II wojna światowa | |||
Czas |
17 kwietnia 1944 | ||
---|---|---|---|
Miejsce |
Wojsławice i teren wokół miejscowości | ||
Terytorium | |||
Przyczyna |
pacyfikacja okolicznych wsi | ||
Wynik |
brak rozstrzygnięcia | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
|
Bitwa pod Wojsławicami – bitwa partyzancka stoczona 17 kwietnia 1944 roku w Wojsławicach przez oddziały Armii Krajowej, Batalionów Chłopskich, Armii Ludowej i partyzantki radzieckiej przeciw oddziałom żandarmerii niemieckiej i SS w sile około 1500 ludzi[1].
Przebieg bitwy
Do bitwy między oddziałami partyzanckimi a oddziałami niemieckimi i ukraińskimi doszło w okolicach wsi Wojsławice, Rozięcin i Majdan Nowy. Polskimi Oddziałami partyzanckimi dowodził por. Witold Falkowski a oddziałem partyzantki radzieckiej major Nikołaj Fiodorow. W walce trwającej kilka godzin poległo 10 partyzantów wśród nich mjr Fiodorow. Po wprowadzeniu przez Niemców do walki lotnictwa i artylerii partyzanci wycofali się a ludność cywilna ewakuowała się[2]. Nikołaj Fiodorow pośmiertnie awansowany został do stopnia podpułkownika oraz odznaczony został gwiazdą Bohatera Związku Radzieckiego i Krzyżem Virtuti Militari. Była to najpoważniejsza partyzancka akcja zbrojna na terenie powiatu chełmskiego w czasie okupacji.
Upamiętnienie
W okresie Polski Ludowej w Wojsławicach obok Ośrodka Kultury zbudowano pomnik ku czci partyzantów biorących udział w bitwie[3].
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- Janusz Gmitruk, Piotr Matusak, Jan Nowak: Kalendarium działalności bojowej Batalionów Chłopskich 1940–1945. Warszawa: LSW, 1983.
- Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939–1945. Warszawa: MON, 1977.
- Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939–1945. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1988.