Barnaba

Wasilij Nakropin
Arcybiskup tobolski i syberyjski
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data urodzenia	21 grudnia 1861
Data i miejsce śmierci	13 kwietnia 1924 Moskwa
Arcybiskup tobolski i syberyjski
Okres sprawowania	1916–1917
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia tobolska
Śluby zakonne	1897
Prezbiterat	1898
Chirotonia biskupia	28 sierpnia 1911

Barnaba, imię świeckie Wasilij Aleksandrowicz Nakropin (ur. 9 grudnia^?/21 grudnia 1861 w Pietrozawodsku, zm. 13 kwietnia 1924 w Moskwie) – rosyjski biskup prawosławny i działacz nacjonalistycznych organizacji politycznych.

Życiorys

Urodził się 21 grudnia 1861 w Pietrozawodsk, guberni ołonieckiej^[1], w rodzinie chłopskiej^[2]. Nie miał niemal żadnego wykształcenia, w młodości pracował jako ogrodnik^[3]. W 1897 złożył wieczyste śluby mnisze w monasterze Klimienieckim (eparchia ołoniecka), zaś rok później został wyświęcony na hieromnicha. Dzięki zdolnościom, jakimi się wykazywał^[3] w 1904 uzyskał godność igumena, zaś w 1905 – archimandryty. Został równocześnie przeniesiony do Monasteru Paleostrowskiego jako jego przełożony^[2]. Działał w prawicowej organizacji Rosyjskie Zebranie^[2].

Na prośbę metropolity moskiewskiego i kołomieńskiego Włodzimierza został przeniesiony do Nowogołutwińskiego Monasteru Trójcy Świętej w Kołomnie w charakterze przełożonego. W ciągu dwóch lat pracy duszpasterskiej w tymże klasztorze zyskał niezwykłą popularność zarówno w Kołomnie, jak i w Moskwie. W 1910 mianowany przełożonym innej kołomieńskiej wspólnoty mniszej, Starogołutwińskiego Monasteru Objawienia Pańskiego^[2].

Dzięki protekcji Grigorija Rasputina uzyskał w 1911 nominację na biskupa kargopolskiego, wikariusza eparchii ołonieckiej, przeciwko czemu, według relacji Michaiła Rodzianki, duchowni członkowie Świątobliwego Synodu Rządzącego na czele z metropolitą petersburskim Antonim zdecydowanie protestowali^[3]. Jego chirotonia biskupia odbyła się 28 sierpnia 1911. W 1913 powierzono mu zarząd eparchii tobolskiej i syberyjskiej^[2].

W 1915 biskup Barnaba przeprowadził w Tobolsku kanonizację metropolity tobolskiego Jana (Maksymowicza), czego dokonał bez jednoznacznej zgody Synodu. Wezwany do wytłumaczenia swojego zachowania, zachowywał się butnie w stosunku do zasiadających w Synodzie duchownych i jego oberprokuratora Aleksandra Samarina. W związku z tym kanonizacja została uznana za nieważną, a Barnabę usunięto z katedry. Decyzji tej nie potwierdził jednak car Mikołaj II, który nie tylko nakazał ponowne rozpatrzenie sprawy, ale i zdymisjonował Samarina ze stanowiska, zaś zmienionemu składowi Synodu (ulegał on corocznej rotacji) nakazał „wyrozumiałość”^[3]. W rezultacie Barnaba (Nakropin) został podniesiony do godności arcybiskupiej i otrzymał Order św. Włodzimierza II stopnia^[2].

Po rewolucji lutowej został zmuszony do odejścia w stan spoczynku i zamieszkania w Wysokogórskim Monasterze Zmartwychwstania Pańskiego (eparchia niżnonowogrodzka i arzamaska) na prawach przełożonego. W 1918 został aresztowany w Moskwie, spędził kilka miesięcy w więzieniu na Tagance. W 1919 mianowany przełożonym monasteru Trójcy Świętej w Kalazinie, zaś rok później – biskupem archangielskim; nigdy nie udał się do tej eparchii. Zmarł w Moskwie w 1924^[2].

Przypisy