Beata Artemska
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 maja 1918
Nisko

Data i miejsce śmierci

18 stycznia 1985
Warszawa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 40-lecia Polski Ludowej Order Uśmiechu
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”

Beata Artemska (ur. 30 maja 1918 w Nisku, zm. 18 stycznia 1985 w Warszawie) – polska tancerka, śpiewaczka, aktorka teatralna i kabaretowa, także reżyserka i scenarzystka.

Życiorys

Córka Bohdana Kelles-Krauze i Janiny z Bocheńskich (1896–1988), prof. śpiewu. Ukończyła gimnazjum humanistyczne oraz szkołę muzyczną w Lublinie w klasie fortepianu Janiny Łosakiewiczowej. W 1937 rozpoczęła studia w Wyższej Szkole Dziennikarstwa w Warszawie i współpracę z Wieczorem Warszawskim. W 1938 była współzałożycielką kabaretu dziennikarzy „Chór Piór”. Uczyła się śpiewu u Barbary Kostrzewskiej, potem Heleny Trocewskiej, tańca u Tacjanny Wysockiej.

Po wybuchu wojny, w latach 1939–1940 pracowała jako pielęgniarka w lubelskim szpitalu, później, w latach 1942–1943 występowała w warszawskich jawnych teatrach Rozmaitości „Jar” i Bohema. Po powstaniu warszawskim wywieziona na Węgry.

Wróciła w 1945 do Krakowa. Występowała w rewii kina „Wolność”, w lokalach „Cyganeria” i „Casanovą”, oraz krakowskim Teatrze Powszechnym im. Żołnierza Polskiego. W sezonie 1945/46 gościnnie grała w Teatrze Gong w Łodzi i Teatrze Dramatycznym Marynarki Wojennej w Gdyni. W 1947 zdała eksternistyczny egzamin aktorski. Od stycznia 1947 do końca sezonu 1947/48 była w zespole Teatru Komedii Muzycznej w Krakowie. Śpiewała gościnnie w Teatrze Komedii Muzycznej „Lutnia” w Łodzi, a także w Operetce Lubelskiej. W 1950 zdała eksternistyczny egzamin muzyczny. Od 1952 związana była ze scenami warszawskimi, początkowo Teatrem Nowym, od 1954 z Operetką Warszawską (do 1964 i 1967–1977). W Operetce Dolnośląskiej w latach 1963–1964 była dyrektorem, a do 1966 kierownikiem artystycznym[1]. Gościnnie występowała na scenach muzycznych ZSRR, Rumunii, Czechosłowacji, Bułgarii, Francji, Anglii, Kanady i USA. W 1977 przeszła na emeryturę. Występowała jeszcze gościnnie, a także reżyserowała wiele spektakli. Była autorką wielu adaptacji scenicznych i scenariuszy programów telewizyjnych. W 1984 otrzymała „Złotą Maskę” – nagrodę Dziennika Wieczornego w Bydgoszczy – za reżyserię operetki Orfeusz w piekle. Ostatnie miesiące życia spędziła w Domu Aktora w Skolimowie.

Zmarła w Warszawie, pochowana w rodzinnym grobowcu Kelles-Krauze na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 236-2-24)[2][3]

Spektakle teatralne

Operetka Warszawska

Role
Reżyseria
  • 1956 – Cnotliwa Zuzanna
  • 1960 – Dobranoc Bettino
  • 1962 – Panna wodna
  • 1962 – Czarujący Giulio

Operetka, Lublin

Role
  • 1963 – Fajerwerk jako Iduna (reż. B. Artemska)
Reżyseria
  • 1961 – Nie ma czasu na miłość
  • 1962 – Panna wodna
  • 1964 – Czarujący Giulio
  • 1973 – Carewicz
  • 1973 – Genialny kamerdyner
  • 1975 – Sztygar
  • 1976 – Ruletka serc

Operetka Dolnośląska, Wrocław

Role
  • 1965 – Diabelska robota jako Pepita (reż. B. Artemska, Bogusław Danielewski)
Reżyseria
  • 1964 – Dziękuję ci, Ewo
  • 1964 – Oddajemy do lamusa
  • 1964 – Zajmujemy Śląsk
  • 1965 – Diabelska robota (z B. Danielewskim)
  • 1965 – Panna wodna
  • 1965 – Czarujący Giulio
  • 1975 – W imieniu brawa

Operetka Poznańska

Reżyseria

Teatr Muzyczny, Poznań

Role
  • 1975 – Ruletka serc jako Juliette Lechair (reż. B. Artemska)
Reżyseria
  • 1975 – Ruletka serc
  • 1978 – Wiedeńska krew
  • 1980 – Gondolierzy
  • 1981 – Panna wodna

Teatr Muzyczny, Lublin

Role
  • 1978 – Diva jako Olga Romanowska – gościnnie (reż. Ryszard Zarewicz)
Reżyseria
  • 1977 – Róża wiatrów
  • 1979 – Charpillon
  • 1980 – Księżniczka czardasza
  • 1983 – Targ na dziewczęta

Inne teatry

„Jar” – Teatr Rozmaitości, Warszawa

Teatr Bohema, Warszawa

  • 1944 – Dziewczyna i kokosy jako Rozalinda (reż. Kazimierz Pawłowski)

Teatr Gong – Teatr dla Wszystkich, Łódź

  • 1946 – Dobry żart a la carte... (reż. Tadeusz Chrzanowski)
  • 1946 – Dymsza, Humor i S-ka (reż. Tadeusz Chrzanowski)
  • 1946 – Gdy kwitnie lipa... (reż. Tadeusz Chrzanowski; program składany)

Teatr Muzyczny, Lublin

  • 1949 – Piękna Helena jako Helena (reż. Kazimierz Dembowski)
  • 1950 – Niespokojne szczęście jako Natasza (reż. K. Dembowski)

Teatr Satyryków Warszawa

  • 1951 – Biuro docinków (reż. Kazimierz Pawłowski)

Teatr Nowy (Teatr Komedii Muzycznej), Warszawa

Teatr Powszechny, Łódź

  • 1963 – Jaśnie pan Nikt – reżyseria

Operetka, Szczecin

  • 1965 – Panna wodna – reżyseria

Miejski Teatr Muzyczny-Opera i Operetka, Kraków

Teatr w Presowie

Teatr Muzyczny, Łódź

Reżyseria
  • 1977 – Carewicz
  • 1977 – Sztygar

Teatr Muzyczny, Szczecin

  • 1981 – Carewicz – reżyseria

Opera, Bydgoszcz

  • 1983 – Orfeusz w piekle – reżyseria, ruch sceniczny

Filmografia

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 46.
  2. ↑ Cmentarz Stare Powązki: KELLES-KRAUZE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2023-10-02].
  3. ↑ Grobowiec rodziny Kelles-Krauze.
  4. ↑ M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki” – wskazana jako Beata Artemska-Wiśniewska.
  5. ↑ Uznanie dla twórców kultury [w:] Trybuna Robotnicza, nr 170, 19 lipca 1984, s. 1-2.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.