Bolesław Kraupa
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

17 listopada 1871
Podgórze

Data i miejsce śmierci

15 grudnia 1924
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1892–1924

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

28 Dywizja Piechoty
27 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca dywizji

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry) Odznaka za 25-letnią Służbę Wojskową (Austro-Węgry) Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Medal Pamiątkowy Bośniacko-Hercegowiński Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913
Grób Franciszka Piekosińskiego i Bolesława Kraupy na cmentarzu Rakowickim

Bolesław Kraupa (ur. 17 listopada 1871 w Podgórzu, zm. 15 grudnia 1924 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 17 listopada 1871 w Podgórzu, w ówczesnym powiecie wielickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Łukasza (zm. 1891) i Teofili z Wójcików (zm. 1905)[1][2]. Miał brata Rudolfa (1873–1938), księdza[3]. W latach 1887-1891 kształcił się w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie[4][2]. Od 1892 oficer zawodowy austriackiej piechoty, na kolejnych stanowiskach dowódczych. Jako dowódca kompanii walczył w 1914 na froncie rosyjskim. 13 września 1914 dostał się do niewoli rosyjskiej, w której przebywał do 31 grudnia 1917[5]. 1 marca, po powrocie do monarchii austro-węgierskiej, powierzono mu funkcję zastępcy komendanta batalionu zapasowego 13 pp[5]. Od 1 czerwca do 25 października 1918 dowodził na froncie włoskim batalionem 9 pułku piechoty[5]. 1 listopada 1918 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 sierpnia 1917 i 475. lokatą[6].

Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika i przydzielony do Okręgu Generalnego Kraków[7][8]. Organizator i dowódca 13 pułku piechoty[9]. 4 kwietnia 1919 został formalnie mianowany dowódcą 13 pp przez Naczelnego Wodza[10]. 25 lutego 1920 został dowódcą XVI Brygady Piechoty[9][2]. Na tym stanowisku 22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[11]. Od 23 stycznia 1921 dowodził 8 Dywizją Piechoty w zastępstwie pułkownika Stanisława Burhardt-Bukackiego[12]. 25 września tego roku, po przejściu 8 Dywizji Piechoty na organizację pokojową, został wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej, pozostając oficerem nadetatowym 32 pułku piechoty[13][14]. Od 15 lutego 1922 ponownie dowodził w zastępstwie 8 DP[13]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 23. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 13 pułk piechoty[15]. 15 stycznia 1923 został powołany na kurs wyższych dowódców przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[13]. Z dniem 10 grudnia 1923 został mianowany dowódcą 28 Dywizji Piechoty w Warszawie[16]. 11 marca 1924 został przeniesiony na stanowisko dowódcy 27 Dywizji Piechoty w Kowlu[17]. 31 marca 1924 prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 12. lokatą w korpusie generałów[18]. 19 października 1924 został zwolniony ze stanowiska dowódcy 27 DP i przeniesiony do dyspozycji ministra spraw wojskowych[19]. Zmarł 15 grudnia 1924 w Wojskowym Instytucie Przyrodoleczniczym im. Józefa Piłsudskiego w Warszawie na „udar serca”[20][21][22]. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (pas 32, wsch.). Był kawalerem, bezdzietnym[23].

Ordery i odznaczenia

austro-węgierskie

Przypisy

  1. ↑ Kolekcja ↓, s. 8, 25, 39, 94, 104, 110.
  2. 1 2 3 Stawecki 1994 ↓, s. 178.
  3. ↑ Kolekcja ↓, s. 146.
  4. ↑ Kolekcja ↓, s. 12.
  5. 1 2 3 Kolekcja ↓, s. 36.
  6. 1 2 3 4 5 6 7 Kolekcja ↓, s. 112.
  7. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 2 z 12 stycznia 1919, poz. 75.
  8. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 4 z 16 stycznia 1919, poz. 178.
  9. 1 2 Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 115.
  10. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 41 z 12 kwietnia 1919, poz. 1297.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 29 maja 1920, s. 381.
  12. ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 179.
  13. 1 2 3 Kolekcja ↓, s. 33.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. XIV, 79, 218, 395.
  15. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 19.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 77 z 16 grudnia 1923, s. 721.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 15 marca 1924, s. 127. Dziennik podpisany został w dniu 11 marca 1924 przez ówczesnego ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego. Nowym dowódcą 28 DP został gen. bryg. Kazimierz Dzierżanowski.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 165.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 111 z 19 października 1924, s. 618.
  20. ↑ Ś.p. gen. bryg. Bolesław Kraupa. „Polska Zbrojna”. 344, s. 4, 1924-12-17. Warszawa..
  21. ↑ Kolekcja ↓, s. 153.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 4 lutego 1925, s. 56.
  23. ↑ Kolekcja ↓, s. 59.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 2 kwietnia 1921, s. 607.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 64.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 23 lipca 1921, s. 1205.
  27. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 53 z 5 czerwca 1924, s. 307.
  28. ↑ Kolekcja ↓, s. 13.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.