Blacha miedziana – jeden z najdroższych typów pokryć dachowych. Jego trwałość przekracza 300 lat. Blachy miedziane łączone są w sposób tradycyjny, czyli na rąbek stojący lub leżący. Blacha miedziana łączona jest na tzw. żabki (metalowe łączniki przybijane gwoździami do deskowania). Wymagają więc sporych umiejętności, czasu i pełnego deskowania dachu. Pokrycie układa się na sztywnym poszyciu wyłożonym folią lub matą separacyjną by uniknąć reakcji z impregnatami do zabezpieczenia drewna. Najlepiej wyglądają na dachach o dużych powierzchniach. Masa pokrycia to zaledwie 4,5-5,5 kg/m². Grubość blachy z której wytwarzane jest to pokrycie dachowe to 0,6 mm.

Z czasem stają się atrakcyjne zwłaszcza gdy pokryją się zielonoszarą patyną, czyli tlenkiem miedzi (w warunkach naturalnych proces ten trwa około 10-15 lat, w środowiskach nadmorskich lub w miejscach wysoce uprzemysłowionych okres ten to około 5 lat)^[1]. Plusem materiału jest fakt że nie wymaga on konserwacji.

Ponadto blacha miedziana określana jest mianem najtrwalszej. Nie wymaga konserwacji i jest odporna na korozję. Można ją łączyć za pomocą rąbka stojącego lub leżącego, a także poprzez lutowanie, które odbywa się w temperaturze od 650 do 800 °C.^[2] Wykorzystywana jest również do wytwarzania systemów rynnowych oraz wszelkiego rodzaju ozdób dachowych.

Przypisy