Audiometr z 1975 roku.

Audiometr (łac. audio → słyszę, gr. metréō → mierzę[1]) – urządzenie akustyczne służące do diagnostyki zaburzeń organicznych narządu słuchu.

Podstawowym elementem audiometru jest generator akustyczny. Odbieranie tonów przez badanego odbywa się w drodze przewodnictwa kostnego lub powietrznego. Regulator natężenia dźwięku wyskalowany jest w decybelach HL. W czasie badania pacjent sygnalizuje odczuwanie dźwięków o odpowiednim zakresie.

Obecnie w badaniach przesiewowych słuchu stosuje się trzy nieinwazyjne metody:

  • Rejestracji otoemisji akustycznej (TEOAE lub DPOAE) – bada prawidłowość funkcjonowania zewnętrznych komórek rzęsatych.
  • Pomiaru słuchowych potencjałów wywołanych pnia mózgu (ABR- Auditory Brainstem Response) – bada czy sygnał akustyczny został przesłany do mózgu. Opiera się na pomiarze zmian aktywności mózgu będącej reakcją na przesłany do niego sygnał akustyczny.
  • Audiometrii tonalnej

Aby zwiększyć dokładność pomiarów, i zmniejszyć liczbę fałszywych wskazań łączy się metody OAE oraz ABR, lub stosuje się wszystkie trzy metody.

Polskim wkładem w diagnostykę słuchu jest seria audiometrów Kuba Mikro, powstała przy współpracy Instytutu Systemów Sterowania oraz Instytutu Fizjologii i Patologii Słuchu

Przypisy

  1. ↑ Encyklopedia odkryć i wynalazków s. 22

Bibliografia

  • Państwowe Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”: Encyklopedia odkryć i wynalazków: chemia, fizyka, medycyna, rolnictwo, technika. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1979, s. 22-23. ISBN 83-214-0021-3.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.