Mniszki Benedyktynki od Nieustającej Adoracji Najświętszego Sakramentu (Benedyktynki Sakramentki, Sakramentki) (łac. Moniales Ordinis S. Benedicti Adorationis Perpetuae Sanctissimi Sacramenti) – żeńskie katolickie klauzurowe zgromadzenie zakonne założone w 1653 przez Mechtyldę od Najświętszego Sakramentu (Katarzynę de Bar) w Paryżu^[2].

Historia zgromadzenia

Zgromadzenie powstało we Francji^[2]. Jego założycielka Katarzyna de Bar była przełożoną klasztoru anuncjatek, w którym to zakonie nosiła imię Katarzyna od św. Jana Ewangelisty^[3]. Z powodu wojen zakonnice musiały opuścić swój klasztor, a trwająca około dwa i pół roku tułaczka oraz choroby doprowadziły do tego, że Katarzyna de Bar została tylko z 5 zakonnicami^[3]. Ostatecznie w maju 1638 roku siostry znalazły schronienie u benedyktynek w Rambervillers^[3]. Po pewnym czasie przełożona benedyktynek zaproponowała, by siostry przyłączyły się do ich zgromadzenia, co też uczyniły^[2]. U benedyktynek Katarzyna de Bar przyjęła imię Mechtylda. Od dawna żywiła ona szczególną cześć dla Eucharystii^[2]. W 1653 roku z pomocą królowej Anny Austriaczki w Paryżu powstał pierwszy klasztor nowego zgromadzenia^[2]. Po zatwierdzeniu konstytucji siostry zaczęły składać dodatkowy ślub podtrzymywania kultu i nieustającej adoracji Najświętszego Sakramentu^[2].

Do Polski mniszki zostały sprowadzone przez królową Marię Kazimierę jako realizacja ślubu związanego z odsieczą wiedeńską w 1683 roku^[3]. Zakonnice wyruszyły z Francji 22 sierpnia 1687 roku, do Warszawy przybyły po dwóch miesiącach podróży^[3]. Ponieważ klasztor dla nich nie został jeszcze wybudowany, zamieszkały tymczasowo na Zamku Królewskim, gdzie nieustającą adorację rozpoczęły 1 stycznia 1688 roku^[3]. Do nowego klasztoru przeniosły się 27 czerwca 1688 roku^[3]. Klasztor warszawski jest jedyną fundacją z czasów założycielki, która istnieje nieprzerwanie na tym samym miejscu^[3].

Charyzmat

Mniszki żyją według reguły św. Benedykta^[2]. Zakon ma charakter kontemplacyjny, a centrum życia stanowi kult Eucharystii^[2]. W zależności od klasztoru siostry wypiekają hostie, produkują różance, świece, piszą ikony, przygotowują produkty spożywcze^[2].

Siostry żyją w ścisłej klauzurze, tym niemniej mogą przyjąć do swojego grona kilka osób pragnących życia zakonnego z adoracją Najświętszego Sakramentu bez obowiązku zachowania ścisłej klauzury^[2].

Strój zakonny

Strój zakonny w Polsce, Włoszech i części klasztorów we Francji składa się z czarnego habitu przepasanego skórzanym paskiem, czarnego szkaplerza, białego czepka okalającego twarz oraz czarnego welonu^[2]. Na piersi znajduje się (z wyjątkiem klasztorów w Niemczech) symbol Najświętszego Sakramentu, który może wyglądać różnie w zależności od klasztoru^[2]. W innych państwach strój zakonny może wyglądać odmiennie^[2].

Zgromadzenie w Polsce i na świecie

Każdy klasztor benedyktynek sakramentek jest autonomiczny^[2]. Klasztory Zgromadzenia znajdują się we: Francji, Holandii, Luksemburgu, Meksyku, Polsce, Niemczech, Ugandzie, Włoszech oraz na Haiti^[2]. W Polsce klasztory benedyktynek sakramentek zlokalizowane są w: Siedlcach, Warszawie i Wrocławiu.

Przypisy