziny generała o sprowadzeniu jego prochów do Polski udzieli pomocy w zorganizowaniu wojskowej oprawy ceremonialnej uroczystości i pogrzebu na terenie kraju, zgodnie z honorami należnymi kawalerowi Orderu Wojennego Virtuti Militari”.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 4 Stawecki 1994 ↓, s. 361.
  2. ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 361, autor nie sprecyzował, kiedy Bolesław Zaleski uczył się w korpusie kadetów w Trydencie i kiedy odbył obowiązkową służbę wojskową, ale nadmienił, że „od 1 stycznia 1891 służył w armii austriackiej”.
  3. ↑ Schematismus 1894 ↓, s. 316, 377.
  4. ↑ Schematismus 1895 ↓, s. 285, 353.
  5. ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 361, wg autora awans miał miejsce w 1892.
  6. ↑ Schematismus 1896 ↓, s. 252, 496.
  7. ↑ Schematismus 1900 ↓, s. 277, 560.
  8. ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 361, wg autora awans miał miejsce w 1897.
  9. ↑ Schematismus 1901 ↓, s. 277, 574.
  10. ↑ Schematismus 1906 ↓, s. 271, 596.
  11. 1 2 Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 26 lutego 1921 roku, s. 342.
  12. 1 2 3 Żołnierze Niepodległości ↓.
  13. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 64, 963.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 26 lutego 1921 roku, s. 316.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1578.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 881.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921 roku, s. 481.
  18. ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922 roku, s. 83.
  20. ↑ Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego : Odprawa nr 300. [w:] sygn. I.120.1.577, s. 328 [on-line]. Centralne Archiwum Wojskowe, 1917-12-29. [dostęp 2022-08-26]..

Bibliografia

  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1894. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1894. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1895. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1895. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1896. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1895. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1900. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1899. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1901. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1900. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1906. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1905. (niem.).
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
  • Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.