Akcja Jenkins

Amerykański żołnierz podczas bitwy w Nadżafie

Głównym celem akcji Jenkins było zdobycie mostu Al Kifl nad Eufratem. Akcją kierował pułkownik Grimsley dowódca 1 Brigade Combat Team. Armia Grimsleya dysponowała pojazdami opancerzonymi, jednostkami rozpoznawczymi oraz śmigłowcami. O godz. 2:00 25 marca rozpoczął się ostrzał mostu i znajdujących się na nim irackich sił paramilitarnych. Ciężkie boje trwały całą noc przy nieznacznej przewadze USA. Dlatego nad ranem płk. Grimsley wezwał dodatkowe wzmocnienia lotnicze. O godz. 8:00 siły z Bravo Company rozpoczęły bombardowanie drogi prowadzącej z Nadżafu na Al Kifl. Naloty miały na celu usunąć blokadę stworzoną przez Irakijczyków.

O 11:00 początek miało natarcie na most. W wyniku nalotów armia iracka stopniowo wycofywała się z mostu. Wtedy na Al Kifl wjechały trzy amerykańskie czołgi. W odpowiedzi Irakijczycy detonowali miny znajdujące się na moście, jednak nie przyniosło to oczekiwanego przez irackich saperów skutku, czyli uszkodzeń w szeregach armii pancernej USA, a za to konstrukcja mostu została lekko uszkodzona. Amerykanów kontrolujących most atakowano z granatników i ciężkiej broni, ale bezskutecznie. Do końca dnia nie udało się usunąć Amerykanów z mostu. Nieskuteczne ataki wznowiono 26 marca. W wyniku sukcesu akcji Jenkins północna część Nadżafu została odizolowana od wojsk Saddama Husajna^[2][6].

Akcja Floyd

O godz. 6:00 25 marca 3. batalion 7 Pułku Kawalerii zaatakował południowy most na rzece Eufrat. Walki toczyły się przy silnej burzy piaskowej, która ograniczała widoczność do 25 metrów. Powodowało to niedostateczną celność lotnictwa USA. Po niespełna pięciu godzinach walk o 10:43 Irakijczycy wycofali się z mostu na którym pełną kontrolę objęli Amerykanie. Po tym wydarzeniu 7 Pułk Kawalerii podzielił się na grupy A, B oraz C. Pierwsze dwa oddziały wyruszyły w stronę Nadżafu, natomiast grupa C pozostała na moście, by go kontrolować.

Gdy na moście liczba żołnierzy się zmniejszyła, amia iracka wznowiła ataki na zabezpieczającą most grupę C. Mimo burzy piaskowej do akcji włączył się bombowiec Rockwell B-1 Lancer, który zniszczył dwa irackie czołgi T-72^[2] wykorzystując bomby naprowadzane przy pomocy GPS.

W tym czasie żołnierze B walczyli z wojskiem irackim w Nadżafie. W wyniku walk spłonęły dwa amerykańskie czołgi M1 Abrams. Załoga pojazdów gąsienicowych uratowała się. Wstępne raporty wskazywały, że czołgi zostały trafione pociskami przeciwczołgowymi 9M133 Kornet rosyjskiej produkcji. Nie było dostatecznych dowodów, że armia iracka dysponowała takimi pociskami, dlatego uważa się, że czołgi zostały ostrzelane z granatników RPG^[7] lub też w wyniku przypadkowego ostrzału własnych oddziałów w warunkach bardzo ograniczonej widzialności.

Oddział B do zapadnięcia zmroku położył kres irackim atakom.

Okolice Nadżafu

W nocy 26 marca połączyły się 69 Dywizja Pancerna z 7 Pułkiem Kawalerii. Dzień później 7 Pułk Kawalerii wycofał się po niemal 120 godzinach ciągłej walki^[2]. W Nadżafie powtórzyła się sytuacja z Nasiriji, tzn. po osłabieniu armii irackiej do walk przystąpili Fedaini. Milicja rekrutowała cywilów do walk z Amerykanami, pod groźbą zabicia całych rodzin. Do bojówek wciągnięto 1200 mężczyzn. W walkach brali udział także bojownicy Partii Baas^[8].

29 marca czterech amerykańskich żołnierzy z 3 Dywizji Piechoty zginęło w zamachu samobójczym^[9]. Tego samego dnia 101 Dywizja Powietrznodesantowa zaatakowała rozmieszczoną w Agricultural College armię iracką, znajdującą się w południowych partiach miasta. Z kolei piechota atakowała w Irakijczyków za pomocą artylerii oraz haubicy. Mimo czterogodzinnych walk konstrukcja budowli nie została uszkodzona^[2].

1 kwietnia 1 Dywizja Lotnictwa zbombardowała piechotę iracką zmierzającą z Nadżafu w kierunku miasta Al-Hilla. Gdy Irakijczycy zaczęli uciekać, do akcji włączył się śmigłowiec Bell OH-58 Kiowa. Tego samego dnia 70 Dywizja Pancerna rozpoczęła tzw. Bieg Burzy, czyli przejazd czołgów amerykańskich przez całe miasto. Czołgi M1 Abrams napotkały jeszcze mały opór w niektórych częściach miasta, jednak akcja zakończyła się amerykańskim sukcesem. Dzień później 101 Dywizja Powietrznodesantowa dokonywała naloty na te części miasta, gdzie znajdowali się Fedaini. Do 4 kwietnia całe miasto było w rękach amerykańskich^[2][10].