Błękitni Kielce – jedna z sekcji nieistniejącego już klubu Błękitni Kielce, działającego także pod nazwami Partyzant i Gwardia. Przez siedem sezonów zespół występował w pięściarskiej I lidze, zaś jego zawodnicy uczestniczyli w igrzyskach olimpijskich (jeden medal), mistrzostwach świata oraz mistrzostwach Europy (trzy medale). Ponadto bokserzy Błękitnych zdobyli 18 złotych medali w mistrzostwach Polski seniorów.

Historia

Leszek Drogosz (z prawej, w walce z mistrzem olimpijskim, Jánem Zacharą) jako zawodnik Błękitnych wywalczył m.in. brązowy medal igrzysk olimpijskich

Sekcja powstała w 1946 z inicjatywy Zygmunta Sikory^[1]. Pod koniec tego roku rozegrała mecz towarzyski z zespołem Groble Kraków, zakończony remisem 8:8. W 1947 uczestniczyła bez większych sukcesów w mistrzostwach Częstochowskiego Okręgowego Związku Bokserskiego^[2]. Dwa lata później dwaj pięściarze Gwardii – Latkowski i Baran – wywalczyli tytuły mistrzów Częstochowskiego OZB^[3]. W 1950 roku klub rywalizował w mistrzostwach klasy A, natomiast już rok później wziął udział w pierwszych mistrzostwach województwa kieleckiego – zajął w nich czwarte miejsce, ustępując m.in. SHL Kielce^[4]. W 1952 Gwardia zajęła 2. miejsce za Stalą Radom w II grupie mistrzostw województwa. W tym samym roku jej trzej pięściarze zostali indywidualnymi mistrzami Kieleckiego OZB^[5]. W 1953 sekcja przestała istnieć^[1].

Sekcja została reaktywowana w 1958 za sprawą Zygmunta Sikory^[1]. Rok później Błękitni zostali wicemistrzami okręgu, przegrywając w finale 10:8 i 13:7 z Wojskowym Klubem Sportowym Korona Kielce^[6]. Również w 1959 zawodnik kieleckiego klubu, Leszek Drogosz, wywalczył tytuł mistrza Europy w Lucernie, pokonując w finale Włocha Carmelo Bossiego^[7]. W roku następnym wywalczył brązowy medal igrzysk olimpijskich w Rzymie^[8], zaś Błękitni uzyskali awans do II ligi^[9]. W niej w kolejnym sezonie (1961) byli zespołem środka tabeli, plasując się ostatecznie na czwartym miejscu. W 1962 roku uzyskali 15 punktów w 10 spotkaniach i zajmując pierwszą lokatę, wywalczyli promocję do I ligi^[10].

W debiutanckim sezonie w I lidze (1963), Błękitni nie zdołali się utrzymać. Na własnym ringu odnieśli m.in. zwycięstwo z Gwardią Warszawa, lecz w meczach wyjazdowych ponieśli same porażki^[11]. W 1964 roku uczestniczyli w rozgrywkach II ligi, gdzie znaleźli się w finale A, zajmując w nim ostatnie miejsce. W latach 1965–1966 klub dwukrotnie uplasował się na drugiej lokacie w II lidze^[12]. W sezonie 1967 Błękitni okazali się zdecydowanie najlepszym zespołem i z dorobkiem 27 punktów zajęli pierwsze miejsce, równoznaczne z awansem do I ligi. Ponadto w 1967 roku pięściarz kieleckiego klubu, Witold Stachurski, został wicemistrzem Europy (kontuzja spowodowała, że nie mógł wziąć udziału w walce finałowej z reprezentantem ZSRR Wiktorem Agiejewem^[13])^[14].

Pomimo wzmocnień pierwszą część sezonu 1968/1969 Błękitni zakończyli na przedostatnim miejscu (odnieśli trzy zwycięstwa w 11 spotkaniach). W drugiej części zaprezentowali się zdecydowanie lepiej – wygrali m.in. z mistrzem Polski Legią Warszawa na własnym ringu i ostatecznie zakończyli rozgrywki na siódmej pozycji^[15]. Rok później (1970) klub znalazł się w słabszej grupie B, w której okazał się najlepszy i zajął pierwsze miejsce. W sezonie 1971 pięściarze Błękitnych nie ustępowali czołowym zespołom ligi. Uplasowali się na czwartej pozycji, tracąc dwa punkty do zwycięzcy Legii. Tylko przez gorszy bilans małych punktów nie wywalczyli wicemistrzostwa kraju^[16].

Sławomir Zapart (z lewej) zdominował w latach 80. XX wieku wagę kogucią w mistrzostwach Polski

W 1973 Błękitni spadli z I ligi^[17], zaś zawodnik kieleckiego klubu, Witold Stachurski, wywalczył brązowy medal mistrzostw Europy rozegranych w Belgradzie^[18]. W latach 1974–1980 zespół występował w rozgrywkach II ligi. Blisko awansu był w 1977, kiedy zwyciężył w jednej z grup II ligi. Następnie wystartował w turnieju finałowym w Chojnicach, gdzie w połowie meczu z Czarnymi Słupsk, w wyniku niesprawiedliwych decyzji sędziów, zaprzestał walki, natomiast do drugiego pojedynku nie przystąpił^[19]. W 1980 roku Błękitni ponownie okazali się najlepszym zespołem II ligi i po raz trzeci uzyskali awans do bokserskiej ekstraklasy. W kieleckim klubie czołową rolę zaczęli odgrywać Sławomir Zapart oraz Stanisław Łakomiec. Ten pierwszy zdominował wagę kogucią w mistrzostwach Polski w latach 80. XX wieku, zaś drugi należał w tym czasie do najlepszych polskich zawodników w kraju w wadze średniej i półciężkiej^[20].

W sezonie 1981/1982 Błękitni odnieśli kilka zwycięstwa w I lidze, lecz nie wystarczyło to na pozostanie w gronie najlepszych klubów w kraju^[21]. W 1983 roku w rozgrywkach drugiej ligi kielecki klub spisywał się dobrze i zajął drugą lokatę w jednej z grup^[22]. Trzy lata później z dużymi problemami utrzymał się na zapleczu pięściarskiej ekstraklasy. W 1988 roku w Kielcach odbyły się mistrzostwa Polski. Najlepszą walką turnieju został wybrany pojedynek zawodnika Błękitnych, Sławomira Zaparta, ze Sławomirem Żeromińskim (Broń Radom), zakończony zwycięstwem kielczanina^[23]. W następnych latach pięściarze klubu odnosili sukcesy głównie w kategoriach młodzieżowych. W 1992 drugoligowy zespół Błękitnych został wycofany z rozgrywek i – mimo późniejszych prób – nie został już reaktywowany^[24]. W 1998 roku cztery kluby – KSZO Ostrowiec Św., Błękitni Kielce, Star Starachowice i Broń Radom – podpisały porozumienie, zgodnie z którym najlepsi juniorzy po ukończeniu 18 lat trafiali do KSZO^[25]. 31 marca 2000 Błękitni zostali zlikwidowani^[26].

Pięściarze

Przypisy

Bibliografia

• Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: 70 lat pięściarstwa na Kielecczyźnie. Kielce: Okręgowy Związek Bokserski w Kielcach, 1999.brak strony w książce