Behawioryzm logiczny (filozoficzny behawioryzm, analityczny behawioryzm) – stanowisko filozoficzne z zakresu filozofii umysłu, zgodnie z którym zjawiska umysłowe mogą zostać opisane w kategoriach behawioralnych[1].
W przeciwieństwie do stanowiącego w istocie kierunek psychologii behawioryzmu metodologicznego[2] behawioryzm logiczny stanowi pogląd filozoficzny. Jednocześnie posuwa się on dalej w krytyce dualizmu[3], a więc poglądu postulującego istnienie substancji duchowej[4] lub własności duchowych[5]. O ile behawioryzm metodologiczny uznaje za nienaukowe zajmowanie się takim rzeczami, nie zajmując określonego stanowiska w kwestii istnienia wymienionych bytów duchowych[6], o tyle behawioryzm logiczny uznaje dualizm za pogląd błędny, bazujący na błędach logicznych[3].
Behawioryzm logiczny uznaje bowiem, że jakiekolwiek zdanie mówiące o czyimś stanie umysłu, na przykład o odczuwaniu przezeń bólu czy wyznawaniu jakiegoś poglądu, jest równoważne zbiorowi hipotetycznych twierdzeń dotyczących jego zachowania. Jeśli więc ktoś uznaje, że będzie padać, oznacza to zbiór twierdzeń o nieokreślonej bliżej liczności. A więc osoba ta zamknie okna, jeśli są otwarte, schowa przedmioty, jeśli zostawiła je na dworze, i tak dalej. Tak więc stan umysłu oznacza w istocie dyspozycję czy skłonność do takich a takich zachowań[7].
Przypisy
- ↑ Graham 2015 ↓.
- ↑ Searle 2010 ↓, s. 56-57.
- 1 2 Searle 2010 ↓, s. 58.
- ↑ Searle 2010 ↓, s. 50-51.
- ↑ Searle 2010 ↓, s. 52.
- ↑ Searle 2010 ↓, s. 57-58.
- ↑ Searle 2010 ↓, s. 58-59.
Bibliografia
- George Graham, Behaviorism, Edward N. Zalta (red.), [w:] Stanford Encyclopedia of Philosophy, Winter 2017 Edition, Metaphysics Research Lab, Stanford University, 11 marca 2015, ISSN 1095-5054 [dostęp 2018-01-30] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-21] (ang.).
- John R. Searle: Umysł. Krótkie Wprowadzenie. Poznań: Rebis, 2010. ISBN 978-83-7301-702-3.