Bitwa pod Tapsus
Kampania Cezara w Afryce 46 p.n.e.
Ilustracja
Schemat bitwy pod Tapsus autorstwa Andrei Palladio
Czas

6 kwietnia 46 p.n.e.

Miejsce

Tapsus (obecnie Ras Dimas), Tunezja

Terytorium

Tunezja

Wynik

zwycięstwo Cezara

Strony konfliktu
Cezarianie Pompejańczycy, Numidowie
Dowódcy
Juliusz Cezar Scypion Metellus
Juba I
Siły
10 legionów 10 legionów
2 500 jazdy numidyjskiej
60 słoni bojowych
Straty
50 (?) 10 000
Położenie na mapie Tunezji
Mapa konturowa Tunezji, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
35°37′28″N 11°02′52″E/35,624444 11,047778

Bitwa pod Tapsus – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 46 p.n.e. między wojskami Cezara i zwolenników Pompejusza.

W maju 46 p.n.e. siły Cezara w Afryce zostały wzmocnione kolejną grupą wojsk posiłkowych, z którymi wódz Rzymian podążył w rejon miejscowości Tapsus[1]. W ślad za Cezarem podążyły główne siły pompejańczyków pod wodzą Scypiona Metellusa Nazyki. Cezarianie przygotowali się do obrony budując umocnienia polowe w poprzek pobliskiej laguny. Wojska Scypiona wzmocnione silami króla Numidów Juby otoczyły tymczasem cezarian budując fortyfikacje wokół jego stanowisk[1].

Dnia 6 kwietnia wojska pompejańczyków ustawiły się do bitwy, rozstawiając słonie bojowe, łuczników i procarzy na obu skrzydłach[1]. Naprzeciwko tej armii Cezar ustawił potrójny szyk bojowy. Atak rozpoczęły wojska prawego skrzydła cezarian, które wbrew rozkazom uderzyły na wroga, spychając go w kierunku fortyfikacji. Przerażone słonie uciekając, tratowały szeregi wojsk pompejańczyków. Równocześnie Cezar poprowadził osobiście resztę wojska z centrum, ścigając wycofujące się oddziały Scypiona.

Po drodze wojska Cezara zdobyły obóz Juby, a kapitulujących przed nim pompejańczyków bez pardonu zabijano. W wyniku rzezi śmierć poniosło 10 000 pompejańczyków, straty Cezara miały wynieść zaledwie 50 ludzi[2]. Resztki wojsk Scypiona zbiegły do Hiszpanii pod rozkazy Gnejusza i Sekstusa Pompejuszów, a on sam doścignięty podczas pościgu przez wojska Cezara, straciwszy nadzieje na zwycięstwo popełnił samobójstwo[3]. Podobny los zgotowali sobie Juba I i goszczący go Marek Petrejusz[3]. Wzięty do niewoli przez cezarian Faustus Korneliusz Sulla, syn byłego dyktatora Republiki Rzymskiej, został z rozkazu Cezara zamordowany[4].

Po uporządkowaniu spraw w Afryce, w lipcu 46 p.n.e. Cezar powrócił do Rzymu.

Przypisy

  1. 1 2 3 Gazda 2008 ↓, s. 131.
  2. ↑ Gazda 2008 ↓, s. 132.
  3. 1 2 Gazda 2008 ↓, s. 133.
  4. ↑ Łukasz Schreiber, Sulla 138-78 p.n.e., s. 355.

Bibliografia

  • Daniel Gazda: Wojny domowe w Imperium Rzymskim. Warszawa: Bellona, 2008. ISBN 978-83-11-11325-1.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.