Armia Południowego Libanu
جيش لبنان الجنوبي
Ilustracja
Zniszczony czołg Armii Południowego Libanu
Historia
Państwo

 Liban

Sformowanie

październik 1977

Rozformowanie

maj 2000

Dowódcy
Pierwszy

Saad Haddad

Ostatni

Antoine Lahad

Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

lądowe

Rodzaj wojsk

piechota,
wojska zmechanizowane,
wojska pancerne

Pomnik Armii Południowego Libanu w Mardż Ujun

Armia Południowego Libanu (arab. الجنوبي, Dżaisz Lubnaan al-Dżanuubi, ang. South Lebanon Army, SLA) – proizraelska, libańska formacja zbrojna, działająca w latach 1976–2000 na obszarze południowego Libanu.

Historia

Na początku libańskiej wojny domowej oficerowie Saad Haddad, Antoine Lahad i Sami Chidiac utworzyli z 600 żołnierzy, którzy porzucili szeregi armii rządowej, milicję o nazwie Armia Wolnego Libanu, arab.: Dżaisz Lubnaan el Horr. Główne kwatery tej formacji znajdowały się w chrześcijańskich miejscowościach Mardż Ujun i Al Qoleiaa. Jej głównymi celami były walka z bojówkami palestyńskimi i ich sojusznikami oraz ochrona miejscowej ludności cywilnej. Dalszy rozwój Armii Wolnego Libanu był związany z izraelską interwencją zbrojną w południowym Libanie w 1978 roku. Wtedy powstały formacje libańskie złożone z chrześcijan, druzów i szyitów pod izraelskim dowództwem. 18 kwietnia 1979 roku Saad Haddad ogłosił kontrolowane przez siebie tereny w izraelskiej strefie bezpieczeństwa "Niezależnym Wolnym Libanem". W maju 1980 roku oddziały pod jego dowództwem zostały przekształcone w Armię Południowego Libanu. Formacja wspierała Siły Obronne Izraela podczas pierwszej wojny libańskiej. Gdy w 1985 roku wycofano z terytorium Libanu Południowego okupacyjne wojska izraelskie, pozostawiono pod swoją kontrolą ok. 5–15 km szerokości pasa nadgranicznego, gdzie główną rolę odgrywała właśnie SLA (w spisie UNIFIL nazywane także "DE FACTO FORCES – DFF). Armia Południowego Libanu walczyła z ugrupowaniami palestyńskimi i lewicowymi, a następnie z szyickim Hezbollahem i Amalem.

Dowództwo nad armią liczącej dużo powyżej 3700 żołnierzy sprawował po śmierci mjr. Haddada w 1984 roku, gen. Antoine Lahad. Pierwszy przymusowy pobór do tej formacji odbył się w latach 1986–1987. Wcielono wtedy około 300 żołnierzy. W tym okresie ustanowiono dla tej formacji podstawowe zadania[1]:

  • obsadzenie i utrzymanie posterunków na pierwszej linii
  • uniemożliwienie (we współpracy z wojskiem Izraela) przenikania bojowników islamskich do strefy kontrolowanej przez Izrael.

W skład tej armii wchodziły 2 brygady: wschodnia i zachodnia. Region zarządzany przez SLA rozciągał się od miejscowości Nagoura i Bayyadah (nad Morzem Śródziemnym) aż do wzgórz Aziyyeh i Oeuidah.

  • Brygada Zachodnia – około 735 żołnierzy, podzieleni na 3 bataliony o numerach 70, 80 i 81. Działała głównie na terytorium od Rihan aż do miejscowości Ayshiyyeh i Hasbajja
  • Brygada Wschodnia – najliczniejsza część armii licząca około 3000 ludzi, podzielona na 3 bataliony 90, 10 i 30. Terytorium operacyjne to Kfar Tibnit, Kfar Houna i Qatrani. Od roku 1999 brygada ta została zredukowana do 1500 żołnierzy.

Większość członków Armii Południowego Libanu rekrutowała się z ludności chrześcijańskiej, z upływem czasu wzrastała natomiast liczba żołnierzy szyitów (70 batalion) i druzów (90 batalion).

Upadek

W styczniu 2000 roku Hezbollah zamordował dowódcę Brygady Zachodniej, pułkownika Akla Haszema. 25 maja tego samego roku oddziały armii izraelskiej opuściły strefę bezpieczeństwa w Południowym Libanie. Podobnie jak to miało miejsce we wrześniu 1983 roku w Szuf, Izraelczycy myląc przeciwników nie poinformowali o odwrocie swoich chrześcijańskich sojuszników. W krótkim czasie Armia Południowego Libanu, pozbawiona izraelskiego wsparcia, uległa rozkładowi. Tuż po wycofaniu się Izraelczyków ze strefy bezpieczeństwa wkroczyły tam oddziały szyickie. Część byłych żołnierzy SLA uciekła wraz z rodzinami do Izraela. Schwytani członkowie zostali skazani przez libańskie sądy wojskowe na kary pozbawienia wolności, a następnie objęci amnestią.

Przypisy

  1. ↑ Żołnierze Armii Południowego Libanu byli wykorzystywani przez Izraelczyków także w celu zdobywania informacji wywiadowczych od pojmanych przeciwników. Stosowano przy tym metody sprzeczne z prawem międzynarodowym i naruszające prawa człowieka, w tym wyrafinowane tortury fizyczne i psychiczne. Szczególnie ponurą sławą cieszył się obóz w miejscowości Chiam; Andrzej Talaga: Ahmad nadąża za dorosłymi – Tygodnik Powszechny

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.