Biała Rada – grono postaci ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Informacje o nim znajdują się we Władcy Pierścieni i Niedokończonych opowieściach. Wzmianki występują także w Hobbicie. Została utworzona przez władców elfów w celu zwalczania Saurona. Mianem tym narrator nazywa dwa grona, których składy częściowo się pokrywały. Najczęściej opisywana jest druga Biała Rada.

Pierwsza Biała Rada

Wzmianka o niej pojawia się w Niedokończonych opowieściach. W tekście O Galadrieli i Celebornie występuje jako „rada”, z poprawką na „pierwsza Biała Rada”[1].

Jej spotkanie odbyło się w 1701 roku Drugiej Ery w Rivendell. Z pewnością byli na nim obecni Gil-Galad, Galadriela i Elrond, być może także w składzie tej rady był Celeborn, obecny w tym czasie w siedzibie Elronda. Postanowiono, że Rivendell stanie się główną warownią elfów na wschodzie, wtedy też Gil-Galad przekazał Vilyę Elrondowi i mianował go swoim namiestnikiem w Eriadorze[2].

Druga Biała Rada

Chociaż według chronologii mitologii Śródziemia była druga, została opracowana przez Tolkiena jako pierwsze grono o tej nazwie. Christopher Tolkien przypuszcza w Niedokończonych opowieściach, że jej członkowie mogli chcieć nawiązać do pierwszej Białej Rady[1]. W jej skład wchodzili Istari: Saruman, Gandalf i Radagast, władcy elfów: Galadriela, Círdan, Elrond, Thranduil, oraz „najdostojniejsi Eldarowie”, m.in. Glorfindel i Erestor. Spotkania rady zwoływane były od 2463 do 2953 roku Trzeciej Ery[3].

Pierwsze spotkanie odbyło się na prośbę Galadrieli, trzy lata po tym, jak Sauron wrócił do Dol Guldur[4]. Przewodniczącym Rady został Saruman, ze względu na najlepszą znajomość działań Saurona. Galadriela wolała na tym stanowisku Gandalfa[5]. W tym samym czasie Déagol odnalazł Jedyny Pierścień[4]. Po trzystu latach Gandalf zainteresował się hobbitami, pomógł im przetrwać zimę 2758–2759, a w 2759 Saruman osiadł w Isengardzie[6], strategicznej twierdzy chroniącej Eriador i zachodnią granicę Gondoru od napaści ze wschodu[7].

W 2850, pięć lat po odebraniu Thráinowi ostatniego z pierścieni krasnoludzkich, Gandalf przybył do Dol Guldur i dowiedział się, że to Sauron zbiera tam siły, szuka pierścieni i dziedzica Isildura. W następnym roku odbyło się kolejne zebranie Białej Rady, na którym Gandalf przekonywał do ataku na Dol Guldur. Saruman jednak nie dopuścił do tego licząc, że Pierścień sam zechce być znaleziony i ujawni się. W tym też czasie zaczął na własną rękę szukać Pierścienia[8].

W 2939 Saruman zauważył, że Sauron wie, co stało się z Pierścieniem w pierwszych latach Trzeciej Ery i że jego słudzy przeszukują okolice Pól Gladden. Saruman zachował tę informację dla siebie. Dwa lata później Gandalf spotkał Thorina w Shire, nastąpiły wydarzenia opisane w Hobbicie: Bilbo Baggins odnalazł Jedyny Pierścień, rozegrała się Bitwa Pięciu Armii, pokonano Smauga i armię orków z Gór Mglistych pod wodzą Bolga. W międzyczasie Gandalf zaczął poważnie obawiać się napaści z Dol Guldur na Lothlórien[9], ponowił propozycję zaatakowania Saurona, na co Saruman przystał, ponieważ zrezygnował z pozostawiania Sauronowi możliwości szukania Pierścienia. W wyniku ataku Sauron został zmuszony do opuszczenia tej twierdzy (i wycofał się do Mordoru)[10].

W 2951 Sauron zaczął działać otwarcie, rozpoczął odbudowę Barad-dûru, a Nazgûle otrzymały rozkaz odbicia Dol Guldur. W następnym roku odbyło się ostatnie spotkanie Białej Rady, na którym Saruman przekonywał, że Pierścień popłynął do Morza. Po spotkaniu zaczął umacniać Isengard i wysyłać szpiegów do Shire i Bree[11], w czym pomagał mu Radagast, przekonany o dobrej woli Sarumana[12]. Około 50 lat później Saruman zdradził Białą Radę, kiedy za pomocą palantíru przedstawił Sauronowi informację, że miejscem otoczonym szczególną ochroną jest Shire. Odtąd współpracował z Sauronem[13]. W marcu 3019, w czasie wojny o Pierścień, został za tę zdradę wykluczony z Białej Rady przez Gandalfa[14].

Obrady Białej Rady pojawiły się w ekranizacji Hobbita.

Przypisy

  1. 1 2 J.R.R. Tolkien: Niedokończone opowieści, s. 349.
  2. ↑ J.R.R. Tolkien: Niedokończone opowieści, s. 210–211.
  3. ↑ J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni: Powrót króla, s. 476–480.
  4. 1 2 J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni: Powrót króla, s. 476.
  5. ↑ J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia, s. 468.
  6. ↑ J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni: Powrót króla, s. 477.
  7. ↑ J.R.R. Tolkien: Niedokończone opowieści, s. 302.
  8. ↑ J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni: Powrót króla, s. 478.
  9. ↑ J.R.R. Tolkien: Niedokończone opowieści, s. 270.
  10. ↑ J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni: Powrót króla, s. 479.
  11. ↑ J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni: Powrót króla, s. 480.
  12. ↑ J.R.R. Tolkien: Silmarillion, s. 357.
  13. ↑ J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni: Powrót króla, s. 481.
  14. ↑ J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni: Powrót króla, s. 487.

Bibliografia

  • J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia. Maria Skibniewska (tłum.). Warszawa: Muza SA, 2002. ISBN 83-7319-172-0.
  • J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni: Powrót Króla. Maria Skibniewska (tłum.). Warszawa: Muza SA, 2002. ISBN 83-7319-172-0.
  • J.R.R. Tolkien: Silmarillion. Maria Skibniewska (tłum.). Warszawa: Amber, 2002. ISBN 83-7245-882-0.
  • J.R.R. Tolkien: Niedokończone opowieści. Radosław Kot (tłum.). Amber, 2002. ISBN 83-7245-943-6.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.