Bolesław Rossiński
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

18 sierpnia 1903
Petersburg

Data śmierci

31 stycznia 1995

Profesor
Specjalność: geotechnika
Alma Mater

Politechnika Warszawska

Profesura

1964

Doktor honoris causa
Politechnika Łódzka – 1993
Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Łódzka

Okres zatrudn.

1956–1973

Dziekan
Wydział

Inżynierii Lądowej Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Szczecinie

Okres spraw.

1949–1952

Dziekan
Wydział

Budownictwa Lądowego PŁ

Okres spraw.

1963–1965

Poprzednik

Jan Niewęgłowski

Następca

Marian Suchar

Odznaczenia
Krzyż Armii Krajowej

Bolesław Rossiński (ur. 18 sierpnia 1903 w Petersburgu, zm. 31 stycznia 1995) – polski inżynier budownictwa, specjalista w dziedzinie mechaniki gruntów i fundamentowania, profesor Politechniki Łódzkiej.

Życiorys

Urodził się w 1903 roku w Petersburgu, do Polski przybył w 1920 roku, gdzie kontynuował edukację rozpoczętą w polskim gimnazjum w Moskwie. Ukończył prestiżowe Liceum Realne W. Giżyńskiego w Warszawie. W 1932 roku uzyskał dyplom inżyniera dróg i mostów na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej.

W latach 1933–1937 pracował na Wybrzeżu w firmie budującej umocnienia wojskowe, w tym m.in. na Helu. Od 1937 roku do wybuchu II wojny światowej prowadził własną firmę budowlaną i brał udział m.in. w budowie fabryki prochu strzelniczego w Jaśle.

W czasie wojny, po kampanii wrześniowej, którą odbył w stopniu podporucznika rezerwy w 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie Lubelskim, w 1943 roku włączył się do działalności podziemnej i został zaprzysiężony jako żołnierz Armii Krajowej w szeregach 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK.

W 1944 roku działał w Okręgu Lublin AK pod pseudonimami „Irena” oraz „Tadeusz”, gdzie dowodził specjalnym oddziałem Kedywu w celu prowadzenia ćwiczeń zbrojnych na terenie miasta[1]. Na skutek dekonspiracji został aresztowany 17 listopada 1944 wraz z innymi żołnierzami AK i skazany na śmierć pod zarzutem przygotowywania zamachu na Bolesława Bieruta – prezydenta Krajowej Rady Narodowej. Bolesław Rossiński uniknął egzekucji, a po pewnym czasie zamieniono mu karę śmierci na wieloletnie więzienie. Po kolejnych amnestiach wyszedł na wolność w końcu 1946 roku.

Pracę zawodową wznowił w Szczecinie przy odbudowie portu oraz rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną w Wyższej Szkole Inżynierskiej. W latach 1949–1952 był kierownikiem katedry, a także piastował funkcję dziekana Wydziału Inżynierii. W 1956 roku został docentem. W roku 1956 organizował Katedrę Mechaniki Gruntów i Fundamentowania Politechniki Łódzkiej. W 1964 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 1959–1961 był prodziekanem, a latach 1963–1965 dziekanem Wydziału Budownictwa Lądowego Politechniki Łódzkiej. W związku z reorganizacją struktury Wydziału w roku 1970 został dyrektorem Instytutu Inżynierii Komunalnej. W 1973 roku odszedł na emeryturę.

Położył ogromne zasługi dla rozwoju mechaniki gruntów i fundamentowania w Polsce. Jest autorem 4 podręczników, 4 skryptów, kilkudziesięciu artykułów i referatów. Wypromował dwóch doktorów.

Za swoją pracę otrzymał w 1956 roku Order Odrodzenia Polski. W 1991 roku został odznaczony Krzyżem Armii Krajowej. W roku 1993 został nadany mu doktorat honoris causa Politechniki Łódzkiej.

Przypisy

  1. ↑ Tadeusz Przystojecki (red.): Działalność lubelskiego podziemia. [w:] Leksykon Lublin [on-line]. [dostęp 2015-01-30].

Bibliografia

  • Ewa Chojnacka, Zbigniew Piotrowski, Ryszard Przybylski (red.): Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–2005. Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2006, s. 220.
  • Zofia Sztromajer i in. (oprac.): Wspomnienie o Profesorze Bolesławie Rossińskim (1903–1995). geotechnika.org.pl, styczeń 2003. [dostęp 2015-01-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-06)].

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.