Bobroszczurzyk papuaski
Parahydromys asper[1]
(O. Thomas, 1906)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

Supramyomorpha

Infrarząd

myszokształtne

Nadrodzina

myszowe

Rodzina

myszowate

Podrodzina

myszy

Plemię

Hydromyini

Rodzaj

Parahydromys
Poche, 1906[2]

Gatunek

bobroszczurzyk papuaski

Synonimy

Rodzaju:

  • Limnomys O. Thomas, 1906[3]
  • Drosomys O. Thomas, 1906[4]

Gatunku:

  • Limnomys asper O. Thomas, 1906[5]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[6]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Bobroszczurzyk papuaski[7] (Parahydromys asper) – gatunek ssaka z podrodziny myszy (Murinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae), występujący endemicznie na Nowej Gwinei[6][8].

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1906 roku brytyjski zoolog Oldfield Thomas nadając mu nazwę Limnomys asper[5]. Holotyp pochodził z Mount Gayata, na wysokości 2000-4000 ft (610–1219 m), w Richardson Range, w Prowincji Centralnej, w Papui-Nowej Gwinei[8]. Jedyny przedstawiciel rodzaju bobroszczurzyk[7] który opisał w 1906 roku austriacki przyrodnik Franz Poche[2].

Parahydromys tworzy klad z Hydromys, Leptomys, Xeromys i Pseudohydromys, będąc taksonem siostrzanym Hydromys[9]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten gatunek za monotypowy[9].

Etymologia

  • Limnomys: gr. λιμνη limnē „bagno”[10]; μυς mus, μυος muos „mysz”[11]. Młodszy homonim Limnomys Mearns, 1905 (Muridae).
  • Parahydromys: gr. παρα para „blisko, obok”[12]; rodzaj Hydromys É. Geoffroy Saint-Hilaire, 1804 (bobroszczur). Nowa nazwa dla Limnomys O. Thomas, 1906.
  • Drosomys: gr. δροσος drosos „rosa”[13]; μυς mus, μυος muos „mysz”[11]. Nowa nazwa dla Limnomys O. Thomas, 1906.
  • asper: łac. asper „szorstki”[14].

Zasięg występowania

Bobroszczurzyk papuaski występuje w północnych i środkowych góry Nowej Gwinei i na półwyspach Ptasia Głowa i Huon[9].

Morfologia

Długość ciała (bez ogona) 210– mm, długość ogona 234–275 mm, długość ucha 10,5–15 mm, długość tylnej stopy 48,8–55 mm; masa ciała 490–590 g[15].

Tryb życia

Żyje w wyżynnej środkowej części wyspy, na wysokościach od 500 do 2200 m n.p.m., niepotwierdzone doniesienia sugerują jego obecność także na mniejszych wysokościach. Okazy były chwytane na brzegach strumieni, w lasach i w wiejskich ogródkach. Jest nieczęsto spotykany w obszarach przekształconych ludzką działalnością[6].

Gryzonie te żyją w pobliżu słodkiej wody[6], ale w odróżnieniu od bobroszczurów (Hydromys) nie są ziemnowodne[8]. Kopią nory na brzegach strumieni i pod skałami. Samice rodzą w miocie dwa młode[6].

Populacja

Bobroszczurzyk papuaski jest spotykany na dużym obszarze. Chociaż nie wiadomo, jaki jest trend zmian jego liczebności, nie są znane znaczące zagrożenia dla tego gatunku. Prawdopodobnie występuje w obszarach chronionych (część obszaru jego występowania obejmuje Park Narodowy Lorentz). Bobroszczurzyk papuaski jest przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody uznawany za gatunek najmniejszej troski[6].

Przypisy

  1. ↑ Parahydromys asper, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. 1 2 F. Poche. Zur Nomenclatur der Muriden. „Zoologischer Anzeiger”. 30, s. 326, 1906. (niem.).
  3. ↑ Thomas 1906 ↓, s. 325.
  4. ↑ O. Thomas. Note on Limnomys. „Proceedings of the Biological Society of Washington”. 19, s. 199, 1906. (ang.).
  5. 1 2 Thomas 1906 ↓, s. 326.
  6. 1 2 3 4 5 6 K. Aplin, Parahydromys asper, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2021-3, DOI: 10.2305/IUCN.UK.2016-2.RLTS.T16114A22460300.en [dostęp 2022-02-27] (ang.).
  7. 1 2 Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 280. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  8. 1 2 3 D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Parahydromys asper. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-02-27].
  9. 1 2 3 C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 498. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  10. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 124.
  11. 1 2 Jaeger 1944 ↓, s. 141.
  12. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 161.
  13. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 76.
  14. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 24.
  15. ↑ Ch. Denys, P. Taylor & K. Aplin. Opisy gatunków Muridae: Ch. Denys, P. Taylor, C. Burgin, K. Aplin, P.-H. Fabre, R. Haslauer, J. Woinarski, B. Breed & J. Menzies: Family Muridae (True Mice and Rats, Gerbils and relatives). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 702. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.