Główny budynek gremium

Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, także Badan Bahasa[1] (dawniej Pusat Bahasa)[2] – indonezyjska instytucja państwowa zajmująca się regulacją języka indonezyjskiego[3] oraz dokumentacją języków regionalnych Indonezji[4].

Prowadzi działania na rzecz promocji języka narodowego oraz wypracowuje politykę w kwestii reagowania na wpływy języków obcych[3].

Od 1988 r. wydaje autorytatywny słownik Kamus Besar Bahasa Indonesia (KBBI)[1], kodyfikujący normę języka indonezyjskiego[5]. Od lat 70. do lat 90. XX w. pod auspicjami instytucji prowadzono szeroko zakrojone badania nad językami Indonezji, w ramach Proyek Pengembangan Bahasa Daerah[6].

Instytucja została założona w 1947 roku, wówczas pod nazwą Instituut voor Taal en Cultuur Onderzoek[7]. W ciągu swojego istnienia gremium nosiło wiele nazw. Od 2010 roku funkcjonuje jako Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa[8].

Przypisy

  1. 1 2 Kwary 2018 ↓, s. 600.
  2. ↑ Sugeng Hariyanto: Website Translation: with special reference to English – Indonesian language pair. Sugeng Hariyanto, 2016, s. 115. ISBN 978-602-50468-1-0. [dostęp 2022-01-26]. (ang.).
  3. 1 2 Dwi Noverini Djenar, Michael Ewing, Howard Manns: Style and Intersubjectivity in Youth Interaction. Boston–Berlin: Walter de Gruyter, 2018, s. 12, seria: Contributions to the Sociology of Language 108. DOI: 10.1515/9781614516439. ISBN 978-1-61451-643-9. ISBN 978-1-61451-755-9. OCLC 1024046396. (ang.).
  4. ↑ Stefan Danerek: Kamus Bahasa Palu’e - Indonesia. Jakarta: Universitas Indonesia Publishing, 2019, s. 5. ISBN 978-979-456-839-2. OCLC 1227837994. [dostęp 2021-08-21]. (indonez.).
  5. ↑ Ilmu pengetahuan budaya dan tanggung jawabnya: analekta pemikiran guru besar FIB UI, Jakarta: Penerbit Universitas Indonesia, 2011, s. 271, ISBN 978-979-456-468-4, OCLC 780414987 [dostęp 2020-06-13] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-13] (indonez.).
  6. ↑ Zein 2020 ↓, s. 110.
  7. ↑ Zein 2020 ↓, s. xix, 97.
  8. ↑ Sejarah Badan Bahasa. Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa. [dostęp 2015-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-08)]. (indonez.).

Bibliografia

  • Deny Arnos Kwary: Indonesian lexicography in the Internet era. W: Pedro A. Fuertes-Olivera (red.): The Routledge Handbook of Lexicography. Abingdon–New York: Routledge, 2018, s. 599–607, seria: Routledge Handbooks in Linguistics. DOI: 10.4324/9781315104942. ISBN 978-1-351-59965-8. ISBN 978-1-315-10494-2. OCLC 1006512195. [dostęp 2022-01-26]. (ang.).
  • Subhan Zein: Language Policy in Superdiverse Indonesia. Abingdon–New York: Routledge, 2020, seria: Routledge Studies in Sociolinguistics. DOI: 10.4324/9780429019739. ISBN 978-0-429-67107-4, ISBN 978-0-429-01973-9. ISBN 978-0-367-02954-8. LCCN 2019031403. OCLC 1139891689. (ang.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.