Bolesław Balcerowicz
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

17 lipca 1943
Marlewo

Przebieg służby
Lata służby

1962–2003

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Stanowiska

dowódca 2 i 12 Dywizji Zmechanizowanej, komendant Akademii Obrony Narodowej

Główne wojny i bitwy

Operacja Dunaj

Późniejsza praca

Profesor Uniwersytetu Warszawskiego

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Krzyż Komandorski Orderu Zasługi RFN

Bolesław Kazimierz Balcerowicz (ur. 17 lipca 1943 w Marlewie) – generał dywizji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, profesor nauk wojskowych.

Kariera wojskowa

Służbę w SZ PRL rozpoczął w 1962, jako podchorąży Oficerskiej Szkoły Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu. W 1965 rozpoczął zawodową służbę wojskową w 40 pułku zmechanizowanym w Opolu, na stanowisku dowódcy plutonu, a potem kompanii piechoty zmotoryzowanej. W 1968 objął stanowisko dowódcy batalionu piechoty zmotoryzowanej w 12 pułku zmechanizowanym w Gorzowie Wielkopolskim.

W 1971 został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu 2 pułku czołgów średnich w Opolu. W 1973 został zastępcą dowódcy ds. liniowych 25 pułku zmechanizowanego tej dywizji. W latach 1975–1978 dowodził 6 pułkiem zmechanizowanym w Częstochowie.

Od 1980 był szefem sztabu 4 Dywizji Zmechanizowanej w Krośnie Odrzańskim. W latach 1985–1986 kierował Oddziałem Operacyjnym Sztabu Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu, skąd został skierowany na stanowisko dowódcy 2 Dywizji Zmechanizowanej w Nysie (1987–1989). W 1989 został awansowany na generała brygady. W latach 1989–1991 dowodził 12 Dywizją Zmechanizowaną w Szczecinie[1]. W 1991 został komendantem Wydziału Strategiczno-Obronnego Akademii Obrony Narodowej w Warszawie. W 1998 awansował na stopień generała dywizji. W latach 2000–2003 był komendantem-rektorem Akademii Obrony Narodowej w Warszawie. W 2003 został przeniesiony w stan spoczynku.

Studiował w: Oficerskiej Szkole Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu (1962–1965), Akademii Sztabu Generalnego im. Karola Świerczewskiego w Warszawie (1969–1971), Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. J. Woroszyłowa w Moskwie (1978–1980), Akademii Obrony Narodowej w Warszawie – studia doktoranckie (1992), GFC NATO Defense College w Rzymie.

Działalność naukowo-dydaktyczna i ekspercka

Doktorat z dziedziny nauk wojskowych obronił w 1992 (praca: Strategiczna obrona Rzeczypospolitej Polskiej lat dziewięćdziesiątych, promotor: Kazimierz Nożko), habilitował się w 1995 (praca: Problemy strategii obronnej państwa średniej wielkości), tytuł naukowy profesora otrzymał w 2000.

W 2003 został pracownikiem Zakładu Studiów Strategicznych Instytutu Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie prowadzi m.in. przedmioty „międzynarodowe stosunki wojskowe” oraz „nauka o wojnie i pokoju”. Następnie w Instytut Nauk Politycznych UW[2]. Obecnie jego główną jednostką jest Wydział Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego.

Współpracuje również z ośrodkami eksperckimi, np. Centrum Stosunków Międzynarodowych[3] czy Instytutem Obywatelskim[4].

Publikacje

Jest autorem wielu publikacji naukowych, w tym książek:

  • O pokoju, o wojnie: między esejem a traktatem, wyd. Rambler, Warszawa 2013.
  • Siły zbrojne w stanie pokoju, kryzysu, wojny, Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa 2010.
  • Siły zbrojne w państwie i stosunkach międzynarodowych, Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa 2006.
  • Pokój i nie-pokój, Bellona, Warszawa 2001.
  • Sojusz a obrona narodowa, Bellona, Warszawa 1999.
  • Obronność państwa średniego, Bellona, Warszawa 1996.
  • Wystarczalność obronna (współautor), Warszawa 1996.

Odznaczenia i wyróżnienia

Przypisy

  1. ↑ Faszcza 2015 ↓, s. 186.
  2. 1 2 Instytut Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego [online], www.inp.uw.edu.pl [dostęp 2018-10-05] (pol.).
  3. ↑ Centrum Stosunków Międzynarodowych - Prof. Bolesław Balcerowicz [online], www.csm.org.pl [dostęp 2018-10-05] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-06] (pol.).
  4. ↑ Bolesław Balcerowicz · Instytut Obywatelski, „Instytut Obywatelski” [dostęp 2018-10-05] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-05] (pol.).
  5. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 23 lipca 2015 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2015 r. poz. 884).
  6. ↑ Prezydent: Dziękuję za zasługi dla Polski. prezydent.pl, 2015-08-03. [dostęp 2016-01-14].
  7. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 sierpnia 2000 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2000 r. nr 31, poz. 644).

Bibliografia

  • Dariusz Faszcza: 12 Szczecińska Dywizja Zmechanizowana. 70 lat służby na Pomorzu Zachodnim (1945–2015). Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015. ISBN 978-83-63755-75-1.
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I:A–H, Toruń 2010, s. 92–94.
  • Mariusz Jędrzejko, Mariusz Lesław Krogulski, Marek Paszkowski, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989–2002), Wydawnictwo „Von Borowiecky”, Warszawa 2002, s. 45 (z fotografią)
  • Prof. dr hab. Bolesław Balcerowicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2009-05-26].
  • Informacja na stronie WNPiSM UW
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.