Zamach na parlament w Armenii – zamach terrorystyczny przeprowadzony w armeńskim parlamencie 27 października 1999 roku w stolicy Armenii – Erywaniu. W wyniku ataku dokonanego przez pięciu mężczyzn śmierć poniosło ośmiu urzędników państwowych^[1][2]. Zabity został między innymi premier Wazgen Sarkisjan oraz przewodniczący parlamentu – Karen Demirczian. Strzelanina przyczyniła się do licznych zmian politycznych w kraju oraz stała się obiektem wielu teorii spiskowych^[3][4].

Karen Demirczian (po lewej) oraz Wazgen Sarkisjan (po prawej) w maju 1999 roku.

Zamach został przeprowadzony przez członków Armeńskiej Federacji Rewolucyjnej. Brał w nim udział Nairi Hunanjan, jeden z liderów ruchu^[3][5].

Szczegóły ataku

Kartka pocztowa z 2000 roku przedstawiająca ofiary zamachu.

Około 17:15 do budynku parlamentu Armenii wkroczyło pięciu mężczyzn uzbrojonych w AK-47. Broń mieli ukrytą pod płaszczami^[6]. Wtargnęli do sali obrad i rozpoczęli ostrzał zgromadzonych tam polityków, raniąc śmiertelnie osiem osób, w tym premiera Sarkisjana oraz przewodniczącego parlamentu Demirczjana. Łącznie rany odniosło trzydziestu ludzi^[7].

Po zamachu do stolicy ściągnięte zostały oddziały policyjne^[6]. Operacji przewodził bezpośrednio ówczesny prezydent Armenii – Robert Koczarian^[8]. Zamachowcy zażądali helikoptera oraz czasu antenowego w państwowej telewizji w celu wygłoszenia manifestu politycznego^[9]. W budynku uwięzionych było około 50 zakładników^[6]. Po całonocnych negocjacjach prezydenta z terrorystami zgodzili się oni na uwolnienie zakładników i złożyli broń nad ranem. Główną przyczyną ustępstw zamachowców było to, że przez kilkanaście godzin nie osiągnęli oni żadnego znaczącego efektu^[7][10]. W międzyczasie siły zbrojne Armenii zablokowały wszystkie drogi prowadzące do miasta.

Procesy

29 października cała piątka zamachowców została oskarżona o akt terrorystyczny. Dochodzenie prowadzone przez Gagika Dżangirjana^[11] zakończyło się 12 lipca 2000 roku^[12]. Wszyscy oskarżeni zostali skazani na dożywotnią karę pozbawienia wolności^[11].

Dżangirjan wykazywał, że prezydent Koczarian był bezpośrednio powiązany z kręgiem terrorystów. Potwierdziły to zeznania Hunanjana, który przekonywał, że w zamach zaangażowany był szef administracji prezydenta. Winy jednak jednoznacznie nie stwierdzono^[3][13].

Przypisy