Błotniarka stawowa
Lymnaea stagnalis[1]
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

mięczaki

Gromada

ślimaki

Rząd

nasadooczne

Rodzina

błotniarkowate

Rodzaj

Lymnaea

Gatunek

błotniarka stawowa

Synonimy
  • Helix stagnalis Linnaeus, 1758[2]
  • Bulimus stagnalis — Bruguière, 1789[2]
  • Limnaea stagnalis (Linnaeus, 1758)[2]
  • Limnaeus stagnalis (Linnaeus, 1758)[2]
  • Limneus stagnalis (Linnaeus, 1758)[2]
  • Limnoea stagnalis (Linnaeus, 1758)[2]
  • Lymnaeus stagnalis (Linnaeus, 1758)[2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Błotniarka stawowa (Lymnaea stagnalis) – gatunek ślimaka z rodziny błotniarkowatych (Lymnaeidae). W Polsce jest gatunkiem niezagrożonym.

Rozmieszczenie

Europa, głównie południowa i środkowa, Azja Mniejsza, południowa Azja do Indii oraz niektóre tereny Ameryki Południowej[4], Ameryki Północnej (Kanada, USA) i Afryki Północnej (Maroko)[3]. Introdukowane populacje w Australii i Nowej Zelandii[3]. Jest to gatunek kosmopolityczny.

Cechy

Ciało składa się z głowy, worka trzewiowego oraz nogi (główny narząd ruchu). U tego mięczaka (podobnie jak u innych) brak jest symetrii ciała.

Głowa

Głowa jest wyraźnie oddzielona w przedniej części od nogi, na górnej części głowy usytuowane są trójkątne czułki stanowiące narząd zmysłu ślimaka. U nasady czułków znajdują się parzyste oczy. Otwór gębowy w dolnej stronie, posiada tarkę (radulę) – narząd gębowy, biorący udział w pobieraniu pokarmu. Worek trzewiowy okryty jest płaszczem. Płaszcz pokryty jest muszlą odzwierciedlającą kształt worka trzewiowego. W obrębie płaszcza zlokalizowana jest jama płaszczowa zwana też jamą płucną usytuowana przed sercem. Do jamy uchodzą narządy wydalnicze, otwór odbytowy oraz narządy rozrodcze. Brzegi jamy są cewkowato wydłużone, tworząc rurkę oddechową (syfon).

Muszla

Muszla błotniarki stawowej

Muszla to jedna z charakterystycznych cech w budowie błotniarki. Długość muszli waha się między 50–70 milimetrów[5][6], szerokość muszli: 20–30 milimetrów. Muszla jest wydłużona i skręcona prawoskrętnie[5]. Kolor ciała i muszli osobników dorosłych charakteryzuje się barwami od brunatnej do czarnej. Osobniki młode mają muszle żółtą, przeźroczystą, przez którą widoczne są narządy wewnętrzne, sprawiające wrażenie jakby muszlę pokrywały nieregularne plamy[5]. Muszla zbudowana jest z trzech warstw: warstwy na zewnątrz periostrakum – złożonej z konchioliny, środkowej warstwy – strakum, zbudowanej z kryształków węglanu wapnia, wykazujących strukturę pryzm oraz warstwy wewnętrznej hipostrakum – również składającej się z węglanu wapnia ale w postaci cienkich blaszek załamujących światło tworzące warstwę perłową. Cechy muszli przy okazji mają znaczenie ochronne, a wewnętrzna warstwa jest miejscem zaczepu mięśni wciągających nogę do wewnątrz. Błotniarki nie posiadają wieczka, które u wielu ślimaków stanowi element ochronny zamykając muszlę po wciągnięciu ciała ślimaka do wewnątrz.

Noga

Kolejnym ważnym organem błotniarki jest noga. Noga jest spłaszczona, podeszwowata, mięsista – służy do pełzania (w pełni wykształcona). Posiada narządy śluzowe wydzielające śluz warunkujący sprawniejsze poruszanie się ślimaka.

Rozród

Embriony w jajach

Błotniarka jest gatunkiem hermafrodytycznym – posiada narządy rozrodcze męskie i żeńskie, najczęstszy typ zapłodnienia to zapłodnienie krzyżowe, samozapłodnienie jest rzadkie. Jest gatunkiem jajorodnym. Pełny rozwój zarodkowy zachodzi w jajach składanych w kokonach na zewnątrz.

Osobniki juwenilne po wylęgu

Błotniarka składa kokony zawierające od 36 – 200 czasem więcej jaj, każdy kokon (kapsuła) składa się z gęstego płynu otaczającego jaja i mukopeptydowej – galaretowatej otoczki stanowiącej osłonę i barierę chroniącą jaja przed niekorzystnymi warunkami zewnętrznymi oraz będącej buforem dla stabilnego rozwoju embrionów. Kokony przytwierdzane są do podłoża; najczęściej do pędów roślin wodnych, kamieni i części stałych w zbiornikach wodnych. Rozróżniane są dwa typy rozwoju: tj. rozwój zarodkowy, gdzie jaja bruzdkują całkowicie – spiralnie i rozwój ten jest zdeterminowany oraz rozwój prosty, podczas którego brak jest wolnożyjących form larwalnych.

Tryb życia

Ten gatunek ślimaka jest tzw. gatunkiem płucodysznym, tj. oddycha powietrzem atmosferycznym gromadzonym pod płaszczem. Ze względu, że oddycha powietrzem atmosferycznym, od czasu do czasu wypływa na powierzchnię wody[6]. Maksymalnie żyje ok. 3–4 lata.

Środowisko i pożywienie

Błotniarka stawowa to ślimak słodkowodny[5] stawów i jezior, bardzo licznie reprezentowany we wszelkich typach zbiorników słodkowodnych[6]. Żywi się pokarmem zarówno roślinnym, jak i mięsnym[5], szczególnie martwą materią organiczną (czasem padliną zwierząt).

Błotniarka jako bioindykator

Błotniarka stawowa jest wrażliwa na zmiany chemizmu wód, szczególnie wrażliwe kryterium stanowi rozwój embrionalny oraz okres adaptacji form juwenilnych w okresie wykluwania. Dlatego jest dobrym wskaźnikiem stanu środowiska wodnego (szczególnie pod względem skażenia)[7][8].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Lymnaea stagnalis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. 1 2 3 4 5 6 7 MolluscaBase eds., Lymnaea stagnalis (Linnaeus, 1758), [w:] MolluscaBase [online] [dostęp 2024-04-28] (ang.).
  3. 1 2 3 Lymnaea stagnalis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. ↑ Henryk Garbarczyk (red.): Świat zwierząt. Warszawa: PWRiL, 1989, s. 64–65. ISBN 83-09-00747-7.
  5. 1 2 3 4 5 Fauna i flora Polski. Błotniarka stawowa (Lymnaea stagnalis). 01-01-2010. [dostęp 2010-11-19]. (pol.).
  6. 1 2 3 Wilfried Stichmann, Erich Kretzchmann: Błotniarka stawowa w: Spotkania z przyrodą. Zwierzęta. Warszawa: Multico, 1996, s. 250–251. ISBN 83-7073-185-6.
  7. ↑ Robert Mazur: Monitoring wybranych zanieczyszczeń wód przy zastosowaniu nowych kryteriów ekotoksykologicznych (praca doktorska). Kraków: AGH, 2008.
  8. ↑ Czesław Jura: Bezkręgowce. Warszawa: PWN, 2002.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.