Wielka Wojna i II Rzeczpospolita

W trakcie wojny włączył się w pomoc humanitarną, angażując się w działalność Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny. Od września 1915 r. był jednym z jej wiceprezesów w komitecie petersburskiego oddziału^[5].

W niepodległej Polsce wspólnie z przedstawicielami rządu Semena Petlury zredagował umowę handlową z Ukrainą, w ramach której Grodziecki stanął na czele spółki „Polblok”. Jego dostrzegł Wincenty Witos, który będąc premierem, zaproponował mu objęcie teki ministra aprowizacji w miejsce Stanisława Śliwińskiego. Pełnienie urzędu rozpoczął 12.01.1921 r. Jako szef resortu stanął przed sejmową komisją aprowizacyjną przedstawiając stan jako beznadziejny^[4]. Sformułował również ostre zarzuty przeciwko dyrekcji Państwowego Urzędu Zakupów Artykułów Pierwszej Potrzeby, który od grudnia 1918 r. istniał przy Ministerstwie Aprowizacji.

W styczniu 1921 r. wydał rozporządzenie w przedmiocie przewozu zbóż „i przetworów tych ziemiopłodów” pozostających w obrocie poza kontyngentowym. Natomiast w lutym wyposażono go prawnie w możliwość wydawania zarządzeń dotyczących regulacji wypieku i spożycia chleba oraz m.in. ustalania cen na potrawy w restauracjach. Ponadto w celu zapobiegania wzrostowi cen pozostawiono ministrowi zdolność wpływu na ograniczenie konsumpcji produktów pochodzących z importu. Grodziecki wydał wiele rozporządzeń: zapewniające jakość wypieku pieczywa, ograniczające sprzedaż mięsa domokrążcom czy wskazanie podstawowych składników posiłku obiadowego. Jednakże od maja 1921 r. zaczął uchylać niektóre rozporządzenia, aby doprowadzić do tzw. uwolnienia wolnego rynku^[4].

Polityka prowadzona przez Grodzieckiego spotkała się z krytyką ludowców, w której prym wiódł poseł Polskiego Stronnictwa Ludowego-Piast Władysław Grzędzielski.^[4]

7 maja 1921 r. Grodziecki przestał pełnić funkcję ministra aprowizacji.

Po odejście z rządu, razem z Gabrielem Narutowiczem i Ignacym Mościckim współzałożył centrową partię, powiązaną z piłsudczykami - Unię Narodowo-Państwową.

W 1923 r. przeprowadził się na teren Górnego Śląska, gdzie pracował jako dyrektor handlowy w Zjednoczonych Hutach „Królewska” i „Laura”. W 1930 r. piastował funkcję dyrektora Syndykatu Polskich Hut Żelaznych. Od 1927 r. do 1939 r. był honorowym konsulem państwa fińskiego na województwo śląskie, kieleckie i krakowskie. Grodziecki pracował w syndykacie do lutego 1938 r., kiedy to objął kierownicze stanowisko w przedsiębiorstwie „Elibor”^[4].

II wojna światowa i dalsze życie

Po wybuchu kolejnej wojny światowej pozostał w okupowanej Polsce, gdzie podjął pracę w chorzowskiej Hucie „Bismarck”. W listopadzie 1939 r. za pośrednictwem dyrektora tego zakładu zaproponował niemieckiemu rządowi uregulowanie stosunków polsko-niemieckich , co nie spotkało się z żadnym odzewem^[5]. W ostatnich latach II wojny światowej wyjechał do Niemiec.

Grodziecki zmarł w Wiesbaden 30 stycznia 1960 r. Został pochowany na miejscowym cmentarzu Sudfriedhof (grób szeregowy E12, rząd 08, nr 175), lecz nagrobek rozebrano w 1989 r^[5].